Werewolf love

21.

Allison

Wie had dat verwacht, Dylan vindt zijn mate! Ook al is hij niet mijn vriend. Ik ben wel blij voor hem. De vrouw kijkt verbaast van Dylan naar het meisje en dan weer terug. "Bevrijd de jongen!" roept het meisje tegen iemand die naast de kooi staat. Meteen loopt er iemand er naar toe en maakt de kooi open. Een beetje onhandig komt hij uit de kooi en kijkt nog een beetje geshockt naar wat er is gebeurt. Hij loopt naar zijn mate toe en kijkt haar liefdevol aan. Even twijfelt hij maar hij kijkt dan de vrouw aan. "Pardon mevrouw, wilt u ook mijn reisgezel vrijlaten?" vraagt hij. De vrouwt kijkt hem misprijzend aan maar zegt uiteindelijk: "laat het meisje ook vrij" een man maakt de kooi open. Zo snel als ik kan ga ik uit de kooi. Ik ga achter een boom staan en verander terug. De kleren die de vrouw me gaf zijn simpel, een wit jurkje. Ik wandel terug in mens zijnde en ga naast Dylan staan. "Max, wil je hun naar mijn huis brengen? En laat ze hun kamers anders ook even zien." zegt de vrouw tegen de man die de kooi had open gemaakt. Hij gebaart dat we hem moeten volgen. We lopen naar een groot houten huis dat omringt is door kleinere huisjes. De binnenkant van het grote houten huis is niet wat ik had verwacht. Het is allemaal ouderwets. Alles is van hout en de vloer is van mos. De kamers zijn ook heel apart. De bedden zijn van mos en de kleren kast is een boom waarbij de takken zo zijn gegroeid dat je er dingen op kan leggen. Ik ga iets dichter bij Dylan staan. "Ik ben blij dat je je mate hebt gevonden, maar uh... ik kan hier niet lang blijven. Je mag van mij hier blijven." zegt ik fluisterend. Hij kijkt me twijfelend aan alsof hij hier wel wil blijven maar iets hem tegen houdt. "Sorry prinses, maar zo makkelijk kom je niet van me af." Zegt hij dan uiteindelijk. Zijn mate komt aangehold en kijkt hem liefdevol aan. Zou zo een wolven koppel er uit horen te zien? geen ruzie, maar liefde? Dat zijn Damian en ik totaal niet.

Tja iedereen is anders. Maar je bent toch niet jaloers?

Natuurlijk ben ik niet jaloers, ik ben alleen blij voor hem.

"Prince charming, je hebt me eigenlijk nog niet je naam gezegd." Zegt zijn Mate. Prince charming? Een ding weet ik zeker, zo ga ik Damian nooit noemen. Hij heeft misschien de looks voor Heaven on earth, maar zijn karakter is waardeloos.
"Ik ben Dylan van de Darkmoutainpack. En wie ben jij?" Vraagt Dylan met zijn prachtige stem.
Hij kijkt haar vertederend aan. "Darkmoutainpack?" zegt ze met een beetje angst in haar stem. "Je hoeft niet bang te zijn hoor." zegt hij sussend. "Ik ben Genevieve." (Foto) Zo geluidloos mogelijk verlaat ik de kamer om hun twee wat privacy te geven. Ik ga naar mijn eigen kamer en leg mijn rugzak op een 'stoel'. De stoel is een soort van struik die een beetje in gedeukt is. Ik ga op het bed liggen en rust een beetje uit.

***

"Allison, ben je hier?" Hoor ik iemand zachtjes fluisteren. Ik knipper even met mijn ogen en ga dan recht op zitten. "Uh... ik ben hier." Zeg ik geeuwend. Dylan komt er zowat aan gerend. Hij kijkt me boos aan. "Waarom ben je boos? Je hoort toch blij te zijn, je hebt je mate gevonden." Zeg ik verbaast. "Ik ben niet boos. Kom, we gaan eten." Zegt hij kort af. "Nee daarom kijk je zo boos. Maar goed, ik kom er al aan." Ik sta op en strijk het jurkje glad. Dan ga ik naar de badkamer die er naast ligt. Maar nergens is een spiegel te vinden.

Fijn... dan maar hopen dat ik er niet als een malloot bij loop. Ik loop terug naar de slaapkamer en volg Dylan naar beneden. Beneden zit de vrouw, Genevieve en nog een paar andere mensen. De vrouw staat op en zegt: "Welkom Welkom, ga zitten." En gebaart naar twee stoelen die nog vrij zijn. "Ik ben guinevere de luna van de Northwest Woods Pack. En jullie kennen mijn dochter Genevieve als het goed is al. Helaas is de Alpha het weekend weg maar maandag is hij zeker weer terug." Zegt ze. We gaan zitten en kijken de vrouw aan. "Dit is mijn beta, zijn vrouw en twee zonen." Ze wijst een oudere man aan met zwart haar en een zelfverzekerde houding. Naast hem zit een vrouw met blond haar en twee jongens waarbij de een blond haar heeft en de ander zwart haar. Ze lijken qua contouren veel op elkaar. "Hoi" zeg ik. Waarop ik alleen maar een knikje krijg.

Als ze eens wisten wie ik was! Wie geeft nou weer een knikje als begroeting.

Tja hun. Maar ze weten ook niet wie jij bent.

Oke, maar als nog. Wie groet er nou weer iemand met een knikje?

Na het eten ga ik terug naar mijn kamer.

Dylan

Na het eten ga ik samen met Genevieve naar mijn kamer. "Genevieve." Geschokt kijkt ze me aan. De hele middag heb ik haar volledige naam nog niet gebruikt. "Ik moet je wat vertellen." Ik pak haar handen. Ze zijn zo zacht. "Prince charming, je gaat me toch niet vertellen dat je reisgezel je vriendin is." Zegt ze grappend maar ik hoor dat ze een beetje nerveus is. "Nee nee ze is niet mijn vriendin. Maar ik kan hier helaas niet blijven. Mijn reisgezel en ik, we zijn op reis en ik moet met haar mee gaan." Verdrietig kijkt ze me aan. "M...maar ga je d...dan weg?" Een traan rolt over haar wang. Ik buig me naar haar toe en kus haar traan weg. "Niet huilen, ik beloof dat ik terug kom." Nog steeds verdrietig kijkt ze me aan. "Prince charming, kan je dan een ding voor me doen?" Ik knik en geef haar een kus op haar voorhoofd. "Ik doe alles voor je." Nog een traant rolt over haar wang. "Mark me." Verbaast kijk ik haar aan. Zegt ze het nou echt. Wil ze dat ik haar mark?

Ja, ze wilt het.

"Weet je het zeker?" Vraag ik voor de zekerheid. Ze knikt en kijkt me smekend aan. Ik kijk haar diep in de ogen aan, opzoek naar een spoortje twijfel. Maar het enige wat ik zie is vastberadenheid. Ik buig me naar haar toe en kus haar zo gepassioneerd mogelijk. Dan verplaats ik mijn lippen naar haar nek. Een rilling gaat door haar heen. Bijna wil ik het doen, bijna laat ik mijn tanden in haar nek boren. Maar iets houdt me tegen. En het is niet David. Ik trek me terug en kijk haar aan. "Waarom deed je het niet, prince charming?" Vraagt ze verbaast. "Ik denk dat we niet over haastig moeten zijn. Ik hou echt van je maar we moeten niet gehaaste dingen doen." Treurig kijkt ze me aan. "Kan ik niet met je mee gaan?" Met me mee gaan? Hm... dat is geen slecht idee. Waarom kwam ik niet op dat idee? "Dat is echt een fantastisch idee." Ik til haar op en zwaai haar in het rond.