Until Our Last Sunset (Scenery Series #1)

Kabanata 34

Fades

I put my phone down. Busy ang mga kasambahay sa loob. Ilang araw na lang at ikakasal na kami ni Dion. I supposed to have fun today. But ended up sitting on a high chair, watching maids working.

I sighed and pushed my hair backwards. Dion is not around. May dinalang imbitasyon sa Maynila. Pinili kong sa Glan na lang ang kasal. Maliban sa dito ako lumaki, I wanted it on a beach. We even agreed to get married around sunset. It always reminds me about many things. Even how fate wanted me to die, I'd always find ways to find the glimpse of light.

Umayos ako nang pagkakaupo nang makita si Marciano. I furrowed. Hindi inaasahan na makita siya rito. Binaba nito ang salamin na soot saka nilibot ang tingin sa buong resort.

"Hindi mo nasabi na maganda pala rito," si Marciano.

Kunot noo parin ako nang harapin ko siya. Wala akong maisip na dahilan kung bakit siya nandito sa Glan.

"You're here for what?" Tanong ko.

Nawala ang ngiti nito sa labi. Binalingan niya ako mula sa paniningin sa paligid. Nasa malayo ang reception. Don't tell me he's planning to stay here. Hindi pa naman bakasyon. O baka may ibang tintrabaho rito. Umiling ako. Hindi naging makahulugan iyon. Wala kaming project dito.

"You shouldn't be surprised, Ms. Algabre. I was invited on your wedding," sagot niya.

Natawa ako. "Dalawang araw pa, Marciano. You're too early."

He shrugged. "I just want to unwind." Tumingin siya sa labas. "I've never thought you're project here is good, huh?"

Huminga ako nang malalim. It took years before I finished the resort. Mabuti at magaling ang kasama at talagang pinunan ang mga panahong wala ako.

"Wala ba discount kapag new comer?" Tanong niya saka ngumisi.

Binaba ko ang tingin sa hawak niyang brief case. Nasa kamay pa nito ang hawak na suit. Tumango ako at tinawag ang isang receptionist sa malayo. He guided him. Ayaw ko na rin siya makita. It only reminds me of my works that I left in Manila. Napag-usapan nanaman namin ni Dion ang tungkol dito. I'll work even we are married. I'll make my own money.

"If that's what you want, then I'll let you." He said. "Just so you know, I am always here if you want help. I won't stop you from doing things you want. I'll just sit here baby and watch you do things you love. In return, do not stop me doing some things for you, too. I'll just guide you. And make sure you are doing what's good."

It feels good to hear that from him. Kahit gaano ako kakampante sa kan'ya. Ayoko na umasa lagi kay Dion. Beside, ayoko rin na sa bahay lang ako. I didn't study just to be there. I was lucky that Dion didn't stop me. He really is the man for me.

Tinitigan ko ang likod ni Marciano habang kinakausap ang isang receptionist namin. I don't know if he's trying to flirt her or just playing around. Marciano is a year older than me. Hindi na ako nagtaka. Kilala itong lapitin sa trabaho. Hindi ko akalain na pati sa babae.

Binaba ko ang hawak na baso sa lamesa. Tinanaw ko ang malawak na resort. Nasa white house ako ni Dion. Wala parin siya, pero alam kong maya maya ay darating na iyon. At paniguradong gutom iyon mula sa mahabang biyahe.

I cooked food for him. Hinayaan kong nakatakip iyon bago tumayo. Nakita ko si Asiero sa malayo, nakatayo. Piniling iwan ni Dion dito kaysa isama sa lakad sa Maynila.

Binalingan ko muli ang tanawin sa labas. Kita kung paano paglaruan ng dagat ang dalampasigan. Lumabas ako at tinungo iyon. I noticed Asiero following me. I let him. Hindi nga lang lumapit sa akin.