GÜLÜCÜK KRALİÇESİ

-30-

Rüzgar'dan

Yorucu bir gündü.Evin kapısına gelince babamın evde olması umuduyla içeri girdim.Babam yaklaşık beş saniye sonra kapıyı açtı.Babama merhaba dedim ve tam merdivenlere yöneliyordum ki babamın sesini duydum.

''Rüzgar Kayra geldi.Anlamadım garip davranıyordu.Sen bir ara istiyorsan çünkü normal değildi.''

Kafamı sallayıp odama çıktım.Odama girdiğim gibi kendimi yatağa fırlatıyordum ki yatağın üstünde bir not durduğunu fark ettim ve notu elime alıp okumaya başladım.

Klasik bir başlangıç yapıp sen bunları okurken ben çok uzakta olacağım gibi kelimeler sarf etmek istemiyorum.Sevgilim ben gidiyorum.Uzaklara gidiyorum ve biz bitiyoruz.Belki de bu dünyada olmasını en çok istemediğim şey olur.Biz bitiyoruz.Gitmek zorundayım.Kaldıramıyorum artık.Kavgamız son damla oldu.Ben güçlü değilim Rüzgar.Yapamıyorum.Asla da kızma bana bu yüzden.Hr üzüldüğümde senin sözlerin geliyor aklıma.Ama yapamıyorum ,güçlü olamıyorum.Affet beni sevgilim.Belki de böyle olması gerekiyordu.Belki de bizim için uygun olan buydu.Seni çok seviyorum ilk aşkım,seni herşeyden çok seviyorum.

Sinirle aşağıya koştum ve babama bağırmaya başladım.

''Baba Kayra ne dedi?Bir şey söyledi mi sana?Lütfen baba ihtiyacım var buna.''

''İlk önce bir ağlamayı kes.Ne olmuş Kayra'ya?Biraz telaşlıydı ve uzun uzun sarıldı bana.Bir daha hiç göremeyecekmiş gibi.''

Babam söyleyene kadar ağladığımın farkında dahi değildim.Gözyaşlarımı sildim ve evden hızla çıktım.Arabama atlayıp hemen Kayra'ların evine sürdüm.Babam peşimden gelmiyordu çünkü her an kalbini kırabilirdim.Hepsi benim suçumdu hepsi.Her ne olursa olsun gitmişti nereye gittiğini bilmiyordum.Belki de bu kadar uzatmamalıydım.Hepsi benim suçumdu.Yine kendi yaptıklarımdan dolayı acı çekiyordum.Sevdiğim kadın gitmişti,yoktu artık.Ve ben daha ne hissettiğimi dahi bilmiyordum.Kötüydüm,belki de o olmadan olmayacaktım.Olamayacaktım.Onu sevmeden yaşamak nasıl olurdu bilmiyordum.Olayda haklıydım evet ama sevdiğim kadının benim yüzümden gitmesini gerektirecek kadar haklı değildim.Asla.Hayata küsecekti benim yüzümden,kendini kapayacaktı,belki de kimseyle konuşmayacaktı ve o güzel gülüşü bile solabilirdi.Zaten gülemiyordu en son olanlardan beri.Ama şimdi benim yüzümden o gülüşü iyice gidecekti ya.En çok bu koyuyordu.Evet,evet vicdan azabından başka bir şey değildi bu.Çünkü bu dünyadaki en büyük acı sevdiğine zarar vermektir ve ben bunu yapmıştım.Aradım,numarasını değiştirmişti.Tamamen yeni bir hayata başlamıştı belki de.Kayraların evine geldiğimde bütün düşüncelerimden sıyrıldım ve arabadan indim.Kapıya tıklamamla açılması bir oldu.Bağırmaya başladım.Ama kimse cevap vermedi.Oturdum yere ağlamaya başladım.Hayatımda daha önce bu kadar vicdan azabı çektiğimi hatırlamıyordum.Yere yumruk attım canımı iyice yakana kadar yumruk attım yere.Kokusunu özlemiştim kaç gün olmuştu sekiz belki dokuz.Odasına koştum bu sefer.Kapısına gelmemle bir not bulmam bir oldu.

Rüzgar beni arıyorsun şu an.Ama yapma lütfen zarar verme kendine dayanamam.Aşağıya in hadi cd oynatıcıyı aç ve çıkan videoyu izle.

Aşağıya koştum.Dediği gibi cd oynatıcıyı açtım ve rahatsız bir biçimde koltuğa oturdum.Video bittiğinde onu ne kadar özlediğimi anlamıştım.Kokusunu,gülüşünü belki bana kızmasını ne kadar çok özlediğimi ve özleyeceğimi anlamıştım.Ama kendi yaptıklarımın acısını çekiyordum.Kendimi asla affetmeyecektim.

Kayra'dan

Yeni ülke,yeni hayat.Kaçmıştım işte.Ne kadar güçsüz olduğumu yansıtmıştım.Kolay olanı seçmiş,kaçmıştım.Savaşmayı reddetmiştim.Arkamda bıraktıklarımı üzmüştüm.Ama hayatımda ilk defa arkamda bıraktıklarımı düşünmeksizin kendi mutluluğumu seçmiştim.Diğerlerini kırmayı umursamadan karar almıştım.Yeni hayatımda tek umurumda olan kişi annem olacaktı.Kimseye güvenmeyecek,kimseye değer vermeyecektim bir daha.