der Wasserfall (bxb)

2

Alkan elleri cebinde ıslık çalarak ormanda yürüyüş yapıyordu. İyice ormanın derinlerine dalmıştı çünkü sıkılıyordu ve burada kalırken yapacak pek bir şey bulamıyordu.

Efsanesi olan ve çoğu turistin geldiği şelaleye yaklaşırken su seslerini bastıracak kadar kuvvetli bir başka ses duydu. Bir bebek ağlamasıydı.

Buralarda bebeğin ne aradığını sorgularken çoktan sesin geldiği yere doğru ilerlemeye başlamıştı.

"Hangi geri zekalı aile çocuğunu buraya getirirdi ki? Hayır, madem getiriyorsun sahip çık." diye diye kendi kendine söylenirken şelalenin oraya varmıştı.

Yerde gördüğü kıyafet ve çantayla oraya gitti. Kıyafetleri kaldırdığında küçük bir bebek gördü.

"Ne de tatlısın sen! Ailen nerede ki?"

Bebeği yere tekrar bırakırken bebeğin yanındaki çantayı eline aldı ve içindekilere bakmaya başladı.

Çantanın içindeki telefonu eline aldı, elbette ki şifre vardı. O yüzden kilit ekranındaki fotoğrafa baktı.

"Bir bebeğin yanında neden telefon var ki?"

Bebek olduğu yerde çırpınmaya başlayarak Alkan'ın dikkatini çekmişti. Alkan anlamaya çalışarak bebeğe bakıyordu.

"Bu fotoğraftaki kişiyle yüz hatları çok benziyor aslında."

Birden aydınlanmış bir ifade takınınca Aras anladığını düşünüp mutlu olmuştu.

"Abin mi bu yoksa senin? Nasıl bir narsist kendi fotoğrafını duvar kağıdı yapar ki? Neyse abin mi bırakıp gitti seni?" diye bir soru yöneltti sanki bebek cevap verebilecekmiş gibi.

Bebek daha da şiddetle ağlamaya başladığında Alkan iyice ne yapacağını şaşırmıştı.

"Şşt tamam, tamam. Burada bekleyelim biraz. Olmazsa da bir süre yanımda kalırsın."

Aras bundan bir bok olmaz temalı bakışlarını atarak vazgeçti anlaması için çabalamaktan.

Alkan yere oturmuş Aras'ı da kucağına oturtmuş sallıyordu. Aras'ın da iyice uykusu gelmişti, küçülmeden önce de çok fazla yürümüş ve yorulmuştu. Şimdi de bu sıcacık kolların arasında kendini güvenli hissederek uykuya dalmışken Alkan da kara kara ne yapacağını düşünüyordu.

Otobüste kimse görmesin diye kıvrana kıvrana bölüm yazmak ve ben.