Tutor
It's been a week after that scene. Wala naman akong napapansin na kakaiba sa kaibigan. Baka pinag-iisipan ko lang siya nang sobra. Na hindi ko dapat ginagawa.
Wala rin sinabi si Papa matapos ako ihatid ni Dion. At hindi rin siya nagtanong kung sino ba ang kasama.
Paalis na ako sa room. Tanghali at abala ang bawat isa sa pagtatanghalian. Vien is nowhere to be found. Ala una pa ang labasan nila kaya mag isa ako ngayon tinatahak ang daan patungo sa canteen.
My phone beeped. Nahulog ito minsan nang maligo kami noong birthday ni Dave. May kalumaan man pero gumagana pa rin.
I saw Dion's name plastered on my screen.
I won't deny it. It's obvious that I have a big crush on that guy. So I already have his number during the first attendance of Peace Club. Hindi nga lang alam ni Dion na matagal na naka-save ang number niya sa phone ko.
Pinag-isipan ko na rin ang sinabi niya no'ng nakaraan. Masyadong delikado ang dalawa kong major, kung magpapatuloy 'yun hanggang final, baka mapaalis na ako.
Napag usapan namin na sa library na lang magkita. Bukod sa wala rin masyadong tao, mas tahimik pa.
Inubos ko muna ang laman ng orange juice na binili ko at nilagay ang lalagyan sa bag bago punasok sa loob.
I saw him sitting alone on a table of two, reading an article. Agad akong lumapit. Naagaw ko naman ang atensyon nito kaya tinaas ko ang kamay bilang pagbati. Ngumiti siya at sinarado ang binabasa.
"Did you take your lunch?" he asked then fixed his position.
"Uhm, nope. Mamaya, marami pang tao sa canteen."
He raised his eyebrow. Hindi ko tuloy maiwasan isipin 'yung lalaking nakita ko na kasama niya sa Gutfud.
The man has a dark feature. Malaki ang pangangatawan kahit nakangiti naman. His eyebrows and jawline is on their perfect places. He have this victorious aura that everyone will notice. The way that man walk, the way he stand straight and talk in front of Dion, signified that he's a professional one. He can catch fishes without doing effort. I wonder if Dion won't make it, I'll choose that man! Anyways, may mga love story naman na nabubuo in between gap ages.
"You won't learn anything with your empty stomach," he insisted.
"I don't mind," ngumiti ako.
Tumitig ito nang matagal sa akin. Nailang tuloy ako. I don't used to it. And he's Dion for God's sake!
"I won't teach you then," tumayo ito at kinuha ang cellphone na nakalatag sa lamesa.
Hindi pa ako bumabalik sa pagkakagulat nang maglakad na ito palabas. I never thought that being here without taking a lunch is a big deal.
Hindi ko alam kung anong problema niya. Hindi naman siya ang magugutom kung hindi ako kakain. That's another segment he shouldn't worry about. Bahala siya. I won't coax him after this. Manigas siya!
"Subukan mo ito. Sa malapit lang naman tayo," si Vien at binigay sa akin ang isang tee shirt.
Nasa bahay nila kami dumeretso dahil bakante ang hapon naming klase. Wala naman din akong gagawin sa bahay bukod sa tumitig sa mga pader o kaya sa dagat at hintayin na may bangka.
"Dad, maliligo lang kami sa malapit," pagpapaalam niya bago kami lumabas ng kanilang bahay.
It's far from our home. Kasama namin ang mga ka-Club ni Vien. At ngayon ay galit ako sa kaibigan dahil wala sa ideya na ganito pala kalayo ang pupuntahan. Buong akala ko ay d'yan lang sa malapit kami maliligo.
BINABASA MO ANG
Until Our Last Sunset (Scenery Series #1)
Romantiek[COMPLETED] She breathes, a shallow, ragged gasp that echoes in the dim, sterile light of the interrogation room. The air is thick with tension, the silence punctuated only by the rhythmic click of the clock on the wall. Her eyes, wide with fear a...
