Part 1

20.4K 569 11
                                    

JEONs(Part 1)

"Hello...."

"ဟုတ်..."

"ဟို....Jiminလားမသိဘူး...."

"ဟုတ်ပါတယ်....ဒါနဲ့ ဘယ်သူလဲ..."

"ငါလေ....ထယ်ယောင်း..."

"ဟား....ထယ်ယောင်း...တကယ်မင်းလား...."

"အင်း....."

"မတွေ့ရတာ လေးနှစ်တောင်ရှိနေပြီ....အခုမှ ပေါ်လာတော့တယ်...."

"အင်း...ငါဆိုလ်းကို ရောက်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ...မနေ့က အပြင်ထွက်ရင်း မင်ဝူကိုတွေ့တော့ မင်းno.ကို တောင်းလိုက်တာ...."

"ငါမင်းကို အရမ်းသတိရနေခဲ့တာ....တွေ့ကြရအောင်...."

"အင်း....တွေ့ကြမယ်လေ..."

Jiminနဲ့က အလယ်တန်းတည်းက စခင်ကြတာ..
Jiminရဲ့ အဖေက ကျွန်တော်တို့ ဒယ်ဂူမှာ အလုပ်တာဝန်ကျတော့ Jiminက ကျောင်းပြောင်းလာရခြင်း....

ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ပထမဆုံးကျောင်းတက်တဲ့နေ့ကတည်းက သတိထားနေမိခဲ့တာ....
အကြောင်းက ကျောင်းမတက်ချင်လို့ဆိုပြီး မကြီးမငယ် ကျောင်းရှေ့မှာ သူ့မိဘတွေကို အော်ငိုပြနေတာကြောင့်ပင်...

"အီးဟီး.....ပါးပါးဆို....အရင်ကျောင်းပဲ တက်မှာလို့...."

"သား....မဆိုးရဘူးလေ....ဒီသားလေးတစ်ယောက်ပဲ ရှိတာကို....ပါးတို့က ဟိုမှာ ဘယ်သူနဲ့မှ စိတ်မချရတာမို့ပါ....ပျော်လာမှာပါနော....မတက်လို့မရဘူးလေ..."

"ဟင့်....မတက်ချင်ဘူး....သူငယ်ချင်းလည်း မရှိဘူး....အီး...ဟီး...."

"ရှိလာမှာပေါ့လို့....မငိုရဘူးလေ...မားသားလေးရဲ့....နှပ်ချီးတွဲလောင်းနဲ့ ချစ်ဖို့မကောင်းတော့ဘူး...."

"မားမား....မတက်ချင်ဘူးလို့....အီး...ဟီး...အိမ်ပြန်မယ်...."

"Park Jimin...."

"အီး....ဟီး...."

ပထမဆုံးကျောင်းပြန်တက်တော့ အဖေကလိုက်အပို့....
ကျောင်းအပေါက်ဝမှာပဲ ရပ်နေမိတော့....

"သား....အထဲဝင်တော့လေ...."

"ဟုတ်...အဖေ..."

ကျွန်တော်က ငိုနေတဲ့ ကောင်လေးကို ကြည့်နေတော့ အဖေကလည်း ကြည့်ပြီး....

JEONsWhere stories live. Discover now