Pete
" ဟုတ္ပါတယ္ အကုိလေးရယ်...ကြၽန္ေတာ့္ကိုကူညီပါ "
တစ္ရက္လုံးစာေလာက္ အိပ္စက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ငါ့ခႏၶာကိုယ္လဲ ျပန္လည္အားျပည့္လာၿပီ။ အခုဆို second familyရဲ႕အိမ္ဆီခိုးဝင္ၿပီး သက္ေသရွာဖို႔အတြက္ အခ်ိန္တစ္ရက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။
" မရပါဘူး! ငါက ဘာကိစၥမင္းနဲ႕အတူလိုက္ေပးရမွာလဲ? "
အကုိလေးTankhunက မႈန္ေတေတနဲ႕ျပန္ေျပာတယ္။ သူက အခုလက္ပိုက္ရက္သားနဲ႕ ငါ့ကိုေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္ေနတာ။ မေန႕က ငါ့ကိုလာႏွိုးတုန္းကကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အကိုေလး ငါ့ကိုအခုထိစိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲ။ အဲ့တုန္းက ငါ အိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႕ အကုိလေးကို ေအာ္ထုတ္လိုက္မိတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ အခုလိုစိတ္ဆိုးေနရတာပဲ။ မေန႕ကအျဖစ္ကို ငါအခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္။
Flashback >>
ေဒါက္! ေဒါက္! ေဒါက္!
" ေဟး Pete! Peteeeee!! "
ေဒါက္! ေဒါက္! ေဒါက္! ေဒါက္! ေဒါက္! ...
ငါ ေခါင္းအုံးကိုဆြဲၿပီး နားေတြကိုပိတ္ထားလိုက္တယ္။ ဆက္တိုက္ထြက္ေနတဲ့တံခါးေခါက္သံေတြက ငါ့အာ႐ုံေၾကာေတြကို ဒုကၡေပးေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ထပ္နည္းနည္းေလာက္ ေအးေဆးထပ္အိပ္နိုင္ဦးမယ္ထင္ထားတာ။ ငါတကယ္ႀကီး ဒီဝဋ္ေႂကြးေတြကို ခံေနရဦးမွာလား?
" ေဟး Pete! တံခါးဖြင့္! "
ငါ အိပ္ရာေပၚကေန ေျဖးေျဖးခ်င္းထလိုက္ၿပီး ၊ အိပ္ခ်ိန္ကိုႏွောင့္ယွက္ခံလိုက္ရလို႔ ေနာက္က်ိက်ိျဖစ္ေနတဲ့ေခါင္းကို ခါယမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ငါ့အတြက္အေရးအႀကီးဆုံးက အိပ္ရဖို႔ပဲ။ အဲဒါကို လာႏွောင့္ယွက္တဲ့ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ငါလက္မခံနိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ ေခါင္းကိုခါယမ္းပစ္ေနရင္းကေန တံခါးဆီသြားၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။
" ေနာက္ဆုံးေတာ့ နိုးလာၿပီေပါ့? ေန႕လည္ေရာက္ေနၿပီ...လာ! ထမင္းသြားစားၾကမယ္ "
အကုိလေးက ငါ့ရဲ႕သုန္မႈန္ေနတဲ့အေျခအေနကိုဂ႐ုမမူဘဲ ၿပဳံးတုံ႕တုံ႕နဲ႕ေျပာလာတယ္။
