Pete
" ဘယ်သွားမလို့လဲ? "
ငါ့ရဲ့တစ်နေ့တာကတော့ ခါတိုင်းလိုပါပဲ။ ဒါပေမဲ့လို့ ငါဘာမေးမေး Vegasဆီကနေ လိုရင်းတိုရှင်းအဖြေလောက်ပဲပြန်ရနေတယ်။ ပြောရရင် သူ ဒီနေ့လဲတကယ်ကြီးအလုပ်များနေခဲ့တာပဲ။ အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်လာတဲ့အခါမျိုးဆိုရင်တော့ ငါ့ပါးတွေကိုခပ်သွက်သွက်ရွှတ်ခနဲနမ်းသွားတာမျိုးရှိသေးတယ်။
ညနေလောက်ရောက်တော့ သူရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲတယ်။ ပြီးတော့ ရေမွှေးဆွတ်တယ်။ အဲဒီအနံ့က ငါသူ့ကိုစောင့်ကြည့်နေစဥ်တုန်းက သူ့ဆီကနေ တရင်းတနှီးရနေကျအနံ့ပဲ။ ငါ လက်ပိုက်ရက်သားနဲ့ ရေချိုးခန်းတံခါးဆီကျောမှီရပ်ရင်း သူ့ဆီ မျက်ခုံးပင့်အမေးဆိုလိုက်မိတော့...။
" ဂျူနီယာတစ်ယောက်ရဲ့မွေးနေ့ပါတီသွားစရာရှိလို့။ ငါ အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်။ အိပ်နှင့်လိုက်နော် "
သူ့အဖြေကိုကြားကြားချင်း ဘာဖြစ်လို့စိတ်ပျက်သွားသလိုခံစားမိသလဲ ငါ့ကိုယ်ငါမသိဘူး။
" အိုကေလေ, ဒါဆိုလဲ အရင်ပြောသွားဦး "
" ဘာကိုပြောရမှာလဲ? " Vegasကတော့ မှန်ဆီပဲမျက်နှာမူထားရင်း ငါ့အကြည့်တွေကိုလစ်လျူရှုထားတုန်း။ ငါမျက်မှောင်တွေ ပိုကျုံ့ပစ်လိုက်မိတယ်။ သူ ငါ့ကို တစ်နေကုန်စကားလဲကောင်းကောင်းမပြောဘူး။ တကယ့်တကယ်လာပြောတော့ကျ ညနေအပြင်သွားမယ့်ကိစ္စ! ဒါနဲ့ ငါကရောဘာတွေဒီလောက်စိတ်တိုနေရတာလဲ?!
" မင်း ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာလဲ? "
" စတိုးဆိုင်တွေက ညသန်းခေါင်လောက်ဆိုပိတ်ပြီလေ " သူက အေးအေးလူလူပြန်ဖြေလာတယ်။
" ၄နာရီ! "
သူ ဘာတွေလုပ်နေလဲဆိုတာ တစ်ချက်တောင်အာရုံမထားဘဲ ငါ သူ့ဆီအမိန့်သံအပြည့်နဲ့ပြောပစ်လိုက်တော့...။
" ဟက် "
Vegasက ရယ်လိုက်ပြီး ငါ့ကိုမှန်ထဲကတစ်ဆင့်လှမ်းကြည့်လာတယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ ငါ့ဆီကနေတစ်ခုခုမျှော်လင့်နေသေးသလိုလိုနဲ့။
" ဘာရယ်တာလဲ? " ငါတော့ ပိုပိုပြီးစိတ်တိုလာတော့တာပဲ။
" ၅နာရီ " Vegasက အထွန့်တက်တယ်။
