Vegas
" ေက်းဇူး "
ဆိုတဲ့အသံတစ္ခု။ ငါ ဒီေန႕ပဲ သူ႕ကိုတကၠသိုလ္နားတစ္ဝိုက္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းပို႔ေပးခဲ့တာ။ အဲဒါက ငါ့အတြက္ေတာ့ သူနဲ႕နီးစပ္ဖို႔အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳး ငါ့ဆီဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ငါမထင္ခဲ့မိဘူး။
" တကယ္လို႔ ေနာက္ေန႕ေတြမွာလဲ driverလိုခဲ့ရင္ ငါ့ကိုအခ်ိန္မေ႐ြးေခၚနိုင္တယ္ေနာ္ "
အၿပဳံးႀကီးႀကီးတစ္ခုေပးၿပီး ငါ့အေရွ႕ကလူကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ Porscheဆိုတဲ့သူက ငါ့မ်က္လုံးထဲ အၿမဲလိုလိုၾကည့္ေကာင္းေနတဲ့လူ။ သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ မ်က္ႏွာေၾကာင့္တင္မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ေခါင္းမာတတ္တဲ့အက်င့္ကေတာင္မွ ႀကိဳးစားဖို႔နည္းနည္းအခက္ေတြ႕ေလ့ရွိတတ္ေပမဲ့ ငါ့ကိုေတာ့စိတ္ေက်နပ္ေစတုန္းပဲ။
" ...မင္းႀကိဳက္တယ္ဆို ဝယ္စီးေလ " ေတြးေတာျခင္းေတာင္မရွိဘဲ သူက ထုတ္ေျပာလာတယ္။ လုပ္လိုက္တဲ့မ်က္ႏွာကအမူအရာကအစ စိတ္အႏွောင့္အယွက္ျဖစ္သြားပုံအျပည့္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့အျမင္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕အမူအရာေသးေသးေလးေတြကအစ မ်က္စိမလႊဲခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနတုန္းပဲ။
" တကယ္လို႔ ငါဝယ္လိုက္ရင္ မင္းကအခုလို ငါ့ေနာက္ကေနအတူလိုက္စီးေပးမွာလား? "
သူ႕ဆီခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေၾကာင္း ပြင့္လင္းသိသာေစမယ့္အၾကည့္တစ္ခ်က္နဲ႕အတူ ၿပဳံးရင္းေျပာလိုက္တယ္။ အဆင့္တက္နိုင္ဖို႔အတြက္ ငါျမန္ျမန္လႈပ္ရွားဖို႔ လိုမယ္ေလ။
" မင္း ျပန္သင့္ၿပီ...ဒီေန႕အတြက္ တကယ္ေက်းဇူး "
Porscheက စကားဝိုင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲအဆုံးသတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လဲ အဲဒါကို ရိုင္းတယ္လို႔ေတာ့ ငါမျမင္မိဘူး။ ျဖစ္နိုင္တာကေတာ့ ငါ သူ႕အေပၚ ေတာ္ေတာ္ေလးနားလည္ထားၿပီးတာေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။ သူလိုလူမ်ိဳးက အျပင္ပန္းမွာသာ ေခါင္းမာၿပီး ၊ သန္မာတဲ့ပုံေပၚေနတတ္ေပမဲ့ တကယ္တမ္း အတြင္းပိုင္းမွာေတာ့ သူဟာသူရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြကို အထပ္ထပ္ဖုံးကြယ္ထားတဲ့လူပဲ။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္တိုင္း ငါ့ကိုယ္ငါ မွန္ထဲျပန္ျမင္ေနရသလို ခံစားရတယ္။ သူက ငါနဲ႕ နည္းနည္းေတာ့ကြာျခားမႈရွိေပမဲ့လို႔ေပါ့...
