លន់តួស្នេហ៍ (Completed✔️)

ភាគ៩🔞

ដៃគេជំនាញណាស់ ត្រឹមមួយពព្រិចភ្នែកសោះ ខោអាវរបស់របស់ នាយតូច ត្រូវបោះចោលទៅក្រោមគ្រែបន្តបន្ទាប់គ្នា។
ជុងហ្គុក រុញអណ្តាលទល់ថ្ពាល់ ស្របពេលឱនសម្លក់ចន្លោះភ្លៅតូច ទាំងមុខងាប់ ចំណែក ថេយ៉ុង ញ័រខ្លួនទទ្រើកដូចត្រូវចាប់អង្រួន ក្តាប់ដៃណែនដោយអារម្មណ៍អៀនខ្មាស បំណាច់បើគេដឹងការពិត ក៏ដឹងទៅចុះ ប៉ុន្តែក្នុងទ្រូងនេះថប់ៗពិបាកដកដង្ហើមខ្លាំងណាស់ នៅខំប្រឹងអាចតាំងចិត្ត ធ្វើមុខស្មើៗ មិនយំ មិនសម្រក់ទឹកភ្នែក សម្លឹងគេដោយខ្សែភ្នែករឹង ខណៈនោះ គេក៏ញញឹមចុងមាត់បញ្ជោះបន្សោក៖
«ខឹងហ្អ៎? ខឹងដែលយើងស្រាតខោអាវឯងចោល? ហ្ហិស យើងរើសឲ្យក៏បាន»
ធ្វើឲ្យ នាយតូច អាម៉ាសមុខប៉ុណ្ណឹងហើយ គេនៅអាចឆ្លៀតសើចញញឹម ថែមទាំងច្រត់ដៃប្រុងសម្រូតខ្លួនចុះចេញ ភ្លាមនោះ ថេយ៉ុង ក៏ចាប់ក្រសោបមុខគេជាប់ មុននឹងទាញឲ្យឱនខិតមករក ទើបងើយផ្អឹបបបូរមាត់ថើបជញ្ជក់មាត់គេទាំងខឹងដង្ហក ថើបដោយគ្មានភាពផ្អែមល្ហែម ព្រោះគ្មានបទពិសោធន៍ ប្រើកូនធ្មេញខាំបបូរមាត់គេខ្លាំងៗ ខាំរហូតដាច់រលាត់ស្បែកជ្រាតឈាមរិញៗ ធ្វើឲ្យ ជុងហ្គុក ចងចិញ្ចើមឈឺ ទើបយករុញមុខតូចចេញហើយស្រែកពោលយ៉ាងក្តៅក្រហាយ៖
«ឈឺ!!!»
«ក្រែងឲ្យឡើងគ្រែបម្រើ?ឥឡូវខ្ញុំមកបម្រើតាមសម្តីម្ចាស់តូចហើយ»ថេយ៉ុង គំហកដាក់គេទាំងភ្នែកក្រហម ចុកទ្រូង ឯបបូរមាត់ដិតជាប់តំណក់ឈាមរបស់គេ ខណៈនោះ រាងក្រាស់ ក៏លូកដៃទៅជូត ថែមទាំងស្រដីឡើង៖
«វាសំខាន់ណាស់ឬ ដែលឯងចាំបាច់ត្រូវលះបង់ខ្លួនប្រាណបែបនេះ?»
«ឈប់សួរទៅ»កាន់តែសួរដេញដោល ថេយ៉ុង កាន់តែអន្ទះសាចិត្ត ថាចប់ នាយតូច ក៏លើកដៃស្រវាឱប.កគេ ហក់ជញ្ជក់ខាំមាត់គេសាជាថ្មី បបួលឲ្យអ្នកម្ខាងទៀតបាត់បង់ភាពអត់ធ្មត់ ព្រោះចំណីមកដល់មាត់ហើយ បើខ្ជាក់វិញវាគួរឲ្យស្តាយណាស់ ទើបរំពេចនោះក៏ថើបតបវិញភ្លាមៗ ដោយប្រើអណ្តាតចូលទៅលុកលុយក្នុងប្រអប់មាត់តូចច្រមិច ស្របពេលម្រាមដៃស្រឡូនវែងៗដូចមនុស្សស្រី លូកស្ទាប អង្អែលពីលើគល់ភ្លៅ ទើបសម្រូតឡើងមករកត្រគាកមូលក្លុំ ណែនដោយសាច់ ហើយក្តោបច្របាច់ខ្លាំងៗទាំងគ្រឺត។
«អ្ហឹម៎...»ថេយ៉ុង ថ្ងូរក្នុងបំពង់ក រាងកាយឡើងក្រហមស្រឺតស្រៀវ ខណៈជុងហ្គុក ទម្លាក់មាត់ថើបផ្តិតលើចុងទ្រូង គេប្រើអណ្តាតកេវគ្រលៀសទៅមកយ៉ាងរស់រវើក បន្តអូសចុងច្រមុះថើបពេញតួខ្លួន រហូត នាយតូច ងើយមុខទាំងរសាប់រសល់ ក្តៅរមួល ទ្រាំមិនចង់បាន ហើយសុខៗ ជុងហ្គុក ស្រាប់តែបញ្ឈប់គ្រប់យ៉ាង ថែមទាំងស្ទុះក្រោក ឫកពាហាក់ចង់លេងសើចផ្លូវអារម្មណ៍ នាយតូច ដែលកំពុងត្រូវការគេយ៉ាងខ្លាំង។
«ចង់ឲ្យខ្ញុំដាច់ខ្យល់ស្លាប់មែនទេ?» ពេលជុងហ្គុក ទម្លាក់ជើងចុះដល់កម្រាលឥដ្ឋ ថេយ៉ុង ក៏រហ័សច្រត់ខ្លួនក្រោកតាម ស្របពេលដៃតូចៗ ស្រវាឱប.កគេពីក្រោយគេយ៉ាងជាប់ មិនឲ្យគេចទៅណារួច រីឯជុងហ្គុក នៅតែចង់ផ្គើន ចង់ឌឺ ចង់ឈ្នះហ្គេមមួយនេះ ទើបសុខចិត្តអង្គុយស្ងៀម មិនគេច ក៏មិនធ្វើអ្វីទាំងអស់ គេនៅស្ងៀមត្រឹង មិនខ្ចីបែរខ្នង រហូត ថេយ៉ុង ខាំមាត់សម្លក់ទាំងញ័របបូមាត់ខឹង ស្អប់ ស្អប់ខ្លួនឯងដែលមិនព្រមឲ្យគេទៅ ក៏មិនយល់ថាហេតុអីបានជាមានអារម្មណ៍ថាត្រូវការគេខ្លាំងយ៉ាងនេះ ថែមទាំងបណ្តាលចិត្តឲ្យភ្លើតភ្លើន ហ៊ានស្រូតឡើងអង្គុយច្រកកៀវលើចង្កេះមាំ ធ្វើឲ្យស្នូលសាច់នៅចន្លោះភ្លៅរបស់ ជុងហ្គុក ជំទើតក្បាលត្រង់ឆ្កិល ទល់ត្រគាករបស់ នាយតូច។
«ជុ៎ៗៗ សម្បើមដៃណាស់»គ្រវីក្បាលតិចៗ ទាំងជញ្ជក់មាត់ស្ញប់ស្ញើច ស្របពេលដៃកំហូចលូកឱបចង្កេះ ថេយ៉ុង យ៉ាងស្និតស្នាល៖
«ឯងប្រាកដចិត្តហើយមែនទេ?»
«ហ្ហឹក៎ អាស៎...»ថេយ៉ុង រកដកដង្ហើមឆ្លើយមិនទាន់ ជុងហ្គុក ស្រាប់តែក្តោបកូនប្រុសស៊កបញ្ចូលទាល់តែលិចកប់គល់ ដៃម្ខាងរហ័សក្តាប់ចង្កេះ នាយតូច ឲ្យធ្វើចលនាអុកគ្រលែងចេញចូលជាចង្វាក់យឺតៗ។
«អ្ហឹក៎...ឈឺ ឈឺណាស់»ខ្មឺតបានតែដំបូង តែមិនបានប៉ុន្មានផង រាងតូច ក៏ស្រែកថ្ងូរថាឈឺ អារម្មណ៍មួយ ពេលដែលរបស់រឹងៗ លូនចូលក្នុងខ្លួន ប្រៀបដូចត្រូវគេចាប់ហែករាងកាយជាចំរៀកៗ ទំហំគេធំ ដល់ថ្នាក់ចុកអួលនិយាយមិនចង់ចេញ ចេញតែទឹកភ្នែក ដែលហូរកាត់ថ្ពាល់មិនដាច់។
«អ្ហឹក៎ៗ...អាស៎ៗៗ»ថេយ៉ុង ដកដង្ហើមសឹងមិនដល់គ្នា ឯខ្លួនប្រាណ ញាក់ញ័រដូចកូនសត្វ តែ ជុងហ្គុក ធ្វើមិនខ្វល់ ក៏មិនព្រមព្រលែងដៃពីចង្កេះ ហើយបន្តចាប់ទាញ រាងតូច មកអុកខ្លាំងៗមិនថ្នាក់ថ្នមបន្តិចសោះ។
«ហ្អឹមម៎ អ្ហឹហ៎ហ...សឺត៎...»គេចំហរមាត់ថ្ងូរដោយអារម្មណ៍ស្រៀវ ធ្មេចភ្នែកទទួលយកភាពសុខស្រួល ស្របពេលដៃស្រវាក្តោបក្តាប់ត្រគាក ច្របាច់ច្របល់លេងឡើងក្រហមអស់ ពេលជិតទៅដល់គោលដៅ រាងតូច បែរជាភិតភ័យ ព្រោះមានអារម្មណ៍ថាកូនប្រុសក្បាលរឹងរបស់ ជុងហ្គុក កាន់តែរីកមាឌ ធ្វើឲ្យឈឺទ្វេរឡើង ឯដៃតូចៗស្រវាចាប់ដើមដៃគេទាំងបេះដូងលោតញាប់ ថែមទាំងនិយាយប្រាប់ទាំងសំឡេងដង្ហក់៖
«ដកចេញទៅ...អ្ហឹហ៎...ខ្ញុំស្លាប់ឥឡូវហើយ ឆាប់...ឆាប់យកចេញទៅ...អ្ហាស៎ៗៗ»និយាយប្រាប់គេ ដូចនិយាយជាមួយខ្យល់ ស្តាប់មិនឮ ព្រោះមិនចាប់អារម្មណ៍ ខួរក្បាលគេដឹងតែរឿងមួយគត់គឺ កំពុងស្រួល ឯថេយ៉ុង យំផង ថ្ងូរផង ស្រែកហាមគេ ក៏គេមិនស្តាប់ បានត្រឹមតែខាំមាត់ទ្រាំទាំងវេទនាស្ទើរស្លាប់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ភាពរឹងមាំក្នុងខ្លួន នាយតូច ចាប់ញ័រកន្រ្តាក់ ប៉ោងសសៃធំៗ ផ្ញោចទឹកដោះគោខាប់ៗ បញ្ចូនទៅក្នុងរាងកាយតូចដែលទន់ខ្លួនរងាក់រងើក ល្ហិតល្ហៃដៃជើង ដូចគេស្រូបកម្លាំងទៅអស់ បើហ៊ានលែងដៃតែបន្តិច ច្បាស់ជាផ្ងារក្រោយមិនខាន។
រាងសង្ហា ចាប់លើកបីរាងកាយដែលននលគកគ្មានសម្លៀកបំពាក់ ផ្តេកទៅលើពូក មុននឹងគេទម្លាក់ខ្លួនគេងក្បែរ ហើយចាប់ទាញភួយមកដណ្តប់ឲ្យ នាយតូច ដែលធ្មេចភ្នែកព្រឹមៗដោយការនឿយហត់ យូរៗក៏លង់លក់ទៅ រំពេចនោះ ជុងហ្គុក ក៏យកអង្អែលថ្ពាល់ដែលដិតដាមដោយស្នាមទឹកភ្នែក ថ្នមៗ រួចនិយាយតិចៗតែម្នាក់ឯង៖
«សង្ឃឹមពេលដឹងខ្លួនឡើង ឆ្មាមិនប្រែជាខ្លាទៅចុះ»