"Oh is that so? Don't worry we'll help you with that" sabi ng mama ni mark sa akin, sinabi kasi ni mark lahat ng nangyare
"Thank you po" sabi ko kahit medyo nagugulahan ako, kasi ngayon lang kami nag meet pero kilala niya na ako, tapos tutulungan niya pa daw ako
"Kapatid ni mama ay isa sa head ng deped, si papa ay lawyer" sabi ni mark at napatango tango na lang ako sa kanila at biglang huminto ang kotse
"Sige na, kayo nang bahala sa bahay ah, akong bahala sayo scar sisiguraduhin kong makakarating yan sa papa ni mark at sa kapatid ko. Bye" sabi ng mama ni mark ng makababa na kami ng sasakyan, kumaway naman ako para mag babye sa kaniya at pumasok na kami ng bahay nila...
Habang nakahiga kami, humarap ako sa kaniya at tinignan ko lang siya, tapos humarap din siya sa akin, napa buntong hininga na lang ako at humarap ako sa isame.
"I can lose them, but I can't lose you." Sabi niya bigla at napatingin ako aa kaniya, dahil nag tataka ako sa sinabi niya
"What do you mean by that?" Takang tanong ko sa kaniya at napa upo siya at sumandal sa headboard ng kama, ginaya ko naman siya at umupo din
"You were there, for me, when my grandmother died. As you know, she's the one who basically raised me, because mom and dad was always busy, also explains why I'm an only child. When my grandmother died, hindi pa nga tayo magkaibigan, and yet you always checked on me, ask me how I'm doing, what do i feel, you even cover for me sa school by talking sa teachers regarding my situation. All in all, hindi pa kita gaano kilala, sobrang bata pa natin, hindi pa tayo magkaibigan, pero andun ka, you were there besides me, not them who I've known for years. Para kong baliw after that year, kasi I always try to approach you kaso nakakatakot ka sobra." Sabi niya at parehas naman kaming natawa sa sinabi niya sa huli, pero napahinga ako ng malalim ng maalala ko kung pano kami nag simulang maging close...
"Are you sure you really wanted to be my friend and stay with me? And not because of that scenario?" Sabi ko sa kaniya pertaining sa scenrio na nag lead sa closeness namin ngayon, it was a hell of a rollercoasters of emotions that day, for me.
"Was it out of sympathy? That's what you're asking" Tanong niya at tumango lang ako sa kaniya hinila naman niya ako bigla patabi sa kaniya at niyakap
"No, it wasn't, although if not for that I wouldn't have the courage to even approach you or talk to you. Everything is really meant to happen, and there's always a reason why and for what that thing happened."sabi niya at inirapan ko na lang siya sobrang cheesy niya kasi, tumayo naman agad ako lumabas ng kwarto
"Sa sofa na ako matutulog, baka di ka pa maka tulog kakaisip sa sinabi ni kael" sabi ko at dumeretso sa sala, narinig ko naman ang galabog ng pintuan niya, at rinig na rinig ko ang yapak ng mga paa niya, tinignan niya naman ako ng masama, pero tinaasan ko lang siya ng kilay at dahan dahang humiga sa sofa nila sa sala
"Wag mo kong inisin Scar Callian Colbert, bumalik ka sa kwarto" galit na galit niyang banggit, napangiti naman ako sa kaniya, alam kong galit siya, pero ang sarap lang sa pakiramdam na may nagagalit sa akin dahil sa may pake siya sa akin, tumayo naman agad ako at pumunta sa kusina, sumunod naman siya sa akin at ramdam ko pa din ang galit niya
"Kukuha lang akong pagkain okay? Kalma" sabi ko sa kaniya at hinawakan ang kamay niya, sabay abot ng nutella sa kaniya ang higpit kasi ng pagkakasara
"Bumalik ka na dun sa kwarto andun mga pagkain sa ilalim ng kama" sabi niya at galit pa din siya, kinurot ko naman ang pisnge niya.
"Wag ka na muna magalit" utos ko sa kaniya habang pinipilit ko siyang ngumiti, di naman nagpa tinag ang loko at inirapan ko na siya, napa buntong hininga naman siya
"Sige na, Bumalik ka na dun at wag mo muna ipaalala sakin yung mga nangyare, baka hindi ako makapag pigil, sugurin ko pa yun sa bahay nila" malumanay na sabi niya kaso lumalabas pa din sa boses niya yung pagka inis niya sa mga nangyare, sinunod ko na lang siya at bumalik na sa kwarto.
Eh ako? Ano bang nararamdaman ko? I actually don't know what to feel, feeling ko isa akong bata na nawala sa mall, ang daming nangyayare sa paligid ko tapos di ko alam ang gagawin, kung saan pupunta. Maybe that's why it felt a bit good when mark got angry for me, kasi parang siya na yung nag lalabas ng sama ng loob ko. I don't know what to feel, should i be angry or sad, kasi a part of me is saying na I have seen this way before it happened, so it was expected...
"It was definitely expected, we had this talk before, and it actually happened, not surprising but definitely disappointing" sabi ni mark habang inaayos yung table niya para dun ilagay yung mga pinakukuha niyang kung ano ano
"How do you want to Express your feelings, hon?" Bigla niyang tanong sa akin at tumabi siya sa akin sa pagkaka upo, napatingin naman ako sa kaniya at agad na hinawakan ang kwelyo ng damit niya at hinila siya palapit sa akin, nag smirk naman ako sa kaniya, wala lang gusto ko lang siyang biglaain. I do things that would make people not stay with me, even though I really wish for someone to stay with me. I push people away, yet I want them to stay. I make my own problems. I want people to trust me, but i do things, intentionally, for them to not trust me again. Nagulat naman ako ng bigla niyang ilagay ang isa niyang kamay sa batok ko at nilapit ang mukha ko sa mukha niya, at nagkatama ang mga tingin namin.
"Wag mo kong subukan Callie (derived from callian). Gagawin ko lahat para hindi ka mahiwalay sa akin" sabi niya sa akin, at syempre umatras na ako, ayokong mabahiran ng kung ano man yung relationship ko sa kaniya. Nag smirk naman siya, at binato ko lang siya ng unan
"Callie, don't forget I'll never ever back out from you and from what you want. Wag mo kong hamunin kung hindi mo kayang sumugal" sabi niya at sinimulan nang buksan yunv mga kinuha niyang pagkain, grabe di ko alam kung kelan ko seseryosohin sinasabi nito eh... but then his words, what an impact it has on me.
"Swear to me, as you already know what I'm planning to do when I hit the age of 25. Swear to me if you can and if you want, by the age of 25, no matter what circumstances we have, if both of us are still single, I know 25 is too young, but you know what it means to me, if both of us are still single by that age, we will get married. In the marriage, we promise to help each other in the best way we can, no matter how huge the gap is between our worlds. Do you want to take this and swear to me?" Sabi ko sa kaniya, both of us just hit the age of 17, in a way the age of 25 is both near and far, i live in a completely different personal reality, from the rest of the world, my own world triumphs in chaos. But with this pact, i might be able to manage, what's about to happen at my 25th year.
"I will never ever back down from you-" sabi niya pero agad ko munang tinakpan ang bibig niya dahil hindi pa ako tapos sa sasabihin ko
"You, if you swear on this, the marriage between us will be effective the moment I turn 25, however, if during the marriage you, mark, found the love of your life that you wanted to live with, with the rest of your life, this pact will be invalid, and disappear like it didn't even exist." Sabi ko sa kaniya at ngumiti ngiti naman siya sa akin at kinuha ang kamay ko at nilagay niya ito sa bandang dibdib niya sa malapit sa puso
"I swear to you, with all that I have, including my life, to be your wedded partner at the ripe age of 25. I, Mark Vermillion, solemnly swear to be your future husband and save you, when you no longer can" sabi niya sakin at napangiti naman ako sa kaniya, lahat na lang ng kalokohan ko sinasakyan niya
YOU ARE READING
Always Been with You
Non-FictionBakit ba apaka taray mo sakin? Kala ko ba may gusto ka sakin? Papaakbay akbay ka pa dyan, makikipag holding hands ka pa tapos tataray tarayan mo lang ako? Diba dapat mabait ka sakin kasi gusto mo ko?" Sabi niya sa akin, hala? Problem neto? Alam kong...
