"Planından bana hiç bahsetmedin Klaus."
Umursamaz bir şekilde ilerlemeye devam etti. Gerçekten bu sinirlerimi bozmuştu. Kafasında ne vardı bilmiyordum ve o da söyleyecek gibi durmuyordu. Yarım saat daha yürümüş ve bir eve gelmiştik. Kaşlarımı çattım, burası çok eskiydi ve ev gibi de değildi. İçeriden gelen enerjiyi hissediyordum.
Klaus'un bakışları bana döndü.
"Hissediyorsun değil mi?"
Onu başımla onayladım. Hissediyordum, hemde fazlasıyla.
İçeride tek bir cadı yoktu, sayıca fazlalardı.
"Onu dikkatli tut, bir cadı sana her an zarar verebilir."
Bakışlarında bir şey görmüştüm fakat saniyeler içinde kayboldu.
"Benim yanımda da bir cadı var."
Benden bahsettiğini biliyordum. Bana neden bu kadar güveniyordu ki?
Sadece küçük bir anlaşmamız vardı, onun için kendimi riske atacağımı düşünüyor muydu?
"Başının çaresine bakmayı öğrenmiş olman gerekirdi Klaus."
Dudakları yukarıya doğru kıvrıldı.
"Beni ölüme terk etmezsin."
Alayla güldüm.
"Bana bu kadar güvenme Klaus, senin için kendimi riske atmam."
Bir şey demese de bakışları çok şey anlatıyordu. Bana sonuna kadar güvendiğini gösteriyordu. Güvenmesini istemiyordum, zamanı geldiğinde belki de onu en ağır şekilde yaralayacaktım ben.
Kafamdaki düşünceleri es geçerek eski eve ilerledim. Klaus yanında tuttuğu cadı ile beraber peşimden ilerledi. Bu tehlikeli plana kardeşlerini dahil etmemişti, nedenini bilmiyorum. Onları riske atmayı istemiyor olabilirdi.
Basamakları geçtikten sonra kapıya yaklaştım. Kapıya dokunmamla beraber geriye doğru gitmişti. Bakışlarımı Klaus'a çevirdim.
"Ev sahipleri bizi bekliyor olmalı."
İçeriye doğru adımladım. Oldukça dikkatli ilerliyorduk.
"Hanımlar neredesiniz? Hadi ama bu şekilde hiç eğlenceli olmuyor."
Klaus bana bakarak sırıtmıştı. Onları ortaya çıkmaları için hırslandırıyordum.
"Yaşlı arkadaşınız Abby Brown elimizde!"
Söylediğim cümle ile merdivenlerden bir kadın indi. Orta yaşlardaydı.
"Ne istiyorsunuz?"
Bakışlarım Klaus'a döndü. Bizi buraya getiren kendisiydi. Planını merak ediyordum.
"Atalarınız eşimi öldürdü. Kızıma ise acı çektirdiler. Eğer kızımı bulmama yardım etmezseniz hepinizi öldürürüm."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
I'M MİKAELSON
FanfictionBakışlarım ihtişamlı evin penceresinde dolandı. Biraz daha yaklaştım oraya, oldukça sessizdim ama bir o kadar da beni görsün istemiştim. Ailelerini inceledim, mutlulardı. Bensiz ve annemsiz mutlulardı. Yüzümdeki buruk gülümseme ile babamı inceledim...