Werewolf love

46.

Allison

Eindelijk, na een eeuwigheid hebben we de top bereikt. Het is koud en de sneeuw en wind suist rond ons. De takken van de enkele naaldbomen die hier staan bewegen hevig. Ze geven me het gevoel dat ze elk moment kunnen afbreken door de harde wind. Mijn tenen zijn bevroren door de koude sneeuw waar we ons de laatste paar kilometers doorheen moesten banen. De sneeuw werd steeds meer en meer. Ik probeer me te oriënteren maar het enige wat ik zie is het silhouet van degene die voor me loopt. Met een hand voor m'n gezicht, om de sneeuw tegen te houden, loop ik verder. Opeens knal ik tegen degene voor me aan. "W-waarom s-stop j-je?" schreeuw ik bibberend van de kou. Ik probeer rond te kijken om de oorzaak te vinden maar zie niks.

Zonder erbij na te denken  hef ik een hand op en laat de sneeuwstorm stil liggen. 500 meter verder op staat een man. Hij lijkt precies op Damian. Verward kijk ik van Damian naar de onbekende. "Sorry Allison, het spijt me echt." hoor ik Damian zeggen voordat hij m'n handen pakt en me vasthoudt. Te verward om tegen te stribbelen kijk ik hem aan.

Damian is D. Mijn Mate is D? Hoe kon ik hem ooit vertrouwen. Hij heeft mijn familie ontvoerd. Hoe durfde hij me nog recht in de ogen aan te kijken. Waarom helpt Dylan me niet? Waarom bevrijdt hij me niet?

In m'n ooghoek zie ik Dylan ook onhandig wiebelen. Voordat ik het door heb lopen Damian en Dylan samen met mij naar de onbekende toe. "Het spijt me echt Allison, we wilde dit echt niet." hoor ik Dylan vol spijt fluisteren. "Als je het niet wilt, waarom doe je het dan?" snauw ik naar hun toe.

Zijn Damian en Dylan beide D? Dylan, de jongen waarvan ik dacht dat hij mijn vriend was, mijn steun en toeverlaat. Hij was D. Al die tijd. Al die tijd heeft hij tegen we gelogen. Hoe kon hij? Ik voel tranen opkomen maar probeer ze weg te knipperen. Het heeft nu geen zin om te huilen.

"Allison, je snapt het niet." mompelt Damian. maar ik luister niet meer naar hun. De hele tijd logen ze tegen me. Dylan heeft me gezoend! Hij was altijd al de vijand. Ik beschouwde hem als een vriend en wat krijg ik terug... Hij heeft me gewoon verraden.

Inmiddels zijn we bij de onbekende aangekomen. "Daar ben je dan. Eindelijk!" zegt de jongen grijnzend. "Over dit moment heb ik gedroomd. Eindelijk is het me gelukt." Dreigend loopt de onbekende jongen op me af. Zijn vingers gaan over mijn wang naar mijn hals en over mijn arm. Van zijn aanraking krijg ik kippenvel. Het liefst had ik geschreeuw dat hij met z'n poten van me moest af blijven maar ik kreeg er geen woord uit.

"Speel niet zo met haar!" mompelt Dylan binnensmonds. De  jongen kijkt op en haalt een wenkbrauw op. "Zei je wat?" vraagt hij geïrriteerd. Dylan schudt zijn hoofd en kijkt naar de grond. "Misschien moet je haar, voordat je haar vermoordt, eerst de rede vertellen. Het lijkt me dat ze dat wel fijn zou vinden." Antwoord Damian krachtig. Met een schuinoog kijkt hij naar me. "Tuurlijk, wat jij wilt. Ze is tenslotte jouw mate." Pijn flitst over het gezicht van Damian toen de onbekende jongen 'mate' zei. Het enige wat Damian doet is knikken en laat me los. Ik zak door m'n benen op de grond neer. De sneeuw is koud en meteen begin ik te klappertanden.

"Hoe zou ik beginnen? Het is ook zo lang geleden. Wacht laten we beginnen bij het begin. Met waarom jij hier zo bij bent betrokken, met wat jouw rol in dit alles is. Want koningin,"  hij sprak koningin spottend uit. "eigenlijk ben jij, nee wacht, niet jij. Je voorouders de oorzaak van dit alles." hij stopt even met zijn verhaal en probeert mijn reactie te peilen. Ik houd mijn gezicht in de plooi en kijk hem strak aan.

Ondanks dat ik niet bang probeer over te komen, raast de angst door me heen. Damian heeft me al duidelijk gemaakt dat de onbekende jongen me dood wil hebben. Dus hoe kan ik niet bang zijn?  En hoe kan Damian of Dylan dat toestaan.

"Want net als jouw, waren je voorouders ook speciaal. Vroeger aanschouwde zowel mensen als weerwolven jouw familie als goden. Generaties lang, was jouw familie de machtigste. Maar op deze dag, komt daar een einde aan. Na deze avond is jou familie niet meer de machtigste." weer laat hij een stilte vallen. Hij kijkt me grijnzend aan en gaat dan weer verder. "Maar nu weet je nog steeds niet waarom jij zo machtig bent. Alle eerstgeborenen meisjes in jouw familie worden maangodinnen. Zolang de ene godin leeft, komt er geen nieuwe. Maar, gaat de godin dood, dan geeft zij de macht door aan de volgende in lijn. Jouw moeder was een godin, toen zij dood ging kreeg jij haar macht. Helaas, mijn vader had daar geen idee van en kwam daar te laat achter."

Mijn moeder was een godin? Ik ben een godin? Volgens mij zit er een steekje los bij die gast.

Helaas, hij heeft gelijk. Wij, jij en ik, zijn de maangodin. De god van alle weerwolven en daarom ook de machtigste. Hoor ik Alice verontrusting zeggen.

"Mijn moeder, zag je niet, omdat je toen die tijd onder de bescherming van je moeder was. Jouw moeder zorgde er voor dat niemand erachter kwam dat je bestond. Niemand kon je zien alleen mensen die je moeder vertrouwde konden jou zien. Je was letterlijk onzichtbaar voor de rest." Door zijn stem kan ik irritatie, woede en een heel klein beetje verdriet horen. Waarom verdriet?

"We hebben nu wel genoeg geschiedenis gehoord." zegt Damian geïrriteerd.

"Je hebt gelijk. Laten we dit hele gesprek overslaan en gewoon verder gaan naar het leukste gedeelte."

Damian kijkt geschrokken maar brengt er niks tegen is.

----------------------------------->

Whaha, had iemand dit verwacht? Waarschijnlijk wel, maar goed. Jullie weten nu wie D is/zijn. En ook weten jullie nu wat Allison met dit alles te maken heeft!

Maar de vraag is, zijn Damian en Dylan echt zo slecht? Of zit er misschien een andere reden achter hun daden?

Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vonden en dat jullie kunnen leven met dit bijna einde.

groetjes Hondjuuh