Yol boyunca kendi kendime sakin olmam gerektiğini söylesem de eve girer girmez dayanamayıp hesap sormaya başlamıştım. "Ne kadar korktuğumdan haberin var mı?"
Koltuğa oturup destek almak istermiş gibi yastıklardan birini bacaklarının üstüne koydu. "Özür dilerim. Ben, sen daha fazla rahatsız olma diye,"
"Senden rahatsız olmadığımı söylemiştim." Omuzlarını silkti. Bu kadar sakin olması daha fazla sinirlenmemi önlüyordu. "Yeterince sorun yaşıyordun bir yükte ben eklemek istemedim."
Bunaldığım için ceketimi çıkarıp koltuğa bıraktım. Tam karşısına geçip aynı hizaya gelebilmek için dizlerimin üstüne oturdum. "Benim için hiçbir zaman yük olmadın."
Gözlerinde yaşlar parlarken üzgün olduğunu belli edercesine dudaklarını büzdü. Sevimli yüzüne gülmemek için kendimi tutup dudaklarını, baş parmağımın ve işaret parmağımın arasına alıp sıktım. Daha konuşmanın başında bu kadar hassas olması duygusal olarak çabuk incinen biri olduğunu fark etmemi sağladığı için şakacı bir tonda "Ne o, ağlayacak mısın?" diye sordum.
"Aniden gidip seni korkuttuğum için özür dilerim." Yerden kalkarken önce kucağına koyduğu yastığı kenara bıraktım sonra ise yumruk yapıp bedenin yanında saklamaya çalıştığı minik ellerinden birini tuttum. "Tamam, daha fazla uzatmayacağım ama bir daha gitmeyeceğine...yani en azından bana veda etmeden gitmeyeceğine söz ver."
Hızlı hızlı başını salladı. "Söz veriyorum." Onu ayağa kaldırmak için tuttuğum elini kendime doğru çektim. Çok güçlü biri değildim ama Doyoung o kadar zayıftı ki bu hafif hareketimle bile onu anında ayağa kaldırabilmiştim.
Odama geldiğimizde pijamalarını alıp kapıya yönelince o, odadan çıkamadan "Nereye?" diye seslendim. Kapının girişinde durup sorgulayan gözlerini yüzümde gezdirirken "Uyumaya." dedi.
"Bugün beraber uyuyalım mı?" Bakışları gözlerime kilitlendikten sonra şaşkınca gözlerini art arda kırpmaya başladı. Yatağa doğru ilerlerken kısık sesiyle verdiği cevabını zar zor duymuştum. "Tamam."
Benim için yanında soyunmak sorun olmasa da o, rahat edebilsin diye odadan çıkıp banyoda üstümü değiştirdim. Aynanın karşısında biraz oyalanıp ona rahat rahat giyinebilsin diye birkaç dakika daha verdikten sonra bunun yeterli olduğumu düşündüğüm için odama geri döndüm.
Doyoung çoktan yatağa girmiş, duvar kenarına doğru yaklaşmıştı. Yorganı beline kadar örtmüştü ve ellerini havaya kaldırmış, parmaklarıyla oynuyordu. Gülümsememi saklama zahmetine girmeden yanına uzandım.
"İyi geceler." Ellerini yorganın üzerine indirirken başını bir an bana doğru çevirdi ve "İyi geceler." dedikten sonra tavanı izlemeye başladı. Uyumayacak mıydı?
"Uykun yok mu?" Sorumla birlikte gözlerini aniden sımsıkı kapattı. "Var." Gecenin bir yarısı annesine yakalanmamak için uyuma taklidi yapan çocuklar gibi gözükmesi bana komik gelmişti. Bu haline sessizce gülmeye çalışsam da bedenim sarsıldığı için muhtemelen güldüğümün farkındaydı, ki tezimi onaylamak istercesine çatılan kaşları yanılmadığımı gösteriyordu.
İçimde ona karşı engel olamadığım yoğun ve sıcak bir sevgi hissettim. Yanaklarını sıkmak, saçlarını karştırmak, nefes alamadığını söyleyene kadar sıkıca sarılmak istedim. Tüm bu hayallere dalmışken fark etmeden "Doyoung," dediğimi ismi ağzımdan çıktıktan saniyeler sonra fark etmiştim.
"Efendim?"
Gözlerini hâlâ açmamış olması bocalamış yüz ifademi saklarken "Sadece bir daha gitmek istersen kıyafetlerini de al, diyecektim. Onlar senin." dedim sesimdeki tonu fark etmemesi için fısıldayarak.
Düşündüğümden çok daha farklı bir şey söylemiş olsam da bir şeyleri itiraf etmek için çok erkendi özellikle de ben kendimin farkında olalı birkaç dakika olmuşken.
###
birkaç bölüm yazarım diyordum yanlışlıkla finale kadar yazdım
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(final hâlâ belli değil)
artık hergün bölüm atarımbay bay
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
