Κάτω από το φως της Σελήνης

Επίλογος

Την Ελίζα ανέλαβαν να την μεταμορφώσουν η Σελένα με τον πατέρα της σε λυκάνθρωπο.

Όταν έψαλλαν το ξόρκι η Ελίζα αισθάνθηκε την ύπαρξή της να χωρίζεται σε δύο φύσεις. Την ανθρώπινη και αυτή του λύκου.

Όταν τελείωσε το τελετουργικό δοκίμασε να μεταμορφωθεί. Ένας λευκός λύκος πήρε τη θέση της. Έπειτα έγινε πάλι άνθρωπος.

"Καλώς ήρθες και επίσημα στην αγέλη μας" της είπε ο Ρόμπερτ.

"Σας ευχαριστώ κύριε"

Η Σελένα και ο Ραμόν την αγκάλιασαν θερμά. Το ίδιο και ο Μάθιου.

"Πάμε μία βόλτα;" της πρότεινε.

Εκείνη δέχτηκε.

Πήραν μορφή λύκου και άρχισαν να τρέχουν.

Το φως της πανσελήνου τους έλουζε και τους δύο.

Η Ελίζα ένιωθε πιο ήρεμη από ποτέ. Ήταν σαν η πανσέληνος να τη βοήθησε να γεννηθεί ξανά. Σαν σηματοδότησε την νέα της ύπαρξη. Δεν θα άλλαζε αυτή την αίσθηση ελευθερίας με τίποτα στον κόσμο. Είχε βρει το νόημα της ζωής της...

Κάποια στιγμή πήραν την μορφή ανθρώπου και έδωσαν ένα φιλί.

Έπειτα πήραν ξανά την μορφή λύκου και άρχισαν να τρέχουν.

Η Ελίζα άφησε τον εαυτό της να πλημμυρίσει από όλα αυτά τα συναισθήματα που ένιωθε. Χαρά, ενθουσιασμό, ηρεμία, αγάπη, μοναξιά εξαιτίας της απώλειας του πατέρα της. Όλα εκείνη τη στιγμή ήταν μοναδικά για εκείνη. Κάθε συναίσθημά αποτελούσε και μία ανάμνηση.

Το μόνο που ερχόταν ήταν να πάνε όλα καλά και η ευτυχία της να κρατήσει.

Έτσι λοιπόν παρέα με τον Μάθιου χάθηκαν στο σκοτάδι του δάσους!

Η πανσέληνος έλαμπε, αποκαλύπτοντας ένα μέρος της νέας φύσης της την οποία η Ελίζα επιθυμούσε να ανακαλύψει όσο το δυνατόν περισσότερο.

Μαζί με τον Μάθιου θα ανακάλυπτε το νέο της κόσμο, έναν κόσμο ο οποίος προσευχόταν σιωπηλά να είναι γεμάτος από κέφι και χαρά και όχι από θλίψη και δάκρυα. Έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούσε να έχει κοντά της τα αγαπημένα της πρόσωπα τα οποία θα γινόντουσαν η νέα οικογένεια της.

Από εδώ και πέρα η φύση του λύκου θα την έκανε πιο δυνατή. Το ένιωθε. Πρώτη φορά αισθανόταν έτσι.

Μπορεί να είχε αφήσει πίσω στο χωριό της ένα μέρος του εαυτού της, αλλά δίπλα στον Μάθιου ήξερα ότι θα ήταν αληθινά ευτυχισμένη και καθώς έτρεχε, άφησε ένα ουρλιαχτό ικανοποίησης και χαράς το οποίο αντήχησε σε όλο το δάσος από άκρη σε άκρη.

ΤΕΛΟΣ

Άλλο ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του. 

Το συγκεκριμένο κεφάλαιο το αφιέρωσα στην user65923790 γιατί με έχει στηρίξει πολύ σε αυτή μου την προσπάθεια.

Επιπλέον ευχαριστώ τον καθένα ξεχωριστά που με στήριξε σε αυτή μου την ιστορία και αν θέλετε μπορείτε να μου αφήσετε σχόλια για τον επίλογο ή το πως σας φάνηκε η ιστορία σαν σύνολο.