Gigi: Μια δυναμική κοπέλα, με απεριόριστη αυτοπεποίθηση. Είναι 18 και πηγαίνει 3η λυκείου. Πολύ προστατευτική με τους φίλους της. Πανέμορφη ξανθιά κοπέλα, με υπέροχο σώμα και απίστευτα γκρι μάτια που τραβάνε παντα την προσοχή. Όπως επίσης και το στυ...
Έχουν περάσει 2 μέρες από τότε που έφυγε ο Κώστας για την Θεσσαλονίκη και μπορώ να πω πως έχω βαρεθεί την ζωή μου. Συνήθισα 3 μέρες να ειμαι συνέχεια με πολλά άτομα και τώρα βαριέμαι. Τον John έχω να τον δω από εκείνη την μέρα που έφυγε ο Κώστας. Δεν ξέρω,απλά δεν έτυχε. Δεν θέλω να του στειλω μήνυμα ομως εγώ, γιατί από τότε που ήρθε ο αδερφος μου ειναι σαν να μην υπάρχει απλά καμια επαφή μεταξύ μας. Σίγουρα μετάνιωσε για ότι έχει γίνει. Τελος παντως. Τώρα ετοιμάζομαι για σχολείο
Βάζω αυτά:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πλενομαι, ισιώνω το μαλλι μου και φεύγω. Η ψυχολογία μου ειναι εντελώς σκατα. Χωρίς να συμβαίνει κάτι συγκεκριμένο.
Φτάνω σχολείο και βλέπω τον Πέτρο στην αυλή. Πάω τον αγκαλιάζω και ξεκινάμε να μιλάμε
Πέτρος: καλημέρα χαζο Gigi: Καλημερα (λέω κάπως ακεφα) Πέτρος: ει τι έγινε Gigi: τιποτα απολύτως απλά ξύπνησα με χαλια διάθεση Πέτρος: Χμ μήπως φταίει αυτος; (Λέει και μου κάνει νόημα διακριτικά προς το σημείο της άυλης που κάθεται ο John με τους φίλους του) Gigi: Ε; Όχι, γιατί να φταίει; Ετσι και αλλιώς δεν τα έχουμε (λέω κάνοντας πως δεν με ενδιαφέρει) Πέτρος: ναι δεν τα έχετε αλλά σου αρέσει Gigi: Ε ναι και; Αυτό γιατί να φταίει που δεν έχω εγώ διάθεση; Πέτρος: Χμ δηλαδη δεν φταίει που είσαι χαλια που έχεις να μιλησεις με τον John δυο μέρες και γενικά τις τελευταίες μέρες δεν σου δίνει και τόσο σημασια(λέει, και γαμω έχει δικιο. Πως γίνεται να το ξερει) Gigi: δεν ξέρω, ίσως να φταίει και λίγο αυτό (λέω και τότε σηκωνόμαστε γιατί χτυπάει το κουδούνι για να μπούμε στο μαθημα)
Περνάω μπροστά από τον John όμως δεν φαίνεται να με καταλαβαίνει όποτε δεν του λέω Καλημερα.
Μπαίνω μεσα στην τάξη και κάθομαι μόνη μου στο θρανίο. Μετά από δέκα λεπτά και εφόσον έχει ξεκινήσει το μαθημα, μπαίνει μεσα στην τάξη ο John χωρίς να χτυπήσει πορτα. Απόλυτα κλασικός.... Λέει ένα Καλημερα και τον νιώθω να κατευθύνεται προς το θρανίο μου και να πετάει το ένα και μοναδικό τετράδιο που είχε φερει μαζί του, πάνω στο θρανίο μου. Εγώ δεν έχω γυρίσει ακόμη να τον κοιτάξω.
