Wish You [Yarı Texting][Sope]

save me

-flashback-

Kütüphanedeki cılız esmer çocuk kitaplarını toplayıp kucağına aldı ve gözlüğünü düzeltti. 

Kütüphanenin kapısına varmışken çarptığı bedenle sendeledi ve utançla kafasını önüne eğdi. 

Çarptığı kişinin yüzüne bakmasa da kim olduğunu ve yine onun tarafından zorbalığa uğrayacağının farkındaydı.

"B-ben özür d-dilerim." 

Kekeleyerek konuştuğu ve aciz hissettiği için kendinden bir kez daha nefret etti.

Karşısında konuşan kişinin alaycı çıkan sesi gözlerinin dolmasını sağlarken oradan bir an önce kaçıp gitmek istedi.

"Neden gittiğin yere dikkatli bakmıyorsun kekeme?"

Boğazına oturan yumruyla yutkunmaya çalıştı ve kısık sesiyle kafasını kaldırmadan tekrar konuştu.

"B-bundan sonra da-daha dikkatli olacağım e-efendim."

Karşısındaki beden onu omuzundan ittirdiğinde geriye doğru sendeledi ve ayağı kapının kenarına çarpınca acıyla inleyerek yere düştü.

"Bana çarpana kadar dikkatin neredeydi ha?"

Karşısındakinin yüksek çıkan sesi karşısında ezik hissetmesi ve canının acısıyla gözlerinden yaşlar yavaşça akmaya başladı.

Karşısındaki beden onun bu haline kahkaha attı. 

"Ne o ilk darbeden ağlamazdın sen?"

Esmer ve cılız olan elindeki kitapları daha sıkı tutarak ayağa kalkmaya çalıştı ama ayağında hissettiği acıdan dolayı kalkamadı.

"Noldu kekeme canını mı yaktım?"

Karşısındaki alaylı sözlerine devam ederken kendi acizliğinden nefret etmeye devam etti esmer olan.

"Ama sen böyle ağlayacaksan bu işin zevki kalmaz ki."

Esmer çocuk yakasında hissettiği ellerle gözlerini sımsıkı kapattı ve gelecek olan darbeyi bekledi. Ayaklarının üzerinde durmaya zorlandığında canının acısıyla inledi.

"H-hyung gerçekten ö-özür d-dilerim."

Karşısındaki onun bu halinden zevk alıyormuşçasına kahkaha attı tekrar ve esmer olanı kütüphanenin dışına sürükleyip tekrar yere ittirdi.

Elindeki kitapları yere saçıldı ve gözlüğü düştü. Gözlüğüne uzanmaya çalışırken diğerinin tekme atmasıyla yerde iki büklüm oldu.

'Güçsüz ve aciz bir veletin tekisin. Yaşaman bile bir hata.'

Kafasında dönen bu düşünceyle gözlerini kapattı ve gelecek olan diğer darbeyi bekledi.

Ama yiyeceği dayağı durduran tanımadığı birinin sesi oldu.

"Hey Woojin! Neden kendi dengin olan insanlarla uğraşmıyorsun?"

Zorba olan yere tükürdü ve tıslarcasına konuştu.

"Bunun seni ilgilendirdiğini düşünmüyorum."

Yabancı olan seslice güldü ve tehditkar bir ses tonuyla konuştu.

"Şu an buradan siktirip gitmezsen ne yapabileceğimi biliyorsun Woojin bence sınırlarını zorlama."

Zorba olan yerde korkudan ve utançtan kıpırdamamaya çalışan bedene tiksinircesine baktı ve arkasını döndü.

"İyi. Gidiyorum."

O uzaklaşırken esmer olan utançla yattığı yerde yavaşça doğruldu ve yabancı olana bakmamaya çalışarak gözyaşlarını sildi. 

Ayağa kalkmaya çalışacakken ayağındaki acının artmasıyla oturduğu yerden gözlüğüne uzanmaya çalıştı.

Yabancı olan gözlüğünü ona uzattı ve yere saçılan kitapları topladı.

"Bileğin mi acıyor?"

Az öncekine nispeten şefkatli çıkan sesi esmer olanın tekrar ağlamak istemesine sebep olmuştu. 

"E-evet e-efendim."

Utanarak tekrar konuştuğunda yabancı olanın kolunu belinde hissetti ve onun desteğiyle ayağa kalktı.

"Efendim demene gerek yok. Bana yaslanabilirsin. Seni revire götüreyim..."

Esmer olanın adını  bilmediği için bir süre durup yüzüne baktı.

Esmer olan ilk defa birisine bu kadar yakın olduğu için utanmıştı ve başını tekrar önüne eğdi.

"Na-Namjoon."

Yabancı olan gülümsedi ve belinden destekleyerek yürümesine yardımcı oldu.

"Ben de Seokjin. Tanıştığıma memnun oldum Namjoon."

Seokjin o gün Namjoon'u üniversitenin revirine götürdü ve onunla ilgilendi. 

Namjoon o günden sonra Seokjin sayesinde Woojin'den bir daha dayak yemedi.

Namjoon o günden sonra eski cılız ve aciz çocuğu ortadan kaldırmaya uğraştı ve bunu kısmen başardı da.

Ama hepsinden daha önemli bir şey vardı.

Namjoon zamanla uzaktan da olsa Seokjin'e aşık oldu...

+++++++

of yazarken cok sovdum amk woojini

ve Namcunum icin agladim

ozur dilerim Namcunum seni bullylettirdigim icin

hepinizi seviyoru

optum