İKİ TEN TEK BEDEN

SONSUZA DEK

Akşam eve girdiğimde annem yemek yapıyordu.Kalbim hala heyecanla çarpıyordu ve küçük bir kız gibi yanaklarım kıpkırmızıydı.Üstümdeki gömleğe Serdar'ın kokusu sinmişti.Annem yanıma geldi ve beni süzdü.

'Yoruldun mu canım?'dedi bana bakarak.

'Ahh evet yoğundum anne,gidip üstümü değiştireyim sana yardım edeceğim.' dedim.Koşarak odama girdim ve üstümdekileri çıkardım.Sonra mutfağa girdim ve salata yapmaya başladım.

'Sen parfümünü mü değiştirdin? Erkek parfümü mü kullanıyorsun?'dedi ve kahkaha attı.

'Anneee ,dalga geçme.Bütün gün erkeklerle çalışıyorum,üstüme sinmiştir.'dedim ama gözlerimi kaçırdım.Önüme bakıp domatesi doğradım.Yanaklarım iyice kızarmıştı.

'Hayatında biri var mı Yağmur?Anlat bana çünkü mahallede sıkıştırıp duruyorlar.Yirmi altı yaşına geldin,güzelsin,işin var...Mahallenin bekar erkekleri annelerine seni sordurup duruyor.'dedi.Heyecandan iyice sıcak basmıştı.

'Yok artık!!!Kimse kusura bakmasın anne evlenmeyi düşünmüyorum mahallenin bekar erkekleriyle.Başkalarına baksın onlar...'dedim sinirle.Yüzüme baktı ben bakamasam da.

'Yani biri var öyle mi?'dedi sorgularcasına.

'Olmasa da unut evlenme işini anne,çünkü ben ölene kadar seninle yaşamaya karar verdim.'dedim.

'Benim ne kadar ömrüm kaldı ki Yağmur,yalnız nasıl yaşarsın ömrünün sonuna kadar annecim!'dedi.Gözlerimiz doldu aniden.Herkes bırakacaktı beni.Serdar,annem...sonunda yalnız kalacaktım...

'Bir adam var anne kalbimde, uzun yıllardır hem de...Ama biz imkansızız...Bu yüzden hayatımın sonuna kadar kimse olmayacak...'dedim aniden.Gözümden akan bir damla yaşı elimin tersiyle sildim.

'Neden imkansız bu adam Yağmur?'

'Çünkü yakında ölecek,anne...'dedim ama bu sefer gözyaşlarım durmuyordu.Annem sarıldı aniden.Başımı göğsüne yasladım ve ağladım dakikalarca.Hayattaki en güzel şeydi annemin kollarında teselli bulmak.

'Yağmur,bu adam çalıştığın yerden mi?Yıllarca sevdim dedin ya?'diye sordu mutfak masasındaki sandalyede otururken.Başımı kaldırdım ve ona kısa bilgiler vermeye karar verdim.Artık az da olsa bir şeyleri bilmeliydi.

'Otelden ,patronumun oğlu...Temizlik yaptığım yıllarda tanıştık anne.Yıllarca onu unutamadım.Sonra otele dönünce yine karşılaştık.Kanser olmuş...beyninde tümör varmış.'dedim hıçkırıklara boğuldum. 'Beş ay ömrü kalmış...doktorlar en fazla beş ay demiş yani...Yanında olmamı istiyor...anne!'dedim yutkunarak.

'Ahh Yağmur'um, annecim...Bahtsız kızım benim...'dedi ve ağlamaya başladı o da.Sarıldık yeniden ve hıçkırarak ağladık.Canımın acısı anneme geçmişti çünkü anneler çocuklarının parmağı kesilse kendi vücudunda hissederdi.

Toparlandık biraz ve yemeğimizi yedik.Annemi öptüm ve odama gittim.Herşey zordu...çok zordu ama ne yapacağımı bilemiyordum.Annemle konuşmak rahatlatmıştı biraz olsun.Aylin hanım,annem...Herkes biliyordu artık...Yarın Serdar'la konuşacağım ve otelden ayrılacağım.Kararım kesindi...

Sabah uyandım ve hızla evden çıktım.Bu sabah geç kalmıştım.Hızla otele sürdüm arabayı.Otele vardığımda henüz erkendi.Odama girdim ve istifa dilekçemi yazdım.Çok alışmıştım buraya.Aslında ilk başlarda tam bir işkenceydi.Şimdiyse zor ayrılacaktım.Levent Bey'in odasına geçtim.

'Günaydın efendim.'dedim ve kağıdı masasına bıraktım.Eline aldı ve okumaya başladı.Çok şaşırmıştı.

'Yağmur hanım sorun nedir?Bunu gerçekten beklemiyordum.Sizden çok memnunduk.'dedi şaşkın ifadesiyle.

'Sizinle ya da otelle alakası yok efendim,ben bir süre dinlenip sonrasında bir büro açmayı planlıyorum.Ya da büroda çalışmayı.Sadece yorgunum efendim.'dedim ellerimi birbirime kenetleyerek.

'Tabi haklısın yorucu bir iş.Seni zorlayamayız kalman için.Umarım kararınızda pişman olmazsınız Yağmur hanım...'dedi.Muhasebeyi aradı ve sonra tokalaştık.

'Kendinize iyi bakın.Umarım çok başarılı bir iş hayatı yaşarsınız.'dedi.

'Aylin hanım'a selamlarımı iletin.'dedim ve çıktım.

Restorandan aldığım küçük koliye odamdaki eşyalarımı yerleştirmeye başladım.Artık üzülmek ,ağlamak istemiyordum.Sadece huzurlu bir hayat istiyordum.Altı yıl öncesine dönebilseydim tüm bunlara asla başlamazdım.Belki de intikam almaya kalkmasaydım şimdi her şey farklı olurdu.Keşkelerle yaşamak her şeyden kötüydü...

Serdar'ın odasına yöneldim ama temizlikçi aniden dışarı çıktı.

'Serdar bey odasında değil efendim,terasta olduğunu söylediler.'dedi.Başımla onaylayıp asansöre yöneldim.Terasa çıkarken asansördeki anımız gözümün önüne geldi.Beni sımsıkı tutuşu,benim ondan kurtulma çabam...Serdar hep beni istedi...bense hep ondan kurtulmak istedim.Artık hep dua ediyordum Allah'a...Onu benden alma Allahım...Ama kendimi kurtarmalıydım ondan,sonsuza dek...

Kapı açıldı ve terasa adımımı attım.Bahçe düzenlemesine sahipti burası.Çiçekler,masa ve sandalyeler.Hasır koltukta oturan Serdar'ı gördüm sonra.Kot pantolon ve açık mavi yakalı tişörtüyle öyle yakışıklı görünüyordu ki kalbimi heyecanla attırdı yine.Çay içiyordu ve manzarayı seyrediyordu.Beni yanına yanaşana kadar fark etmemişti.Gülümsedi yüzüme.

'Yağmur...otursana...nerelerdeydin?Aslında seni yalnız bırakmak istedim ve aramadım.'dedi.Yanına oturdum ve bende manzarayı seyretmeye başladım.Kelimeleri kafamda toplayamıyordum bir türlü.Sonunda konuşmaya başladım.

'Çok hatalar yaptık...zamanı geri alamıyoruz...Serdar,işlerin buraya nasıl geldiğini bilmiyorum ama seni çok sevdim ben.İlktin ve son olacaksın şimdi.Yanımda ol diyorsun,kollarında öleyim diyorsun...ama beni hiç düşünmüyorsun!!'dedim ve zor yutkundum.Gözyaşlarımı içime akıtıyordum bugün. 'Seninle beş ay geçireceğim ve sen beni bırakıp gideceksin...Buna hakkın var mı? Canımı daha fazla yakmana hakkın var mı gerçekten?Sen bir gün ölürsün ben her gün ölürüm...'dedim hala manzaraya bakıyordum.Sonunda kafamı çevirip yüzüne baktım.Gözyaşları yanaklarını ıslatmıştı ve hala manzaraya bakıyordu.Yanağına bir öpücük kondurdum yine kokusunu içime çekerek.

'Özür dilerim,her şey için...Artık sana ne kırgınım ne de kızgınım.Hakkımı helal ediyorum,sen de et...Altı yıl sevdim seni bir gün bıkmadan...Şimdi sonsuza kadar seveceğim...Hoşça kal...'dedim ve arkama bakmadan asansöre ilerledim.

'Ağlama Serdar,üzülme...Seni çok seviyorum,aşkım...'