uçurumdaki kanatlar

Bölüm 18

İstanbula döneli 2 gün olmuştu.
Yusuf a olan duygularımın , dönüşüm ile birlikte değişeceğini düşünmüştüm. fakat artık bir şeyden emin olmaya başlamıştım. yaşadığım heyecanın ve kafa karışıklığının yada duygu değişimlerimin başka bir ülkede olmamlan hiç alakası yokmuş. tamamen benimle alakalıymış.
Bu kadar karmaşanın içine birde yusufa duyduğum anlamsız özlem eklenmişti.
Anlamsız geliyordu,çünkü daha doğru düzgün tanımadığım bir adama birşeyler hissediyor , birde ona özlem duyuyordum.
Gerçekden kendime yabancı gibiydim.
Derslerin başlamasına daha vardı. ama şimdiden gün sayıyor gibiydim. biran önce derslerin yoğunluğu ile kafamı doldurmak istiyordum.
Ablam çokdan işe gitmişti bile. babam herzamanki gibi kahvaltısını yapmış arkadaşlarıyla muhabbet için dışarıya çıkmıştı.
Hava evde oturup , vakit öldürmiyecek kadar da güzeldi.
Özlem ile geldiğimden beri sadece telefonla konuşmuştum zaman belirtmeden en yakın zamanda görüşürüz demiştik.
Özlem çocukluk arkadaşım olmasının yanı sıra, ablam ve babamında en az benim kadar sevip güvendiklerini çok iyi biliyorum.
yusuf ile olan gerçeği ablama söyleyememenin vicdanını yaparken, hiç değilse en yakın arkadaşıma söyleyebilirim diye düşünüyordum. içimdekileri birilerini söylemeliydim, anlatmalıydım çünkü gerçekden ne yapmam, ne düşünmem nasıl hareket etmem gerektiğini bilmiyordum.
İtalyadan geldikden sonra yusuf bir kaç kere aramıştı. nasıl olduğumu sormuştu sadece. dışarda buluşmak konusunda bir isteği olmamıştı. bir yandan onunla dışarda görüşmek beni huzursuz ediyordu, endişelendiriyordu. Ama diğer bir yanım da neden buluşmak istemediğine dair sorular soruyordu .
Özlemi aradığımda onunda benim gibi buluşmaya can attığını farkettim. onada italyadan bir kaç küçük hediye almıştım
Ama aklımda olan tek şey biran önce yusufu ona anlatmakdı.
Sahilde buluşmak için kararlaştırmıştık.
Üstümü giyinmiş tam kapıdan dışarı çıkarken, telefonum çalmaya başladı.
Arayan yusufdu ve heyecanla kapıyı kapatıp içeriye geri girdim.
- efendim
- merhaba masal nasılsın
- teşekkür ederim sen nasılsın
- bende iyim, napıyodun
- dışarı çıkmak üzereydim.
Çok kısa bir sessizlikten sonra devam etti yusuf.
- nereye çıkıyorsun
Sesindeki merak farkına varılmıycak gibi değildi, ve bu istemeden tebessüm etmeme sebep olmuştu.
- yakın bir arkadaşımla sözleştik, onun yanına gidiyorum.
Kısa sessizlik ve sonrasında yusufun merak dolu sesi tekrar telefonun diğer tarafındaydı.
- yakın bir arkadaşının ismini sorsam.
- özlem
Yusufa ,sananede diyebilirdim. onu ilgilendirmediğinide düşünebilirdim. ama aksine ona sakinlikle cevap veriyordum. çünkü merakı hoşuma gidiyordu.
- peki arkadaşınla görüştükden sonra bana vakit ayırırmısın
Şimdi sessizlik sırası bendeydi . kalbimin ritmi bozulmuş gibi atmaya başladığında sesimde oluşacak heyecan belirtilerini kontrol altına almaya çalışıyordum.
- olabilir dedim. fazla hevesli gözükmemeye çalışacaktım güya. tek seferde kabul etmiştim teklifini.
- işin kaç gibi biter?
- ben sana haber versem nasıl olur, belli değil çünkü
- tamam masal senden telefon bekliyorum o zaman.
- tamam görüşürüz yusuf
- görüşürüz masal
Aynada aptalca gülümseyen ve kızaran yüzümü gördüğümde, kendi halime gülümsemeden edemedim. ve şimdi özlem ile dertleşmek için daha da sabırsızdım.
Evden hızlıca çıktığımda , kavurucu güneşin tenimi nasıl yaktığını hissetmiyordum bile. sahile kadar yürümek istiyordum. kafamdaki karmaşaları bırakıp bir anlığına anın tadını çıkarmak istiyordum. duygularıma kendi engellerimi koymadan doyasıya hissetmek istiyordum.
20 dakikalık bir yürüyüşün ardından özlemi sahilde beni beklerken görmüştüm. herzamanki kafenin yanında durmuş, denize bakıyordu. yanına geldiğimde halen beni farketmemişti. arkasına geçip hızlıca kollarını dürttüğümde korkuyla yüzünü bana dönmüştü. Ona tüm içtenliğimle gülerek bakıyordum. oda beni görmesiyle yüzündeki şaşkın ifadenin yerini mutlu bir ifade aldı. özlemle sıkıca sarıldığımda onuda ne kadar özlediğimi farkettim.
En yakın arkadaşım olması haricinde, çocukluğumuzunda birlikte geçmiş olmasından dolayı, dostluğumuz daha da köklenmişti. 12 yaşına kadar aynı sokakda oturduğumuz için neredeyse hergünümüzü birlikte geçiriyorduk. 12 yaşında başka bir semte taşındıklarında üzüntüden neredeyse 1 hafta ağlamıştım. Onunla eskisi gibi hergün görüşemiyeceğimi biliyordum. Ama
Özlem ile dostluğum her geçen gün daha da kuvvetlendi, ve şimdi başımdan geçenleri ona anlatmak için öylesine sabırsıZdımki.
Herzaman oturduğumuz kafeden içeri girdiğimizde bizi tanıyan personelin sıcak selamlamasıyla karşılaşmıştık. aynı içtenlikle selam verip yerimize geçtiğimizde mis gibi deniz kokusunu çiğerlerime doldurdum. Öncesinde özleme hediyesini vermiş geçirdiğim italya tatilinin kısaca özetini geçmiştim. yusufu anlatmak için sabırsızlanıyordum ve daha o ana kadar ona konuyla ilgili tek kelime etmemiştim.
- sana anlatmak istediğim önemli gelişmeler var özlem dediğimde
ÖZlemin merakla irileşen gözleri bana sabitlenmiş, ağzımdan çıkıcak kelimeleri bekliyordu.
- kötü birşey yok dimi
- kötü mü yoksa iyi mi halen karar veremedim dedim umutsuZca.
sanırım içimdeki kararsızlığı ve umutsuzluğu ancak böyle anlatabilirdim.
Hikayeyi en başından hiçbir detayı atlamadan anlatmıştım özleme. sonrasında gerçekden rahatladığımı hissettim. yaşadığım olaylar sonrasında oluşan duygu değişimleriyle ilgili özlemin bana yardım edebileceğini düşünmüştüm.
Özlemin yüzüne yayılan gülümseme beni daha da rahatlatmıştı.
- onun karanlık işler içinde olduğunu düşünüyorsun dimi
- evet
- ve korkuyorsun
-herşey okadar çabuk geliştiki, baktığında bir film yada dizi senaryosu gibi ama hepsi gerçek özlem
- onu tanımadan tercih yapamazsın, belkide çok iyi biri ve hiç birşey görüldüğü gibi değil
- ya tam tersiyse ne olucak , onu tanıdığımda herşey çok geç olursa
- geç olucak olan şey ne dedi özlem , yüzüme manidar bir bakış fırlatmıştı.
- ya ona aşık olursam ve o çok kötü biriyse sesim titreyerek çıkmıştı.
Özlem gülümseyerek bakmaya devam ediyordu.
- belkide bazı şeyler için çok geçtir arkadaşım belkide çokdan aşık olmuşsundur
- 10 gündür tanıdığım birinemi
- bunun ilk görüşte olabilme ihtimali yokmu