Karanlık, aniden alev alan merdivenler ve tüm ihtişamıyla önünde sonsuza uzanıyormuşçasına duran o kapı. Bu kez kabus her zamankinden daha gerçekti, çünkü kapı açıldı.
Bunca yıl sımsıkı duran kapı şimdi neden açılmıştı?
Kapının ardında ne vardı?
Bi...
Merhaba herkese! Begendiginiz ya da begenmediginiz kisimlari, kitaptan beklentilerinizi ve karakterlerle ortak ozelliklerinizi bildirmeniz beni cok mutlu eder! Iyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yigit
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kerem
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Hera)
Bölüm 1
Gözlerini iri iri açtı sanki daha iyi görebilecekmiş gibi, boşunaydı. Birden her şey zifiri karanlığın içine gömülmüştü. Elleriyle çevresinde ne var ne yoksa yokladı. Nereye ulaşmaya çalıştığını bilmeden adımlarını dikkatlice atıyordu. Bir kapı kolunu kavradı, kolu alelacele açmaya çalışırken birden kulaklarını tırmalayan tiz bir çığlık duydu ve ellerini kapı kolundan çekerek kulaklarına götürdü. Kapı birdenbire açıldı ve Yiğit önünde uzanan en sonunu görmeye çalıştıkça yeni basamaklar eklenen merdivenle karşı karşıya kaldı. Çığlık giderek boğuklaşırken basamaklar alevler içinde yanmaya başladı. Bu yoldan nasıl yürüneceğini biliyordu. Tek yapması gereken kendini başka bir zamana, mekana odaklayıp hayal edip alevlerin içinden geçmekti. Bu çözüm aniden bastıran yağmur gibi beynine hücum etti ve bunu yapmaktan korkmadığını fark etti. Alevlerin içine girdiğinde ayakları onu bir yere götürüyordu sanki ve o da bu yolu bir yerlerden anımsıyordu. Eski bir tanıdığı görmüşçesine o ihtişamlı uzunca kapıyla karşılaştılar. Şimdi hatırlamıştı, bu oydu. Her gece ilk seferiymiş gibi geçerdi bu yollardan, ona ulaşıncaya dek durmazdı. Kan ter içinde kalırdı yatağında, haykırışlarla uyanırdı çoğu kez. Bu onun bitmeyen kâbusuydu. Ama ilk kez kapıya uzandığında kapı yok olmadı. Yiğit istemeden geri adım attı. Şaşkınlıkla yutkunarak elini kapıya uzattı. Kapıyı tutuyordu, bu kez ona dokunabilmişti. Kapıyı açmak için yanıp tutuşuyordu, itti var gücüyle ama kapıda en ufak kıpırdama olmadı. İkinci kez tüm gücüyle yüklendi fakat kapı milim oynamamıştı yerinden. Kâbuslarından öğrendiği tek şeyi hatırladı. Zihnini odaklayacaktı. Tüm şaşkınlığı üzerinden atarak zihnini kapıyı açtığı hayaline odakladı, kapının kolunu kavradı ve itti, kapı az da olsa kıpırdamıştı bu kez. Ama yine açılmadı. Kendini zorladı, zihnini tamamen boşalttı ve gözünü kapayıp kendini kapıyı açarken görmeye odakladı. Eliyle kolu kavradı ve kapı birden kendiliğinden açıldı ve gözleri kör eden bir ışık huzmesi her yeri kapladı.
