Pete
ငါ ဘာဆက္လုပ္ရပါ့?
ေခါင္းထဲ ဘာဆိုဘာမွေပၚမလာဘူး!
ႀကံရာမရတဲ့အဆုံး ငါေခါင္းကိုခါယမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ငါ့ဘဝႀကီးကလဲ နားခ်ိန္မရွိ ၊ ကူကယ္ရာမရွိနဲ႕ တစ္ေန႕တျခားပိုပိုၿပီး ရႈတ္ယွက္ခတ္လာပါေရာလား။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့လဲ အေျခအေနကပိုေတာင္ဆိုးေနေသးတယ္။ ငါ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္တုံးရတာလဲ? ဂ႐ုမထားမိဘဲ အမွားထပ္လုပ္ခဲ့မိျပန္ၿပီ...ေသလိုက္ပါေတာ့လားကြာ!
" အေရွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ အေနာက္ေလွ်ာက္လိုက္နဲ႕ အဲဒါဘာျဖစ္ေနတာလဲ? " Armက ရႈတ္ေထြးေနဟန္မ်က္ႏွာထားနဲ႕ ငါ့ကိုလွမ္းေမးတယ္။
" ငါ စိတ္ညစ္ေနတယ္ "
ခါးေထာက္လိုက္ရင္းကေန ငါ သူ႕ဆီျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ငါ မ်က္ခုံးေတြကို တြန့္ခ်ိဳးထားမိတယ္။ တကယ္ဆို နားထင္ေသြးေၾကာေတြ တဒိန္းဒိန္းျဖစ္ေနတာကိုေတာင္ ငါခံစားမိေနတာ။ ငါ အဲ့လိုျဖစ္ေနတာ ရက္အေတာ္ၾကာေနၿပီ။ အဲဒီအတိုင္းသာ ဆက္ျဖစ္ေနရင္ ငါ့ဦးႏွောက္ေသြးေၾကာေတြ ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ေတာ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။
" ဘာေတြအဲ့ေလာက္စိတ္ညစ္စရာရွိလို႔လဲ? "
ထမင္းပန္းကန္ကိုင္ၿပီး အနားေရာက္လာတဲ့ တျခား bodyguardတစ္ေယာက္ကလဲ ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚခ်လိဳက္ၿပီး ငါ့ကို အထူးတဆန္းၾကည့္လာတယ္။
" Arm! "
ထိုင္ခုံတစ္ခုဆြဲၿပီး Armအနား တိုးထိုင္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္က ဘာလဲဆိုတဲ့အထာနဲ႕ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္ျပတယ္။
" မင္း ငါ့အစား Khun Vegasကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ေပးပါလား? "
ဒါ ငါ အတည္ေမးလိုက္တာ။
" ဘာလား? ငါက ဘာလို႔လဲ? Pete မင္း ဒါပဲလိုက္ေျပာေနတာ ႏွစ္ရက္တိတိရွိၿပီေနာ္ "
Armက လက္ထဲက ေကာ္ဖီခြက္ကို စားပြဲေပၚခ် ၊ က်က်နနလက္ပိုက္ရက္သားအေနအထားနဲ႕ ငါ့ကိုလွမ္းၾကည့္တယ္။
" ေသလိုက္ပါေတာ့ကြာ "
ငါ ေခါင္းကိုခပ္သြက္သြက္ခါပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သားကေတာ့ နားလည္ရခက္တဲ့ငါ့ရဲ႕အမူအရာကို ေၾကာင္အအနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကတုန္းပဲ။
