Camın önünde, bacaklarımı karnıma doğru çekmiş etrafına da kollarımı dolamış bir şekilde oturuyordum. Gecenin bir yarısı olduğundan Doyoung uyanmasın diye sessiz sessiz ağlasam da ağzımdan kaçan hıçkırığa engel olamadığımda sesimi azaltacakmış gibi kollarımın arasına gömdüm yüzümü.
Bugün babam, annemin katiliyle evlenmişti. Üstelik annem artık burada olmadığı için gerçekleri söyleyemiyordu. Babamın arkasından taktığı etiketlerle yaşıyordu adı ve ben bunu düzeltemiyordum.
İlk kaçan hıçkırıktan sonra kendimi durduramamış olduğumdan artık sesli sesli ağlıyordum. Kapının açılma sesini duyduktan çok kısa bir süre sonra kollarıma değen elleri hissettim. Kollarımı çekiştirip yüzümü açığa çıkarınca pes etmiş bir şekilde pozisyonumu bozdum ve yüzümün her bir noktasında hissettiğim ıslakla ona baktım. "Haruto, ne oldu?" Ona nasıl baktığımı bilmiyorum ama gözlerime baktığı ilk saniyede dudaklarını birbirine bastırıp bakışlarını yere çevirdi.
"Her şey üst üste geliyor." Titreyen sesimle konuştuğumda bacaklarının üzerinde sürünerek iyice yaklaştı bana. Ben oturmuşken o, dizlerinin üstünde durduğundan boylarımız birbirine daha yakındı. Bacaklarımdan dolayı tam beceremese de kollarını omuzlarıma sardı. Zaten yorgun hissettiğim için yüzümün hizasında duran omzuna anlımı yasladım hemen.
Sarılmak gerçekten iyi geliyordu.
"İhtiyacınız olan her an bana sarılabilirsiniz, Efendim." diyen yumuşak sesini duyduğumda bunu tamamen alışkanlıktan yaptığını bilsem de "Bana öyle seslenme." dedim. Kızgın çıkan sesime karşın daha cümlemi bitirmeden beline koyduğum elimle onun bedenini bacaklarımın arasına çekmem ve kollarımı sıkıca beline dolamam birbirine tamamen tersti.
Bu rahat pozisyonda bir süre dinlendim. Kollarımın arasındaki ince beden kıpırdandı ve sonra kendini benden ayırdı. "Biraz uyu." Omuz silktim. "İstemiyorum." Kaşlarını çattı, ki korkunç gözükme oranı kesinlike on üzerinden 0,1, "Dinlenmen gerekiyor. Şuna bak berbat haldesin." Kızgın(!) suratıyla yüzümü incelerken ince parmaklarını gözlerime uzatınca bedenime dolan tuhaf huzurla gözlerimi kapattım. Parmaklarının ucunu kirpiklerimde hissediyordum ve yemin ederim ben kalbimin böyle hızlandığına ilk kez şahit oldum.
O, parmaklarını çekse de bir süre açamadım gözlerimi. Sonunda kısa bir yutkunmayla kirpiklerimi araladım. Eğer gözyaşlarımı hep böyle silecekse sürekli ağlayabilirdim.
Benim ona olan bakışlarımı göremeden kolumun altına girip belime sarıldı ve yatağa ilerlememe yardımcı oldu. Aslında ona ağırlığımı hiç vermemiştim ama o, sanki cidden beni taşımış gibi yorulmuştu.
Yorganı açıp yatağa girdim. Üzerimi örtme gibi bir alışkanlığım yoktu hatta sevmezdim ama Doyoung, yorganı belime kadar çekince itiraz etmedim.
Bu gece bir şeyler değişiyordu.
"Sen niye uyandın, çok mu ses yaptım?" Başını iki yana salladı. "Uyumamıştım ki. Su içmeye giderken duydum seni." dedi.
Sıkıntılı yüz ifadesinden kendisini suçladığını anlayabiliyordum bu yüzden "Seninle ilgili değil." deme gereği duydum. Yatağın kenarına oturup yüzümü izledi ve elini uzatıp son bir kez gözlerimin altında kalmış olan ıslaklığı sildi. "Özür dilerim."
Benimle kalmak için yapabileceklerini sıralarken ki heyecanı aklıma gelince suçluluk duygusuyla gözlerimi kapattım. Ağlarken daha sessiz olmayı öğrenmeliydim. Gözlerimi açıp kucağına öylesine koyduğu ellerinden birini tuttum ve iki elimin arasına hapsedip göğsüme doğru çektim.
"Özür dileme. Yemin ederim seninle ilgisi yok." Gülümsemeye çalıştı ama bu konuda o kadar başarısızdı ki zorla yukarı kaldırdığı dudakları daha tam bir gülümsemeye ulaşamadan aşağı büküldü. Elini ellerimin arasından çekip ayağa kalktı ve "İyi geceler." diyerek çıktı odamdan.
###
hala okuyan var mı bilmiyorum ama gerçekten uzun zaman sonra selam
aniden bu kurgu aklıma geldi ve dört bölüm falan yazdım✊🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
