"မီးအိမ်ရှင်မလေး ---!" (complete)

အပိုင်း (၄) "ကြုံရ ၊စုံရ စုပေါင်းစုံညီ"

ကုန်ဆုံးတော့မည့် ဒီဇင်ဘာ၏  ဆောင်းအဆုံးမှာ
ရှိန်းခေါင်ရွာလေး၌  ခိုက်ခ်ိုက်တုန်အောင်
ချမ်းနေပြီဖြစ်၏ ။ ပြတင်းမှ တစ်ဆင့် မြင်နေရသည့်  နှင်းခဲများကို ကြည့်ပြီး ကျွန်မ၏ နှုတ်မှ ချမ်းအေးခြင်း၏ ပြယုတ်အတွက်  စကားစုတစ်ချို့ပင် ရှိလာခဲ့သေး၏။

"  အကူးအပြောင်းဖြစ်တော့မယ့်  ဥတုရာသီ။
မြူခိုးဝေ အုံ့မှိုင်းနေခြင်းမှာ  တောင်တွေ  နှင်းဖုံး ။
အလားတူ  လူတွေ နှင်းရွှဲ။
တောင်ခါတဲ့ အဆက်ဆိုတော့လည်း 
မိငယ်ရေ  ---! ၊  နင် အအေးဒဏ်ကို ခံပေအုံးပေါ့"

ထိုစကားလုံးများ ရေရွတ်ပြီး   အနီးမှ   လက်ဖက်ခြောက်ကောင်းသည့် ရေနွေးကြမ်းခွက်ကို ယူလိုက်ရင်း  ကျွန်မ၏ ဝမ်းအား အနွေးဓါတ်ပေးလိုက်သည်။ မွှေးပျံ့ပျံ့ ရှိလှတဲ့  ထိုလက်ဖက်ခြောက်ကောင်းကောင်းမှာ   ကျွန်မ၏
တွေးဆဆစိတ်၌  တစ်စုံတစ်ဦး က စိုးမိုးထားလို့ နေပြန်သည်။

"လက်ဖက်ဆို ဒီမြောက်ဖျားပိုင်းမှာ  ခေါင်လန်ဖူး လက်ဖက်မှ ကောင်းတယ် ။ စီးပွားဖြစ် မဟုတ်ပဲ ၊
တစ်နိုင်တစ်ပိုင်ဆိုတော့ အိမ်တိုင်းနီးနီး စိုက်ကြတယ် ။  တစ်ညွန့်လောက်  မြည်းကြည့်မလား "

ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာသည့် ဆရာမလေး၏   လက်ဖက်ညွန့် အခွံ့မှာ   ကျွန်မ  ဆရာမလေးအားကြည့်ရင်းနှင့်ပဲ ထိုအချိန်တုန်းက   လက်ဖက်၏ အရသာကို မြည်းခဲ့သည်။ ရေဆေးရုံနှင့်  အညွန့်လေးတွေ   ခက်နေသည့် လက်ဖက်လေးမှာ ကျွန်မ စားဖူးသည့် လက်ဖက်တွေလို ခါးခြင်းမျိုးလည်း မရှိ ၊  ရေးလေးဆေးရုံနှင့် အရသာလေးမှာ တစ်မျိုးလေးနှင့် ခံတွင်းတွေ့လေ၏။ 

ကြီးစိုးလာတဲ့ စိတ်၏ အလိုကို လိုက်ဖို့ ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါတွင် ကျွန်မ  cameraကို လွယ်လိုက်ပြီး   လည်ပိတ်ဆွယ်တာ  အဖြူ ပေါ်သို့  ကုတ်တစ်ထည်  ထပ်ဝတ်လိုက်ပြီး   ဒေါ်ရန်နူးအား  နှုတ်ဆက်ရင်း ကြီးစိုးနေသည့် အတွင်းစိတ်၏ ​နေရာတစ်ခုသို့  ကျွန်မ ဦးတည်လိုက်တော့၏။

" ကျောင်းလား  ၊ ရေလှိုင်း  ။
လမ်း သိတယ်မလား  ၊  ဒါဆို အန်တီ လ်ိုက်မပို့တော့ဘူး "