Werewolf love

40.

Allison

Met een gespannen sfeer luisteren we naar wat er buiten de bunker gebeurt. We horen af en toe een geweer schot of pijnkreten maar meer dan dat ook niet. De kinderen in de bunker huilen steeds en met een beetje geluk vallen ze in slaap in hun moeders armen. Ergens in een hoekje zie ik de adviseurs gehaast praten en in een ander hoekje zie ik de hoge functionarissen ruzie maken. Met trillende benen loop ik verder de bunker in. Daar staat wat eten dat in de laatste 2 dagen flink is verminderd. Ook de flesjes water zijn bijna op. Zuchtend laat ik me op de grond zakken en staar een beetje voor me uit.
Ik vraag me af hoe het gaat met Dylan en Damian. Zouden ze nog leven of liggen ze dood op de grond?
Ik sta weer op en kijk ijsberend naar de deur. In die twee dagen is er niemand doorheen gekomen. Misschien moet daar is verandering in komen. Met elke stap naar de deur word ik zekerder van mijn zaak. Een koningin kan niet schuilen terwijl haar onderdanen aan het vechten zijn voor hun leven. Nee, ik moet ze helpen. Maar nog voordat ik bij de deur ben bedenk ik me nog iets. Stel ik ga dood dan is er geen troonopvolger. Dat mag en kan ook weer niet. Ik loop terug naar mijn plek en pak pen en papier.

Geachte adviseurs, hoog functionarissen en onderdanen,

Hierbij maar ik Mike Mychilion Braquile tot koning van Moonstone als ik het niet overleef. Dit is mijn eigen keuze dus ik eis dat dit ook gebeurt. Ik vertrouw erop dat hij Moonstone met een goed en eerlijk hart regeert. Maar als Ariana Caronellia D'aranic nog terug keert dan wordt Mike Mychilion Braquile ontheven van zijn taak en neemt Ariana Caronellia D'aranic haar rechtmatige plaats op de troon weer in.
Hoogachtend ,
Allison Quilina Hyphine D'aganic koningin van Moonstone

Daaronder krabbel ik mijn handtekening en stop de brief in een envelop. Ik verzegel de envelop dan met de koninklijke stempel en loop naar Mike toe die alleen in een hoekje zit. Zachtjes stoot ik hem aan en overhandig hem de envelop. "Allison, waarom geef je me een envelop?" vraagt hij achterdochtig. "Je mag pas deze envelop opmaken als je zeker weet dat je me nooit me nooit meer tegenkomt. Snel loop ik naar de deur toe. Achter me hoor ik Mike naar adem happen als hij beseft wat ik hem zo juist verteld heb. 

Ik blijf stug door lopen en stop pas bij de deur. "Uh... Uwe majesteit, waar gaat u naar toe?" vraagt de wacht bij de deur. Ik negeer zijn vraag en antwoord. "Ik beveel u om de deur open te maken." Ik zie hoe de wacht met veel tegen zin het systeem uitzet en de deur open maakt. "Als ik uit de bunker ben zet je het systeem weer aan." zeg ik op een bevelende toon. Met stomheid geslagen kijkt de wacht me aan. Toch zie ik hem lichtjes knikken en doet wat hem opgedragen is.

Als ik een klik achter me hoor verander ik in een sneeuwwitte wolf begin behoedzaam voor me uit te lopen. De ravage is tien keer erger als de eerste keer. Alles is besmeurd met bloed, haren  en andere dingen. Ik loop verder en verder maar kom niemand tegen. Het lijkt wel alsof het over is.  Ik sla de ontvangsthal in en meteen zie ik paleiswachten schieten op een drietal bruine wolven. Net als ik de wachten te hulp wil schieten hoor ik een stem via de mindlink. Een stem die ik nooit eerder heb gehoord. Of misschien toch wel. Lang geleden misschien?

Ah koninginnetje, je hebt je schuilplaatje verlaten? Dat was een grote fout. hoor ik de stem lachend zeggen. Hoe diegene spreek en hoe het overkomt, het is anders dan hoe normaal de mindlink werkt. Ik kan me nu meer inbeelden hoe diegene spreekt. Het voelt meer face to face maar dan ook weer niet. Ik kan bijna voelen van waar de stem vandaan komt. Mijn lichaam loopt de andere kant op dan dat de bedoeling was. Het gaat de kant op van de stem.

Waarom doe je dit? vraag ik aan de onbekende. Weer hoor ik die lach. Die lach die me bekende in de oren klinkt maar die ik niet aan een persoon kan koppelen. Ben jij D? vraag ik er nog snel achter aan.  Ik heb geruchten gehoord dat je bang voor hem bent? antwoord de stem. De stem ontkent het niet maar bevestigt het ook niet. Omdat ik ook geen antwoord heb gekregen op de eerste herhaal ik mijn vraag nog een. Waarom ik dit doe? Zie dit maar als een payback.  zegt de stem vol met woede.  

Betekend dit dat ik nog een vijand heb die me gewoon dood wil? Of is dit D? Ik loop verder en kijk steeds zoekend om me heen. Maar er is geen teken te bekennen van de persoon van wie de stem is. Toch blijven mijn poten me voortslepen. Opeens midden in de hal staat staat een jongen. Een jongen die ik haat met heel mijn hart. Snel loop ik een kamer in, verander en loop dan weer terug. "Wat doe jij hier?" sis ik hem toe. De grijns die zijn lippen siert zou ik het liefst van zijn gezicht af willen slaan maar toch hou ik me in. "Dat zei ik toch al." hij strekt zijn armen uit en gebaard om zich heen. "Dit is een payback." Hij stopt even om me met een grijns te kunnen aan kijken en mijn reactie te peilen maar gaat verder als mijn reactie niet de reactie is die hij had verwacht. "Maar ik ben hier niet alleen gekomen voor mezelf. Je had eerder verteld over, hoe noemde je hem ook al weer? D was het toch? Nou ja, 'D' had me ook gestuurd. Ik weet niet meer waarom maar helaas mag ik je niet vermoorden. Dat wil hij doen ofzo. Maar goed, ik moet maar genoegen nemen om je te zien breken als ik je kleine hartje verpletter. Te beginnen met het vernietigen van alles wat je dierbaar is." Zegt hij.

------------------------------->

tum tum tum tummm....

Ik kwam op dit idee terwijl ik mijn geschiedenis toets aan het maken was. Vraag me niet hoe  en waarom ik daar aan dacht maar ik dacht er gewoon aan. En ik vond het ook wel leuk voor het 40ste hoofdstukje. Ja mensen het is dit is het 40ste hoofdstukje!  Ik hoop dat jullie het leuk vonden. 

En... Gisteren was het Halloween! Gingen jullie ook verkleed als iets? Ik ging wel verkleed, ik was een duiveltje!