Werewolf love

19.

Dylan

Morgenavond, Morgenavond! Dat woord ging de hele dag door mijn hoofd. Zelfs nu in de ochtend denk ik aan dat woord. Ik wist niet dat ik zo veel afschuw kon hebben voor maar één woord. Één woord met 4 lettergrepen en 11 letters. Één woord, één woord dat mijn leven tot een hel heeft gemaakt. Morgenavond.

Ben je al bijna klaar met dat zelfmedelijden van je? Hoor ik David zeggen.

Als jij nou even je kop houdt dan heb ik al wat minder medelijden met mezelf.

Nog één keer neem ik het plan door. Als het goed is gaat de alpha vanavond een rondje lopen en is Allison alleen in het huis. Dan glip ik naar binnen en bevrijd haar. En nu nog hopen dat het net zo gemakkelijk is als dat het klinkt. Waarschijnlijk gaan de meeste packleden achter me aan omdat het allemaal wel echt moet lijken, maar we hadden afgesproken dat het geen bloedbad wordt. Ik hoop alleen dat ze niet de hele nacht op ons gaan jagen. Want anders wordt het voor ons nog een zware nacht. Voor de zevenenvijftigste keer vandaag check ik of ik alles mee heb. Geld, eten, kleren. Heb ik nog wat anders nodig?

Wat dacht je van iets om in te slapen.

Ja dat is inderdaad wel iets dat handig is.

Meteen pak ik een slaapzak en leg die bij de andere spullen die ik ook zou meenemen.
Met de minuut word ik zenuwachtiger. Stel dat alles fout gaat? Dan heeft niet alleen zij een groot probleem, nee dan heb ik een giga probleem. Oke Dylan rustig blijven, er gebeurt niks ergs. Alles is goed uit gestippeld.

Als het 10:00 is ga ik naar het huis van de Alpha. Hij staat me al buiten op te wachten.
"Let goed op haar." zegt hij voordat hij wordt opgeslokt door de duisternis. Ik loop naar de voordeur en maak de deur open met de sleutel die onder de plantenbak ligt. De alpha zei dat ze op de 2de verdieping, de laatste deur is. Als ik bij de deur ben zie ik meteen al dat dit niet een gewoon slot is. Hij heeft het slot nieuw laten maken. Fijn... Moet ik dit ook nog gaan doen. Ik verzamel al mijn krachten en laat dan een stofje uit mijn vinger glijden. Dat is één van mijn krachten. Het stofje kan met alles en iedereen doen wat ik wil. De stof gaat in het slot. Nog geen enkele secondes later hoor ik een klik. Ik trap de deur open en ga naar binnen. Binnen tref ik een verbaasde Allison aan.

"Wat kom je doen?" vraagt ze.
"Ik kom je redden natuurlijk, wat had je anders gedacht?"
Nog steeds verbaast kijkt ze me aan. "Waarom?"
tjonge zeg, ik kom madame redden gaat ze zo irritant doen. Ik ben geen superheld of iets.
"Omdat het kan. Dus kom je nog of blijf je me aanstaren totdat de alpha terug is?"
Meteen komt ze in actie. Ze sprint de kamer uit en gaat regelrecht naar de kamer van de alpha. Nog geen minuut later komt ze de kamer uitgewandeld met haar rugzak.
"kom!" sis ik haar toe. Meteen komt ze aangerend. Samen gaan we naar beneden. Ik maak een gebaar dat ze stil moet zijn. Gelukkig is er niemand die de voordeur bewaakt. Zo snel als we kunnen rennen we naar het bos. Bij de rand van het bos verander ik in een wolf. Ik zie Allison het zelfde doen. Samen rennen we het bos in. Ik dacht dat ik een irritante vachtkleur had. Maar die van Allison is nog irritanter. Haar zie je al van mijlen ver weg.

Opeens horen we wolven gehuil. Het zegt dat iedereen naar de bosrand moeten komen. Automatische ga ik slomer lopen.

Dude ga niet slomer lopen. Ik weet niet of je het nog weet, maar ze zijn ons aan het achtervolgen. Dus als ik jouw was, wat ik ook ben, dan zou ik maar heel snel doorlopen.

Allison staat vanaf een afstandje naar me te kijken. Haar ogen maken duidelijk wat ze wil zeggen. Snel loop ik naar haar toe en gaan we verder.

Na zo'n uur lopen rusten we even uit en veranderen we weer terug. We gaan wat drinken en eten wat brood dat ik had meegenomen. Allison kijkt me nog net zo verbaast aan als toen ik de kamer binnen kwam stormen. "kun je het zien?" vraag ik plagend aan haar. Beschaamd draait ze haar hoofd weg. "Ik was je niet aan het aanstaren, ik vraag me alleen af waarom je me bent komen redden." Ik had gisteravond en vanmorgen aan alles gedacht en op voorbereid, behalve op deze vraag. 'Waarom ik haar kwam redden?'

Wat dacht je van; Omdat dit mijn sorry is voor dat ik je gevangen heb genomen. En omdat we vrienden zijn.

Hm... kan.

"Omdat het me spijt dat ik je gevangen heb genomen ook al waren we vrienden."

Allison

Waren we vrienden? Het zal wel, maar dat is eeuwen geleden.

Maar hij heeft ons gered. Als hij dat niet gedaan heeft dan zaten we nu nog steeds opgesloten in die kamer.

"Maar wat gaan we nu doen?" vraagt Dylan aarzelend. Wat gaan we doen? We? Een ding weet ik zeker hij gaat niet mee. Hij heeft ons misschien wel bevrijd enzo. Maar voor het zelfde geld doet hij weer het zelfde en dan beginnen we weer van voor af aan. Dus geen we. Maar in plaats van te zeggen, dat hij moet opzouten en dat ik hem nooit meer wil zien, iets wat ik dolgraag zou willen zeggen, zeg ik: "Nou-uh ik weet het niet of het wel zo handig is als je mee gaat." Teleurgesteld kijkt hij me aan. Oh waarom moet hij nou op dit moment zo'n cutie zijn.

Nee Allison jij gaat je niet bedenken. Hij gaat niet mee!

"Ik kan je toch niet alleen laten, je weet nog maar een paar dagen dat je een weerwolf bent en je bent hier nog nooit geweest. Dus ik ga met je mee als je beschermer. En trouwens, ik kan de prinses van Moonstone toch niet hier achterlaten. Het meisje dat 5 lijfwachten nodig heeft als ze naar de stad gaat!" Wow hij heeft veel redenen. "Vooruit dan." zeg ik zuchtend. "Maar als ik merk dat je me weer wil gaan kidnappen of iets doet wat mij niet aanstaat dan vries ik je vast aan een boom en laat je daar achter."

lacherig kijkt hij me aan. "Ik denk dat het handig is als we hier de nacht gaan door brengen." zegt hij. Ik kijk om me heen. Ik heb nog nooit gekampeerd in een bos. Wel in de tuin in een tentje met Ariana waarbij er allemaal wachten om ons heen stonden die je alles gaven als je er om vroeg. maar nog nooit heb ik in een echt bos geslapen. Waar wilde beesten zitten die je willen opeten.

Een diepe zucht verlaat mijn mond. "Nou goed dan. Maar denk je niet dat hier wilde beesten zitten die ons willen opeten?" vraag ik aan hem. "Ik denk het niet. Moet ik je er nog even aan herinneren dat wij zelf ook wilde beesten zijn?" zegt hij lachend. Oh-ja af en toe voel ik me toch zo slim...
Nadat Dylan zijn slaapzak had neer gelegd kijkt hij me vragend aan. "Ik had verwacht dat ik in een hotel zou gaan slapen. Niet in een bos." Hij kijkt me glimlachend aan. "Typisch iets voor een prinses. Nou nu kunnen we twee dingen doen. Één, we veranderen in een wolf en gaan ergens op zacht mos liggen." Al aan de gedacht dat ik op mos zou moeten slapen. Nee dat wordt het zeker weten niet. "Of je komt bij mij in de slaapzak liggen." zegt hij. Oke is even denken. Bij die kwal liggen of op mos slapen waar insecten en andere beesten zijn die in je mond en oren kruipen. Beide geen fijne gedachtes maar dan slaap ik toch liever bij die kwal dan bij insecten. "Goed ik slaap wel bij je in de slaapzak."

Samen liggen we in de slaapzak van Dylan naar het sterrenstelstel te kijken. Langzaam vallen mijn ogen dicht en val ik in slaap.

-------------------------------------->

Hey,
Jeej, ik heb een soort van vakantie. Mijn toetsweek is over en ik hoef alleen nog maar voor boeken inleveren en het rapport naar school. Dus ik ben nu heel erg blij.

Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden.

Groetjes hondjuuh