Werewolf love

36.

Dylan

Ik zie dat Allison het briefje heel aandachtig leest. Als ze het briefje verfrommeld en het in haar zak propt loop ik naar haar toe. Zachtjes stoot ik haar aan. De bezorgdheid is van haar zicht af te lezen. "Gaat het?" vraag ik aan haar. Ze knikt ja maar ik zie de tranen al in haar ogen staan. Ze ziet er verslagen en wanhopig uit. "Er is niks aan de hand." Zegt ze met een beverige stem. Het liefst wil ik haar nu bij me trekken en haar troosten, maar ik doe het niet, ik knik alleen maar een beetje.

Het gesprek dat we in de koets hadden dwaalt nog steeds door mijn hoofd. Ik had mijn liefde voor haar verklaard. Voor de Mate van mijn Alpha. Maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat we nooit vrienden kunnen zijn. Laat staan een relatie. Nee, ik zou nooit vrienden of meer met haar kunnen zijn. Ik verraad dan Genevieve en mijn Alpha. Als hij er achter komt dat ik wat voor zijn Mate voelt, hij dood me hoogst persoonlijk. Nee, ik houd afstand van haar.

Achter ons hoor ik voetstappen. Als een wesp gestoken draai ik me om. Verschrikt door mijn snelle beweging kijkt de andere paleiswacht me aan.

"Uh... majesteit, gezien het incident van net lijkt het me verstandig om hier zo snel mogelijk weg te gaan." ik zie Allison een beetje verdoofd voor zich uit kijken. Ik vraag me af waar ze aan denkt.

Dylan, omdat jij en ik merken dat je met de seconde meer van haar gaat houden. Ook al doe je het niet expres, lijkt het me handig als we weer is terug naar de Alpha gaan.  hoor ik David zeggen. 

"Allison, ik zeg dit met tegen zin," iets dat echt niet gelogen is. "maar misschien is het handig als we terug gaan naar de Darkmountain pack." Eenmaal dat uitgesproken te hebben kijkt ze me verschrikt aan. Al het kleur trekt uit haar gezicht. Heftig begint ze nee te schudden. "Kom Allison, ik zie dat je met problemen zit. Hij is je Mate, misschien kan hij je helpen?" Zonder te antwoorden staat ze op en loopt naar de koets. Op een drafje volg ik haar. "Allison, ik weet dat je dingen voor mij en je adviseurs achterhoud. Als je het met ons niet kan bespreken, misschien wel met je Mate. Hij is jouw wederhelft, je verlaat en toevertrouwen." Toen ik dat zei voelde ik een steek door me heen gaan.

"Nee Dylan, dat gaat niet gebeuren." antwoord ze met een harde stem.

Allison

Hij denkt toch niet echt dat ik terug naar Damian ga. Ik ben eindelijk van hem verlost. En waarom zou hij terug naar hem willen gaan. Hij heeft de pack verlaten en mij met zich mee genomen. Of sprak hij niet helemaal de waarheid?

Maar als we terug naar onze Mate gaan dan kunnen we hem uithoren. hoor ik Alice zeggen.
Oke, daar zit wat in. Maar ik voel er niet zo veel voor om weer terug naar hem te gaan.
Maar hij is onze mate.

Ik kijk Dylan met een schuinoog aan. Hij lijkt diep in gedachte verzonken zijn. "Als we terug naar het paleis gaan, ga je dan de hele terug rit aan mijn hoofd zeuren?" Dylan kijkt me met een sluw lachje aan. "Waarschijnlijk." Ik laat een zucht horen en kijk hem dan recht in de ogen aan. "Oke, we gaat terug naar jouw pack. Maar dan wil ik eerst weten waarom jij terug wil gaan." Ik zie dat hij blij is met zijn overwinning totdat de tweede zin bij hem doordringt. Hij haalt een hand door zijn haar en kijkt van me vandaan. "Dylan" zeg ik dreigend. "Tja, ik heb toch niet veel meer te verliezen." hoor ik hem mompelen. "Dylan, waarom wil je terug naar de Darkmountain pack?" zeg ik met een scherpe ondertoon.

Ik doe een hand in mijn zak en voel het briefje. Zou hij D zijn? Moet hij hulp voor iets hebben? Maar hij heet Dylan niet Damon. Hij is toch niet de broer van Damian? Of zijn Damian en Damon een en dezelfde persoon?   

"Allison, ik doe dit voor jou. Ik zie dat je het met iets moeilijk hebt. Ik wil je helpen." onderbreekt hij mijn gedachtes. Ik knik en bestudeer zijn gezicht. Ik zie dat hij lichtjes op zijn lip bijt en dat zijn ogen vermoeid zijn. Zonder verder nog wat te zeggen stap ik de koets is en kijk uit het raam.

------------------------------------>

Hey,

Allison gaat weer terug naar haar Mate!. Het leek we wel weer leuk als hij ook weer in beeld verscheen. Dus van daar.

Het verhaal heeft 1500 stemmen en zoals belooft ga ik iets doen. Jullie mogen stemmen, moet Genevieve weer tot leven komen, of niet. Als jullie het wel willen dan gebeurt het pas over een paar hoofdstukjes. Zo niet, dan blijft het verhaal zo.

Laat het me weten!

Groetjes hondjuuh