Bakışlarım ihtişamlı evin penceresinde dolandı. Biraz daha yaklaştım oraya, oldukça sessizdim ama bir o kadar da beni görsün istemiştim.
Ailelerini inceledim, mutlulardı. Bensiz ve annemsiz mutlulardı. Yüzümdeki buruk gülümseme ile babamı inceledim...
Oysa ne çok isterdi Rose bu kelimeyi duymayı, Klaus'a baba demeyi.
Hayat onlara acımasız davranmıştı. Bir aileyi paramparça etmiş küçük bir bebeği ise acımasız insanların eline bırakmıştı. Kız aile kelimesiyle büyümüştü, hiç görmediği o aileyi özleyerek büyümüştü.
Klaus acı bağırışlarıyla kızına sarılıyordu. Kardeşleri ise sessizce bekliyordu, bir babanın acısını izliyorlardı.
Rebekah ve Elijah o kızı sevmişti, onunla kısa da olsa bir zaman geçirmişlerdi. Annesine ne kadar çok benzediğini fark edememişlerdi.
Gerçek bir dost olacaktı o Rebekah'a.
Her ikisi de göz yaşlarının akmasına izin veriyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
