"Yoğun bir acının içine hapsolmuş bedenimi bir tek sen kurtarabilirdin. Ben öyle şeyler yaşadım ki, insanlar acıyamadı bile. İyi ki geldin. İyi ki beni o karanlık kuyunun dibinden çektin."
"Kader seni bulacak yolu çizmeseydi de meleğim, ben yine...
Orijinal hikayeye destek olmayı unutmayın lütfen. 😘 mahser_midillisi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
𝔄𝔫𝔤𝔢𝔩
. . .
Patenlerinin iplerini sıkı sıkıya bağladıktan sonra eski kıyafetlerini düzelterek doğruldu yeşil gözlü genç. Kulaklarının üzerine kadar uzamış kıvırcık saçları artık çok sinir ediyordu onu. Soğuk ortam yüzünden ürpererek ince ceketine daha sıkı sarıldı. Buzun üzerinde yavaşça süzülüp eğitmeninin yanına doğru kaymaya başladı. Her defasında çok üşüyordu. Aslında o hep çok üşüyordu.
Kemirilmekten diplerine kan toplamış tırnaklarını avuçlarına bastırıp ellerini ceketinin kollarının içine çekti. Burnu ve yüzü kızarmaya başlamıştı çoktan. Eğitmeni Chaeyoung'un yanına gelince beceriksizce gülümsedi ona. Chaeyoung görülebilecek en sevecen kadındı, ona hep çok iyi davranırdı. Ancak kimseden farkı yoktu. Herkes gibi yüz çeviren olurdu, o anlarda yeşil gözlerin sahibi ne kadar alçaldığını, küçük düştüğünü hissedemezdi. Bir kaç dakika önce kendisine gülümseyen kadının, köre dönüşmesi öyle yakardı ki canını. Herkes gibiydi işte... Ama onu suçlamazdı. İnsanlar onun için düşünmese bile o empati kurabiliyordu. Çevrilen yüzlere, görmezden gelişlere alışmıştı ve hak vermemezlik yapamıyordu.
Kısa boylu kadın gözlerinin içi gülerek söze girdi. "Minhyuk'un yerine birini buldum! Yarışmaya hala katılabiliriz." Kıvırcık olanın yeşilleri ışıldadı. Bu mükemmel bir haberdi, artık vücudu ağrımadan uyuyabilecekti. Yarışmaya haftalar kala ayağını inciten partneri bir bilseydi nelere sebep olduğunu. Artık belinin ağrısına katlanamadığını düşünmeye başlamıştı, sonunda yatakta yatabilecekti. Suçu bile yoktu oysaki. Patenlerini unutmamıştı, saatleri aksatmamıştı, yemeği geciktirmemişti, pamuk şeker almak için para araklamamıştı... Bu sefer gerçekten bir şey yapmamıştı.
"Cidden mi!?" Diye sordu inanamıyormuş gibi. "Minhyuk nasılmış? Ayağı daha iyi miymiş?" Chaeyoung buruk bir gülümsemeyle baş salladı. Kolu sökülmeye başlayan ceketine sıkı sıkı sarılmış çocuk için elinden gelen bir şey yoktu. "Kimi buldun Chaeyoung? Haftalar kaldı yetiştirebilecek mi tüm işi?"
Chaeyoung aklının dağılmasına şükrederek derince bir nefes aldı. "Oldukça iyidir bu konuda, endişe etme. Profesyonel olarak yapıyor. Ben ısrar edince kabul etti." Genç delikanlı mutlulukla ona sarıldı. Kendisi için birisiyle konuşması hoşuna gitmişti. Bu yarışmaya katılması gerekiyordu yoksa daha kötü zamanlar onu bekliyordu. "Teşekkür ederim, Chaeyoung. B-ben..."
Gözleri dolar gibi olunca Chaeyoung ona daha sıkı sarıldı. "Sorun yok. Önemli bile değil. Sen nasılsın?" Gözlerinin altını buz tutmuş parmaklarıyla silerek silik bir gülümsemeyle baktı ona. Kollarını kaldıracak hali yoktu, omzunda büyük ihtimalle bir morarık vardı, dizlerinin arkasına sopa izleri çıkmış olmalıydı, çelimsiz vücudu gelen kış yüzünden hasta olacak gibiydi, gözlerinin feri sönmüştü. Daha kötü olduğum zamanlar da oldu dedi kendine. Bakınca iyiydi. O kadar da kötü değildi.
