"How long you will stay like this Geib?".
Nanatili siyang nakatayo sa pintuan ng kuwarto 'ko habang nakaupo ako sa dulo ng kama at umiinom, hawak pa ang picture frame ni Kyrie. Nakapalibot sa akin ang ilang bote ng beer, 'yung iba tumba na dahil wala ng laman. I was miserable, magulo ang buhok 'ko, pagod na sa kakaiyak at puyat. Muli 'kong ininom ang beer ba hawak 'ko at hindi siya pinakinggan.
I don't. Hindi ko alam 'kung hanggang kailan ako magiging ganito. Pakiramdam 'ko, hindi ko na nakikita ang sarili ko na katulad ng dati. I can't say na kaya 'kong maging maayos pagkatapos ng lahat ng ito. Blangko ang isip 'ko. Siya lang ang tanging nakikita ko.
Walang ibang tumatakbo sa isipan 'ko ngayon 'kung hindi ang paulit ulit na putok ng baril na sinalo niya.Galit 'kong binato sa pader ang hawak 'kong bote ng beer dahilan para mabasag 'yun at magkalat ang mga piraso 'nun sa sahig. Parang gusto 'kong magwala sa tuwing sumasagi sa isipan ko lahat ng sinabi niya sa akin. At sa tuwing naiisip ko na, wala na, lahat ng memories namin noon, hindi naman kayang ire- create ngayon. Hindi 'ko na siya mahahawakan ulit, hindi ko na siya mahahalikan, hindi ko na siya mayayakap at maslalo na hindi 'ko na siya makakatabi sa pagpikit ng mga mata ko.
Hindi ko matanggap na sa pagmulat ng mga mata, hindi ko na siya makikita sa tabi 'ko. Hindi 'ko kayang tanggapin na hindi ko na siya makikitang ngumiti pa sa harapan 'ko. Hindi ko na makikita ang masungit niyang reaksyon, ang suplada niyang mukha sa tuwing inaasar 'ko siya at kahit kailan hindi 'ko na mararamdaman ang pagmamahal niya, kase wala na siya para ipakita at iparamdam sa akin ang tinitibok ng puso niya.
I scream, groaned and throw everything that I have in my room, while crying and shouting her name. Napaupo ako sa sahig habang hawak ang buhok 'ko at sinasabinutan ang sarili. Natigilan ako sa pagsigaw ng mapansin 'ko na nabasag ang frame niya. I cried again habang tinatanggal ang mga bubog doon, dumudugo pa ang kamay 'ko.
"Love, sorry nabasag", umiiyak na sabi 'ko bago niyakap ang frame niya."Miss na miss na kita, please gumising ka na please, hindi ko na kaya na wala ka please".
"Geib tama na", dinig 'kong sabi sa akin ni Zach, pilit na inaagaw sa akin ang frame na yakap ko."Wala na siya, please tama na. Andyan pa 'yung anak niyo. Si Keib, he needs you right now, hindi pa siya kumakain simula pa kagabi. Iyak 'din siya ng iyak katulad mo".
"Hindi pa siya patay diba? Natutulog lang siya", sabi 'ko sa kanya dahilan para matigilan siya saglit bago bumuntong hininga. Ayuko. Ayukong marinig na sasabihin niya 'din sa akin na wala na talaga si Kyrie. I want to end up my life just to be with her, gusto ko ng siyang mayakap ulit."Answer me, she's not dead right. Nightmares lang lahat ng 'toh diba? This was just a tragic dream of mine right?".
"Hindi 'toh panaginip Geib, she's dead", bigla akong nanghina ng marinig ang sinabi niya."Sinalo niya 'yung bala na dapat ikaw 'yung tatamaan. Everything comes to it's end, hindi mo puwede ipilit 'yung mga bagay na gusto mo. Hindi mo puwedeng ipilit na buhay pa siya but fact is she's gone. Hindi na 'toh katulad ng dati, she's not hiding her self, faking her death anymore. This is the reality, she's gone at kahit ilang taon 'kang maghintay, hindi na siya babalik. She will remain as the memory of your past. And you need to continue dahil 'kung magpapatalo ka sa lungkot at sa sakit, you will live your life miserable, maawa ka naman sa anak mo".
"Bakit siya?", nakatulala 'kong tanong sa kanya."Puwede naman na ako diba?Bakit niya sinalo, dapat hinayaan niya na lang na ako 'yung tamaan ng bala. Dapat hindi niya na lang sinalo, dahil sa aming dalawa, ako 'yung deserving na mamatay, hindi siya", umiiyak na sabi 'ko sa kanya habang paulit ulit na hinahampas ang sarili ko, pinigilan lang ako ni Zach kaya natigilan ako."This is all my fault. Kung hindi ako nagalit sa kanya 'nung mga oras na 'yun, hindi siya mawawala sa 'kin. If only I could bring back the time, 'kung puwede ko lang irewind o i-restart lahat, gagawin ko lahat para lang hindi siya mawala sa tabi 'ko".
