Werewolf love

42.

Allison

"Waar eeuwig sneeuw is, daar zul je eind zomer begin herfst zijn." Mompel ik zachtjes in mezelf. Ik krabbel overein en kijk Damian aan. Ik roep tegen een bediende die voorbij komt rennen dat hij, ik gebaar naar Maxon, begraven moet worden. Ze maakt een reverence en loopt dan snel verder. Damian wilt me bij zich trekken maar ik maak me los. Ik heb nu te veel dingen aan mijn hoofd. Ik weet nu eindelijk de locatie, maar ik kan niet weg. Niet voordat ik weer de orde heb hersteld en de schade heb bekeken. Snel loop ik door het kasteel om de schade en de doden te checken. Hier en daar lap ik weer mens op en roep ik bevelen naar bedienden.

Bij de bunker aan gekomen klop ik een paar keer op de deur en verzeker de wacht ervan dat ik het ben. De deur gaat open en de mensen kijken opgelucht en bijna blij. Bijna, totdat ze de chaos zien. Moeders trekken hun kinderen bij zich en proberen het zicht van ze af te nemen. Ik gebaar dat ze verder moet lopen en wacht totdat ik degene vind waar voor ik gekomen was. Als een van de laatste komt Mike naar buiten. Snel graai ik  de envelop uit zijn handen, die tot mijn opluchting nog niet geopend is. Perplex kijkt hij me aan maar loopt dan zwijgend verder. Met de brief tegen m'n borst aan gedrukt baan ik me een weg naar de kachels. Daar eenmaal aangekomen gooi ik de brief in het vuur en loop terug naar waar ik Damian verbaast heb achtergelaten, waar ik bijna stierf en waar Maxon is gestorven.

Net zoals de eerste keer dat het kasteel werd aangevallen worden alle gewonden naar de grote zaal gebracht. Daar worden ze verzorgt en krijgen ze eten.

Ik wil weer weg lopen om  de adviseurs in te lichten maar ik word tegengehouden door zowel Dylan als Damian. Ik zie dat ze een soort van verstandshouding hebben maar let er verder niet op. "Allison, blijf even stil staan. We weten dat je het op het moment heel druk hebt maar als je nu overhaaste beslissingen gaat maken dan komt er niet veel goeds van." hoor ik Dylan met pijn in zijn stem zeggen. Ik knik en probeer rustig te blijven. "Wat heb ik gemist?" vraagt Damian bezorgt en doordringend. Snel licht Dylan hem er over in, iets waar ik nog niet helemaal zeker van ben. "Weet je al wie het heeft gedaan?" vraagt hij naar een paar seconde stilte. Ik haal mijn schouders op en kijk hem onderzoekend aan. Zijn gezicht staat oprecht verbaast. Maar misschien faked hij dat wel...

"Waarom heb je meer niets over verteld?" vraagt Damian nu met woede in z'n stem. Weer haal ik mijn schouders op en laat mijn hoofd een beetje hangen. Ik kan de woede die van hem afkomt voelen. Mijn nek haartjes gaan overeind staan en angstig kijk ik hem aan. Ook Dylan voelt het want ik hoor hem zachtjes piepen. Snel schuifel ik weg maar ik word alweer tegengehouden. Damian legt zijn gezicht in mijn nek en het lijkt wel alsof hij aan me snuffelt. Vanuit mijn ooghoek zie ik Dylan wit wegtrekken. Een hard gegrom komt van mijn nek vandaan. Damian kijkt me zwaar hijgend en met vuurrode ogen. Het lijkt wel alsof hij me wel aanvallen als hij zich naar Dylan draait. In één sprong verandert Damian in een zwarte wolf en rent op Dylan aan. Dylan kan nog snel in een wolf veranderen maar is te laat op de aanval te ontwijken. Bloed gutst uit zijn nek en wild spartelend probeert hij weg te komen. Niks lukt, hoe meer hij beweegt hoe meer bloed er uit hem stroomt. Ik kan al zien dat hij vermoeid raakt door het bloed verlies. Door de adrenaline die er op dit moment door mijn aders stroomt verander ik ook en spring met een harde klap op de rug van Damian. Van de schrik laat hij Dylan los en probeert mij nu van zijn  rug te krijgen. Als ik er zeker van ben dat Dylan vrij is laat ik Damian los en verander me snel terug. Vlug kleed ik me aan en loop dan dreigend op hem af. Dit keer is hij degene die van schrik achteruit deinst. Ik wil hem uitschelden, slaan, schoppen. Iets dat hem pijn doen, maar ik kan het niet. Het enige waar ik aan kan denken is dat hij zojuist Dylan aanviel omdat hij jaloers was. Hij, de enge en machtige alpha, hij viel iemand aan omdat hij jaloers is. Een tweestrijd vindt zich in me plaats. Ik draai me vliegensvlug om en de het enige wat er bij me opkomt. Weg rennen. Zo ver ik kan. Mijn benen brengen me naar buiten. Aan de voet van een berg waar een rustig beekje langs stroomt. Ik laat me zakken op de grond en kijk naar het stromend water. Af en toe komt er een vis voorbij gezwommen die me dan vreemd aankijkt met die ogen die er bijna uit ploppen.

*

Geschrokken wordt ik wakker. Waar ben ik? Ik voel koude spetters op mijn huid. De lucht is als donker gekleurd en het waait hard genoeg om de takken aan de bomen te laten bewegen. Gehaast sta ik op en probeer de weg terug te vinden naar het kasteel. De weg hiernaar toe was makkelijker dan de weg terug. Ik heb het idee alsof ik als duizend keer lang de witte eiken boom ben gekomen.

Ben je ook! hoor ik Alice bijna geïrriteerd zeggen.
Je moet die kant op!

Mijn benen lopen zonder dat ik wat tegen kan doe een richting op.

Kan jij mijn lichaam besturen? vraag ik oprecht verbaast. Kon ze dit altijd al?

ja, ik kan dat. En ja, ik kon dat altijd al.

 Ik maak een geluidje en kijk om me heen. Het komt me niet echt bekend voor en ik weet bijna zeker dat ik hier niet langs ben gekomen. Misschien neemt ze een andere weg.

Na een wandeltocht die eeuwen leek te duren, zijn we eindelijk bij de poort aan gekomen. Snel maakte de wachten de deur open en begeleiden me de hal in. Daar staan Dylan, Damian, Mike en bijna adviseurs op me te wachten. Allemaal hebben ze de zelfde bezorgde uitdrukking op hun gezicht. Damian is de eerste die de stilte verbreekt. "Waar was je?" vraagt hij nors.  Ik mompel een geen idee en probeer verder te lopen. Ik ben dood moe, heb honger en verlang naar een bed maar iets zegt me dat ik nog wel een paar uur daarop moet wachten.

Als weer niemand wat zegt vraag ik maar:  "dus, is het erg dat ik naar mijn kamer ga?" meteen schudden alle aanwezigen nee. Verbaast kijk ik ze een voor een aan. "Uwe majesteit, we hebben van sommige gehoord dat de dader van deze aanval een bekende van u was. En we hebben ook gehoord dat de dader zijn laatste woorden tegen u zei." zegt een adviseur. Ik knik en laat het even tot me bezinken. Ze verdenken mij hier toch niet vang? Ze denken toch niet dat ik een plan tegen me zelf aan het plotten ben?

---------------------->

Sorry sorry sorry. Ik had het dit weekend heel erg druk en had geen tijd hier voor. Als goed makertje, een iets langer hoofdstukje dan de laatste paar. Ik hoop dat jullie nu iets minder boos op me zijn :p

Maaruhh... Heeft een van jullie ooit power yoga/pilates gedaan? Nou ik wel... het is echt pijnlijk! dit was mijn derde les maar ik krijg nog steeds pijn aan mijn rug en spieren...

Groetjes Hondjuuh

ps. voel mijn rug nu al pijn doen...