Until Our Last Sunset (Scenery Series #1)

Kabanata 35

End

I was looking on my reflection through the thick mirror in front of me. Today is the day that everyone have been waiting for. Halos hindi ko makilala ang sarili ko. I smiled. Thinking how cries I've been to just to be here.

Naibaling ko ang mga mata nang makita ang repleksyon ng taong pumasok. Chekaia looks gorgeous in her blue gown. Nasa akin ang kan'yang atensyon.

"Why are you here, Aia? Pumunta kana sa labas. Lalabas narin naman ako."

Tumango siya. Imbes na lumabas siya ay naglakad palapit sa akin. Napangiti ako. Tinignan niya ang repleksyon niya sa salamin bago sa akin.

"Okay. I'll leave after." Humarap siya sa akin. "I'd like to say something."

"What is it?" Nagtataka kong tanong.

Minsan ko lang makausap ito. Palagi niya akong iniiwasan. Nakakagulat lang na nandito siya ngayon sa harapan ko at may nais na sabihin. She looks strong and ragged.

"If you're planning to fool my brother, ngayon pa lang gusto na kitang mawala."

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko inaasahan na marinig iyon sa kan'ya. I was expecting something warm treatment. I saw her swallowed hard.

"If you are really sincere. Better be. You should be proud of marrying the man who loves you so much. I've been with my brother from his weakest days. I witnessed how hard it is for him inside the rehabilitation. And how pain it is for him to long for someone who does not really love him-"

"My feelings are pure, Chekaia. Your brother knows how much I care for him. You don't have to remind me about that. We'll soon to have a child. And you're going to be tita, soon."

Nakita ko ang gulat sa kan'yang mga mata. She moved a bit. She put her hair behind her ears and swallowed hard.

"You better be. I've been my brother's friend and sister. He always relay on me. Now,you have my trust. Ipagkakatiwala ko na siya sa 'yo." Huminga siya nang malalim. She glanced on her reflection again before looked at me.

"Sa oras na manganak ka, let my clothes wrapped on him." Tumalikod siya at naglakad na palayo.

Bagsak ang labi ko sa narinig. Kalaunan ay napangiti. She's childish and arrogant, but she really have a good heart. I was smiling when papa appeared.

Tumayo ako. Lumapit ako sa kan'ya at yumakap. He's getting older. Dati, hirap pa siya maghanap ng ibabayad sa school at ipapakain sa akin. Ngayon, nandito na kami at ihahatid na ako sa lalaking makakasama ko sa mga susunod na taon. Siguro kung sumuko ako noon, hindi ko maaabot kung nasaan ako ngayon.

"Ang ganda mo pala kapag nakasuot ng ganito." Si papa at nakangiti.

Ngumiti ako at pinigilan na maiyak. Minsan ko lang marinig na purihin ako nito. At hindi ko inaasahan na sa araw ng kasal ko pa. This might be the best day for me. And daming masayang naganap. Is this what patience do for me? After all those pain I've been to. Ilulugar ko na ang sarili ko kay Dion.

"Tara na at palubog na ang araw." Si papa at hinawakan ang kamay ko. "Kanina pa sila naghihintay sa labas.

Huminga ako nang malalim at tumango. Nilahad ni papa ang kamay niya sa akin. I reach him. Ramdam ko na kabado ito. Maging ako. Paglabas namin, bumungad si tita. Hinawakan nito ang isa kong kamay. Hindi pa ako tuluyang nakalalabas, naiiyak na ako. Ganito pala iyon. The longing was there. Ngayon ko naramdaman na may kasama ako.

"You really have your mother's resemblance, Avion." Narinig kong bulong ni papa.

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman nang tuluyang makalabas. Maraming tao sa bawat table. Pero hindi iyon ang nakakuha sa atensyon ko. It was how beautiful the sky is. The blaze of color— oranges, pearly pink, and vibrant purples. It was indeed, a beautiful sunset on our wedding.