Naturalny wróg. Księga 1: Mucha

Rozdział 9 - Bolesne wspomnienia

— Dzięki za pomoc w pokonaniu Ikara, ale kim ty właściwie jesteś? — zapytała Biedronka.

Mucha drgnęła i zwróciła się w jej stronę.

— Ja? — Głupie pytanie. Oczywiście, że ona! — Jestem Mucha, dopiero co otrzymałam miraculum...

— Tak czy siak, dobrze ci poszło. A skoro masz miraculum i nam pomogłaś, to chyba mogę wstępnie założyć, że jesteś po naszej stronie.

No, chyba tak. Zakładając, że Aurélie pod wpływem emocji nie zrobiłaby czegoś głupiego, to może nawet byłaby im w stanie sporo pomóc?

— Wiesz, chętnie bym pogadała, ale za niedługo się odmienię — powiedziała Mucha.

Z tymi słowami zostawiła Biedronkę i Czarnego Kota, po czym pobiegła z powrotem do łazienki. Miała nadzieję, że nikt nie zauważy tego, iż kamera uchwyciła najpierw Aurélie wbiegającą do łazienki, potem Muchę z niej wybiegającą, a jakiś czas później to samo, tylko że na odwrót. Oby nikt się nie domyślił.

— Aurélie? — usłyszała głos.

Dziewczyna otrząsnęła się i rozejrzała się po cukierni Sucreceurów. Zdała sobie sprawę, że zamiast delektować się ciastkiem, odpłynęła. No tak, walka z Ikarem była zaledwie parę godzin temu, a na pozostałych lekcjach, które niestety nie zostały odwołane tak jak przy ataku Chemiczki, nie umiała nad tym pomyśleć. I właśnie w ten sposób zatopiła się w myślach, niepokojąc przy tym Brunona, który przysiadł się do niej, nawet nie wiedziała kiedy.

— Aurélie, wszystko w porządku? — zapytał Bruno ponownie.

— Ach, tak — odparła dziewczyna, nadal pamiętając pewną siebie twarz Ikara. — Tylko że u mnie w szkole znowu był atak akumy.

— Och, te akumy jakoś strasznie uwielbiają twoją szkołę! Nie myślałaś, żeby ją zmienić?

— Oj, no weź, jeszcze tylko jakieś pół roku, zanim skończę, to byłoby bezcelowe. A poza tym, skąd pewność, że w innych szkołach jest mniej ataków? Cały Paryż jest zagrożony.

— Nie no, żartuję — odparł Bruno. — Tak mógłby co najwyżej powiedzieć twój tata. Bo chyba nawet Lucien cię tak nie traktuje...

— No nie... — mruknęła Aurélie pod nosem. — Ale teraz to tata pewnie jeszcze bardziej będzie nalegał na wyjazd...

— Ale wiesz, w wiadomościach było coś jeszcze. Ponoć pojawiła się nowa superbohaterka, Mucha czy jakoś tak.

— Naprawdę? — Aurélie udała zaskoczoną. Teraz musiała bardzo uważać. Nie może zdradzić się przed Brunonem. Każde słowo, które wypowie, najpierw musi przemyśleć. — Przypomniały mi się w sumie poranne wiadomości, gdzie mówili o jakiejś tajemniczej kobiecie. Myślisz, że to może być ona?

— Myślę? — powtórzył Bruno. — Jestem tego pewien. Ale widzisz, skoro jest nowa superbohaterka, to może Władca Ciem zostanie szybciej pokonany? I może dasz radę przekonać tatę, że wyjazd nie jest konieczny?

— Może... — westchnęła dziewczyna. — Naprawdę nie chcę wyjeżdżać... Nie chciałabym tracić waszych ptysiów...

Oczywiście wcale nie o ptysie chodziło. Z Paryżem wiązało się całe jej życie. Tutaj miała wszystkie wspomnienia z matką. No i bardzo nie chciała zrywać kontaktu z Brunonem. Był jej jedynym przyjacielem. Rozumiał ją jak nikt inny i nawet Lucien nie mógłby go zastąpić. A jeśli Lucien zostałby w Paryżu, to i jego musiałaby pożegnać...

Spojrzała na swoje ciastko. Nie żeby czegokolwiek mu brakowało, ale nagle straciła na nie ochotę. Tylko dłubała w nim malutkim widelczykiem bez żadnego celu. Mimo to nie chciała go tak zostawiać, choć wiedziała, że Bruno bardzo chętnie dokończyłby je za nią. Wzięła niewielki kawałek do ust.