Always Been with You

Chapter 24

Scar's P.O.V

"San ka na naman pupunta?" Takang tanong ko kay mark, andito kami ngayon sa bahay dahil walang pasok, at naka porma si mark ngayon, actually last week pa ganyan yan eh, kada uuwi kami aalis agad siya, although nabalik naman agad siya mga after 1 hour

"Alam mo na kung saan" sabi niya sa akin habang naka ngisi, inirapan ko naman siya at bumalik na sa pinanunuod ko. Alam niya kasi na ang iniisip ko na dahilan ng lagi niyang pag alis ay yung taong gusto niya, na gusto niya daw i-pursue, hindi ko naman na siya tinatanong about dun sa taong gusto niya, kasi inaantay ko na lang na kusa na siyang mag sabi sa akin about sa mga ganyang bagay, pero syempre hindi ko mapigilan na naging curious at mag isip ng kung ano ano.

"Alis na ako" sabi niya at hinalikan ako sa noo, babatuhin ko na sana siya kaso tumakbo na siya palabas ng pinto at itinuloy ko na lang ginagawa ko.

I'm really trying my best, not to feel anything in general, but also about Mark and his potential lover, I mean na sabi ko naman na sa kaniya indirectly eh, I said I have an unhealthy possessiveness over him, but that's just another phrase for saying na may feelings ako para sa kaniya and that I actually love him, not in a friendly way but more romantically. These days I always get the feeling na mawawala si mark sa tabi ko, and iiwan niya ako, which I know will happen in the future, but the fact that it would happen scares me. Together with those thoughts, naiisip ko din na ako na yung lumayo, ako na yung pumutol or tumapos sa relasyon na meron kami, for my sake, kasi obvious naman one sided tong romantic love na nararamdaman ko for him, and the more I depend on him the more lang na nilalagay ko sa risk yung future ko, kasi alam ko naman na in the future I'll be alone, hindi naman sa pag iisip ng negative pero ganun talaga ang pinaka possible na future ko, kasi hindi naman ako friendly and as much as possible ayoko nalalapit sa mga tao, specially physically.

Habang kung ano ano ang iniisip ko, Di ko na namalayan na nakatulog pala ako. Nagising na lang ako ng maramdaman ko na naka uwi na si mark, naaninag ko naman siya na nag bibihis, actually nag huhubad lang, kasi laging naka shorts or boxers lang yan pag nasa bahay. Babalik na sana ako sa pag tulog ng bigla siyang tumabi sa akin at tinapik tapik ako...

"Gising ka na, 4 pm na, baka di ka na makatulog mamayang gabi" sabi niya sa akin at idinilat ko na lang ang mga mata ko at tumingin sa kaniya at ngumiti naman siya sa akin

"I hate you" sabi ko sa kaniya at bigla na lang nag bago ang itsura niya at tinaasan ko siya ng kilay, nagulat naman ako ng bigla siyang pumatong sa akin na talagang ikinabigla ko

"Ano na naman bang ginawa ko, hon?" Nakangisi niyang sabi, tapos parang medyo lumalim yung boses niya ng ibulong niya sa akin yan, sinubukan ko siyang itulak pero hindi ko magawa dahil mas malakas siya sa akin

"Wag ka nang mag pumiglas pa, hindi mo ko kaya. Sabihin mo, ano na naman ang problema mo sa akin?" Sabi niya sa akin at umiwas ako ng tingin, wala naman akong problema sa kaniya, ang problema ko ay sa akin, sa sarili ko, kasi hindi ko pa rin matanggap yung fact na in the future ay maiiwan akong mag isa, unlike him he has tons of friends, and he has me as a bestfriend, however I only have him, alone, as a friend, as a bestfriend, as a family. I'm mad at myself for not being able to let go even if its not yet happening.

"Why are you crying? Did I seriously did something wrong???" Bigla niyang tanong kaya napa hawak agad ako sa mukha ko at naramdaman ko nga na umiyak ako, agad naman siya ng humiga sa tabi ko at niyakap ako

"No, wala lang toh" sabi ko sa kaniya at mas niyakap niya pa ako ng mahigpit, at hinalikan ako sa noo... I still can't say the words I really want to say, out loud. I feel like such a burden on him, I've always depended on him and made him my venting person, I filled him with all that I am, I feel like sooner or later he's just gonna explode and get tired of me. I no longer want to Express my feelings. Maybe, its time for me to go back to the old me. I feel like I have suffered enough, for me to go back to my old ways, ever since that incident my emotions started bursting out and I got out of hand, i was an emotional train wreck, my emotions were spilling right here and there without any sign of it coming to a halt. I've lost count of how many times I've cried ever since that incident at school, it became worse when the issue I had with Mark started. All of it happened because I wasn't able to control my own feelings, my own emotions, its such a chaos inside of me. I think its time for me to be in control again, I need not to let loose, and just create order inside of me, and control what I am.

I do know that I really need therapy, but living and growing up in a nation, a society, an environment that frowned upon, ignored rather, the mental health part of a human, its all just a concept to me rather than an actual health risk. I was forced to invalidate my own self, just because of the fact that I'm gonna be invalidated by others so why not do it myself, it's not like its gonna change anything If I treat myself the way others treat me.

Tumingin ako kay mark habang nakayakap siya sa akin, yumakap na lang ako pabalik sa kaniya ng sobrang higpit, dahil baka ito na ang last time na magiging ganito ako, na magiging clingy ako or last time na maiparamdam ko sa kaniya na may pake ako sa kaniya, at ang last time na makapag labas ako ng emosyon.

"Everything's gonna be okay" bulong niya sa akin habang hinihimas ang likod ko at hinalikan ako sa noo