Werewolf love

35.

Allison

De sfeer is op dit moment om te snijden. Ik probeer de onderzoekende blik van Dylan te ontwijken. Langzaam berg ik het dagboek weer op en kijk uit het raam naar buiten. "Wat is er Allison?" hoor ik Dylan zuchtend zeggen. Geïrriteerd draai ik naar hem om. "Gaat het Allison? Serieus is dat het enige wat je kan zeggen? De hele week, de hele week vertel je tegen me dat ik de schuld ben van Genevieves dood, geef je me steelse blikken en nu, nu wil je weten hoe het gaat met me!" roep ik al mijn frustratie naar hem. "Dylan, de hele week heb ik al sorry gezegd tegen je voor iets dat ik niet gedaan heb. Ik snap dat je moet rouwen. En ik snap dat dit jouw manier daarvan is. Maar Dylan, ze was mijn vriendin ook. Ik heb ook verdriet." Ondertussen stromen er tranen van woede over mijn wangen. "Het doet mij ook pijn, en het helpt ook niet dat jij mij de schuld van alles geeft. Je geeft me overal de schuld van. Stop daar mee! We kunnen er niks meer aan doen! Zij wil ook niet dat we ruzie maken en elkaar uitschelden en doen." Dylan's gezicht wordt langzaam rood. Of dat komt door woede of schaamte dat weet ik niet. Maar rood is het zeker. "Sorry hoor, maar ik ben g*dver*mme wel mijn mate kwijt. De rest van mijn leven moet ik leven met een leeg gat in mijn hart. Iets dat jij waarschijnlijk nooit zal snappen." Hij wendt zijn gezicht af en kijkt naar buiten. "Dylan ik wil je troosten maar dat kan ik niet als je me steeds weg duwt." Ik hoor hem verslagen zuchten.

"Allison, die dag dat je me op de markt tegen kwam, die jongen is verdwenen. De jongen die helemaal weg van je was, die alleen maar aan jou kon denken, die is verdwenen. Hij is gestorven toen jij razend op hem werd." Hoor ik hem zachtjes fluisteren.

Langzaam dringen de woorden tot me door. Hij was helemaal weg van me? Hij vond me leuk? De jongen die me nu haat vond me ooit, al lijkt het wel eeuwen geleden, leuk?  Ongelovig kijk ik hem aan. "Je was weg van me?" langzaam draait hij zijn hoofd naar me toe. Zijn ogen zijn rood. Langzaam knikt hij. "Allison, toen ik je net ontmoette, ik vond je leuk, af en toe kwam ik zelfs naar je slaapkamer toe om te zien hoe je sliep. Je was net een zonnestraal in het donker. Je was mijn licht in de duisternis. Ik kon alleen maar aan jouw denken. Aan hoe mooi en puur je was. Maar toen, toen werd je razend op mij omdat je vond dat ik je had verraden. Ik in geef je geen ongelijk, ik heb het ook gedaan. Ik heb de dochter van onze vijand ontvoerd en gevangengenomen. Maar Allison, ik heb altijd van je gehouden. Maar toen kwam ik mijn mate tegen. Ik wist meteen dat je haar niet aardig vond en daardoor kreeg ik een hekel aan jouw. Dat is iets dat mijn wolveninstinct doet. En daarna de moeilijkst tijd van mijn leven. Genevieve stierf. Ik geef jouw daarvan de schuld ondanks dat ik weet dat het niet helemaal jouw schuld was. Maar toch, als ik je niet had ontmoet op de markt, ik kan natuurlijk niet zeggen dat ze dan nog leefde maar de kans is groot van wel." Perplex kijk ik hem aan.

Hij heeft altijd van me gehouden maar ik merkte er helemaal niks van. En hij geeft ongeveer toe dat ik niet helemaal de schuld ben van de dood van Genevieve.

"Dylan, we hoeven geen vrienden te zijn maar laten we wel met elkaar normaal omgaan." Zeg ik uiteindelijk. Hij knikt een beetje twijfelend. "Ik wil wel normaal met je omgaan maar dat geeft me het gevoel dat ik Genevieve verraad. Ondanks de liefde die ik voor jou heb... had, kunnen we geen vrienden zijn." Zegt hij de laatste zin harder dan dat nodig is. Ik knik en knipper snel de tranen weg die kwamen opdagen. Ik wil wat zeggen maar krijg geen geluid uit mijn keel. Het voelt alsof ik mijn tong ben verloren. Het enige wat ik kan doen is knikken.

De hele rit verder hebben we zwijgend door gebracht. Af en toe zucht een van beide maar dat is het enige geluid dat we maken.

*

"Majesteit, we zijn er. Iets later dan verwacht, daarom moeten we vannacht waarschijnlijk ergens anders overnachten." Hoor ik een zware stem zeggen. Langzaam open ik mijn ogen en zie een van de wachten voor me staan. Ik knik en rek me snel uit. Dan sta ik op en loop de koets uit. Om me heen zie ik een wit strand en een helderblauwe zee. De wind gruist zachtjes en de zon staat laag. Best wel romantisch moet ik zeggen.

Met Dylan en twee wachten aan mijn zijde lopen we het strand af. "Waar zijn we precies naar opzoek?" hoor ik Dylan vragen. Ik haal mijn schouders op en kijk om me heen. "Ik denk dat we opzoek zijn naar een aanwijzing of iets." Ik loop verder het strand op en staar naar de horizon.

Hier moest ooit een paleis staan? Je ziet er niks meer van.

Ondertussen zijn de twee wachten en Dylan verder van me verwijderd. Ook hun kijken zoekend om zich heen. "Al wat gevonden?" roept Dylan naar me. Ik schud mijn hoofd en kijk verder. 

Opeens hoor ik een harde schreeuw. Snel ren ik naar de plek waar het geluid vandaan komt. Op de grond ligt de wacht die me wakker had gemaakt. Geschrokken loop ik naar hem toe. Ook Dylan en de andere wacht komen aangesneld. "Wat is er gebeurt uwe majesteit?" vraagt de andere wacht geschrokken naar me. "Ik heb geen idee." Langzaam draai ik hem op zijn rug. Meteen valt mijn blik op een rol perkament dat op zijn buik zit. Snel haal ik het mes er uit en probeer het bloed te stelpen. "Allison, wie heeft dit gedaan?" vraagt Dylan bezorgt. Ik haal mijn schouders op en kijk de wacht angstig aan. Snel neemt de andere wachter het over en kijkt behoedzaam om zich heen. Meteen kijk ik ook om me heen opzoek naar iemand die dit gedaan kan hebben. Als ik er bijna zeker van ben dat wij de enige hier zijn graai ik het papiertje van de grond.

Geachte Koningin,

En daar ben ik weer. Ik heb gezien hoe je achter geheimen probeert te komen en dat bijna alles mislukt. Je weet nog steeds niet wie ik ben, ook weet je nog steeds niet waar je familie is en het aller belangrijkste, je weet niet wat jou zo speciaal maakt. Het enige wat je hebt bereikt is de dood van de vriendin van je vriend. De helft van je tijd is op, je heb nog maar een maand de tijd om dit alles op te lossen of anders gaan er nare dingen gebeuren met jouw, je dierbare en je volk.

Dus veel succes koningin

Hoogachtend D.

Met gesperde ogen kijk ik naar het bericht. Als hij zo graag wil dat ik naar hem toe kom, waarom zegt hij dan niet waar hij is? Waarom moet het zo'n groot geheim zijn?

------------------->

Hey

Sorry dat het zo lang duurde, ik hoop dat jullie het een beetje leuk vonden. Zelf vond ik het wat minder.
Dit was echt een hoofdstukje voor de mensjes die wilde dat Dylan en Allison wat met elkaar kregen.

Groetjes hondjuuh