Werewolf love

4. Een krankzinnige koning

Edited

Allison wist dat ze zodra ze voet in het paleis had gezet, ze in grote problemen zat. Het was ook niet verrassend dat toen ze door de deuren liep en in de hal terecht kwam, de koning haar stond op te wachten. Of misschien juist wel, aangezien ze hem bijna nooit zag. Naast hem stond Ariana en achter haar een bediende. Van de koningin was niks te bekennen. Die was waarschijnlijk aan het baden of iets anders onbenulligs.

"Allison!." Ariana kwam op een niet al te formele wijze naar haar toe en sloeg haar ranke armen om Allisons nek. "We waren zo ongerust." werd er in haar oor gefluisterd. Ze lachte enkel om het gedrag van d'r halfzus maar hield haar ogen op de koning. Hij keek alles behalve blij.

"Allison, mijn kamer. Nu!" Als de blik van de koning zijn gemoedstoestand niet verraadde, dan wel zijn stem.

Ze slikte en zette onbewust een stap naar achteren.

"Dochter!" De man was al op weg naar zijn kamer en Allison kon niks anders doen dan hem volgen. "Het komt goed." fluisterde Ariana haar nog toe.

Allison kon alleen maar hopen dat het goed zou komen, maar ze wist wel beter. Zwijgend liep ze achter de koning aan. Ze ontweek ieders blik en had haar ogen op de grond gericht.

Eenmaal aangekomen liepen ze de kamer in. De koning nam plaats in zijn eigen stoel en gebaarde dat zij ook moest gaan zitten. Allison was vaker dan haar lief was hier geweest. "Vad-"

"Ik hoef je onbenullige excuses niet te horen. Je kent de regels, en je weet wat de gevolgen zijn wanneer je de regels breekt." Het meisje op de stoel beefde als een rietje en ze straalde pure angst uit. "Maar, we krijgen binnenkort bezoek. Vanaf nu verlaat je het paleis niet meer." Zijn woorden moesten bij haar nog even in zinken maar toen ze het eindelijk begreep kon ze alleen maar opgelucht ademhalen. Het was niet alsof ze vaak iets buiten de deur ging doen. Haar dagen bestonden voornamelijk uit lezen, onderwijs en dingen doen met Ariana.

Toen ze weer op de gang stond had ze het gevoel alsof ze iets vergat. Op het moment wist ze het niet maar het gevoel dat ze iets vergat bleef ze hebben.

Buiten was het al aardedonker en de gebeurtenissen van vandaag begonnen z'n tol te eisen. Uitgeput en compleet verslagen lag Allison in bed. Ze wist niet wat ze moest doen. De afgelopen twee dagen waren alles behalve normaal. Ten eerste kwam ze achter het feit dat ze verloofd was. Verloofd notabene! Haar leven zou drastisch veranderen. Ze kon zich niet meer kinderachtig gedragen. Binnenkort zou ze een vrouw zijn, een getrouwde vrouw. Ze zou verantwoordelijkheden hebben en uiteindelijk zou ze een moeder worden. Alleen al bij de gedachte huiverde ze.

En dan had je nog Dylan. Nog steeds kon ze hem niet uit haar hoofd zetten. Zijn ogen waren hypnotiserend en zijn lach was betoverend. Als hij haar verloofde was, dan was verloofd zijn nog helemaal niet zo erg. Het was net alsof het liefde op het eerste gezicht was, als dat dan bestond. Met dat in gedachte viel ze in een droomloze slaap.

"Ariana," hoorde Allison iemand zeggen. "ik smeek je. Probeer je vader over te halen. Xavier-" De stem werd onderbroken door een zachtere stem. "Je weet dat hij nooit naar me zou luisteren. Tenzij ik opeens Allison word, ben ik voor hem irrelevant. Een ongelegen gebeurtenis in z'n verleden."

Allison wilde niet verder luisteren naar haar halfzuster die zou droevig klonk. Altijd heeft ze geweten dat de koning Ariana als een hinderlijke gebeurtenis uit zijn verleden zag. Toch had hij haar erkend als zijn kind voor wanneer er iets met Allison zelf gebeurde en hijzelf geen andere zoon kon verwekken. Dan had hij toch nog een nakomeling en zou z'n bloed niet verloren gaan.

"Kan je het alsjeblieft proberen? Voor mij?" Allison had het antwoord niet gehoord aangezien ze snel weg was gebeent. Het meisje kon alleen maar denken aan Xavier. Hadden ze het over hem? Of over een andere Xavier?