Werewolf love

43.

Allison

Alle aanwezigen kijken me aan. De een kijkt me achterdochtig aan en de ander kijkt me onderzoekend aan. "Jullie denken toch niet dat ik een plot tegen mezelf aan het plotten ben?" vraag ik vol ongeloof. Niemand spreekt me tegen maar ook niemand is het met me eens. Nog voordat ze wat kunnen zeggen loop ik langs hun heen en ga naar de bibliotheek.

Hoe kunnen ze dat denken? Zijn ze gek geworden? ziedend loop ik verder.

In de bibliotheek ga ik meteen naar de afdeling topografie. Na een paar minuutjes zoeken heb ik het boek gevonden dat ik zocht. Er zijn maar een paar plekken waar altijd sneeuw ligt. Twee daarvan kunnen echt niet omdat het zo koud is dat je meteen dood vriest. De overige 4 bergen kunnen maar toch lijkt geen van alle geschikt.

Twijfelend loop ik naar een bediende toe. "Stuur een leger naar de wester, noord-wester en de zuiderbergen, zorg dat ze alles doorzoeken. Iedereen die daar komt moeten ze gevangen nemen en in de kerkers doen. Maar zorg er voor dat ze de mensen wel goed behandelen." Met dat gezegd te hebben loop ik verder naar de grote zaal. Even kijk ik rond maar al snel heb ik de persoon gevonden die ik moest hebben. Ik wil net naar hem toe lopen als ik door iemand word vast gegrepen. Ruw draai ik me om en kijk recht in de ogen van Damian. "Wat!" snauw ik naar hem. "Ik heb nu even geen behoefte aan een preek." zeg ik geïrriteerd. Ik probeer los te komen maar tevergeefs. "Wat ben je van plan?" vraagt hij met een doordringende stem. "Gaat je niks aan." Hij kijkt me even met een lang gezicht aan maar hersteld zich weer snel. "Ik ga met je mee." antwoord hij resoluut. "Wat jij wil." mompel ik en ruk me los uit zijn greep. Met Damian op me hielen loop ik verder.

"Kyle!" de man kijkt op en glimlacht naar me als hij me ziet. "Waar kan ik u mee van dienst zijn uwe majesteit?" vraagt hij terwijl hij een buiginkje maakt. "Ik heb je even nodig." ik leid hem de grote zaal uit en loop naar een andere zaal toe. Even kijk ik rond maar als ik tot de conclusie ben gekomen dat er niemand anders is draai ik me naar de twee mannen om. "Ik h-" ruw word ik onderbroken door een deur die open gaat. In de deuropening staat een Dylan die nog steeds gewond is. "Ahh... de bediendes hadden het juist. Ik neem aan dat je nu naar de plek waar uhh... Wat zei die vriend van je ook alweer? 'De plek waar eeuwig sneeuw ligt,' gaat?" vraagt hij terwijl hij naar ons toe komt gehinkeld. Ik hoor naast me Damian wat binnensmonds vloeken maar negeer hem. "Klopt" zeg ik met een stalen gezicht.

"Nou, koningin, ik ga met je mee!" zegt Dylan over enthousiast. Ik laat een geïrriteerde zucht horen maar knik dan toch. Ondertussen is Dylan bij ons en houden we elkaar vast. "Kyle, kun je ons naar de oosterberg brengen?" Kyle knikt en geen seconde later wordt de zaal verlicht door een wit fel licht. Het volgende moment suist de wind om me heen en sneeuw beland op mijn haar. Om ons heen staan bomen die dreigend om ons heen staan.

"Kyle, dankje. Je mag nu wel weer terug naar het paleis gaan." dan draai ik me naar de twee D's en zeg: "dat geldt ook voor een van jullie." De twijfel is van hun gezichten aflezen. "Zo makkelijk ben je niet van me af!" zegt Dylan na een paar minuten stilte. Damian knikt in stemmend. Toen dat besloten was, verdween Kyle weer en waren we nog maar met z'n drietjes.

Zwijgend liepen we de voet van de berg op. Het is een stuk lopen om naar de top te komen. "Hoe komen we terug naar het paleis?" hoor ik Dylan achter me vragen. Zonder te antwoorden loop ik verder. Achter me hoor ik Damian wat onduidelijks mompelen maar dat veranderd al snel in keel geschraap. Noodgedwongen kijk ik achterom. "Allison, ik weet niet wat we zo meteen tegenkomen maar weet dat ondanks onze niet zo gemakkelijke relatie ik altijd van je heb gehouden." hoor ik hem zachtjes fluisteren. Geschrokken kijk ik hem aan. Zegt hij nu een soort van vaarwel?

Ik weet niet goed wat ik moet doen. Moet ik nu hetzelfde terug zeggen of gewoon een beetje knikken?

"Damian, dat weet ik. Ik weet, ondanks hoe je je soms gedraagt, dat je van me houdt." zeg ik na een paar zwijgzame minuten. Ik kan de pijn in zijn ogen zien als die woorden mijn mond hebben verlaten.

Hij had waarschijnlijk op wat anders gehoopt, dat ik ook altijd van hem heb gehouden. Ik draai me en zet de tocht voort naar de top. Achter me hoor ik hoe Dylan wat zegt tegen Damian maar die negeert hem. 

---------------------------->

People, het einde is nu echt aan het naderen!!!
Ik zelf ben wel een beetje zenuwachtig. Ik zei een paar hoofdstukjes geleden dat het einde vast staat maar nu heb ik iets te veel ideetjes. Niet handig, i know.

En people, ik ben vandaag op de foto geweest met Marco Borsato! Iets dat echt niet de bedoeling was. Mijn vriendinnen en ik gingen naar dorp om een cadeautje te kopen voor een andere vriendin, en toen zagen we dat hij er ook was. Dus wij dachten, laten we een handtekening vragen met daar bij, Fijne verjaardag. Uiteindelijk hebben we anderhalf uur staan wachten en toen dachten we; Ja, laten we nu maar toch op de foto gaan, we hebben toch al zolang gewacht. Dus ja, nu ben ik op de foto geweest met hem haha.

Zijn jullie ooit op de foto geweest met een BN'er?