Until Our Last Sunset (Scenery Series #1)

Kabanata 14

Distrust

I feel exhausted. I sat upon the stairs from the bleachers. I saw Waheed smiled widely. He's holding a ball. I asked him last time to teach me how to play for my upcoming activity in PED.

I looked away and glanced on my phone. I saw Vien's number. Agad ko binuksan iyon.

Vien:
Hey! I have something to tell you. I don't know if you two already broke up. Wala na ako update sa relasyon niyo since you moved out. Pero nakita ko si Dion with Elisha, they both holding each other's hands. Aware ka ba?

Naigilid ko ang mga mata. Not sure if I let myself convince by her. Pero siya ang nandoon at alam kong hindi magsisinungaling sa akin si Vien.

"Halika na, Avi. Walang rest time. Baka mamaya, maabutan tayo nang gabi dito. Sige ka, ikaw ipapakain ko sa mga umiiyak na bata," si Waheed sa malayo.

I was out of my mind. I ignored him. He noticed it so he made his way near me. Uminom sa kan'yang tubig saka sumulyap sa akin at sa hawak ko.

I looked again on phone when it beeped. It is another message from Vien. But this time, it's a picture. A picture of Dion and Elisha inside the resto bar. The place is familiar because Vien once took a picture there. Nasa resort ng mga Caballero.

I stuffed my phone inside my pocket and walked out of the gymnasium. Nakasunod si Waheed at dala ang gamit niya at sa akin.

"Uy, Avi. Ayos ka lang?" tanong niya at humahabol sa mabibilis kong lakad.

"Hindi," I answered back.

Naabutan niya ako kaya inayos nito ang suot niyang bag saka sumulyap sa akin. Hawak niya ang bag ko.

"You can talk to me. I won't judge," he said.

I took a deep breath. Lumunok ako at pinigilan ang mga luhang gustong kumawala. I looked up at the pastel skies. Bumuntong hininga ulit ako. I don't want to be seen crying. It's pathetic. It's making me idiot. But here I am, crying just because of this pathetic love. Just because I was being cheated on. I can't believe it.

Kaunti na lang ang mga estudyante na makikita. Pauwi na rin sila at palabas sa school. Sa gitna ng tahimik na field, sa namamaalam na araw, nasa tabi ko si Waheed, dinadamayan ako.

Rinig ko ang mabibigat na hininga ni Waheed habang nakayakap sa akin. I did tried to not make a sound. I sniffed. Inalo-alo ako nito at inayos ang buhok ko.

"Anong nangyari ba?" tanong nito nang mapansin ang pagtahan ko.

Umiling ako at kumawala sa yakap niya. I showed him the picture. Tumingin siya do'n saglit saka tumango at binaling ang mga mata sa akin.

"Tanungin mo muna siya tungkol d'yan, Vien. Baka hindi naman gano'n sa naiisip mo," he suggested.

I shook my head. Hindi makapaniwala na nasabi niya iyon. Pinahid ko ang bagong luha na lumalandas sa pisngi ko. Mas lalo akong nawalan ng pag-asa. Tingin ko ang baba ko. Alam ko naman iyon sa una, eh. Na kahit sa'ng anggulo, hindi ako nababagay sa tulad niya. But I did tried to convince me that there is nothing wrong with that.

We both love each other. Sa totoo lang, wala namang problema kung gano'n, eh. Puwede naman siguro iyon, pero siya na ang gumawa, siya ang nagpatunay na hindi siya para sa akin. Siya ang naghanap. I can't believe it.

"He's cheating, Ahed. Nakikita ko na, oh. Pipilitin ko pa rin ba ang sarili ko paniwalaan ang malayo naman sa katotohanan? Anong gusto mo? Na-kumbinsihin ko ang sarili ko na wala lang ito dahil mahal ko siya? Ano? Ipipilit ko na naman ang sarili ko kahit sa totoo, wala akong lugar sa kanila. Hindi ako tanggap," I cried.