Enigmatische Emoties

(ii) Het Witte Konijn

"I imagine one of the reasons people
cling to their hates so stubbornly is
because they sense, once hate is gone,
they will be forced to deal with pain."
-James Baldwin

Alan schuifelde ongemakkelijk op de harde houten stoel. Het gebeurde niet elke dag dat hij ontboden werd door het schoolhoofd. Al zeker niet op de eerste dag, wanneer hij zijn fratsen nog tot een minimum kon beperken.

Directeur Boughey was gezeten in een comfortabel uitziende zetel. Zijn handen waren tot een onheilspellend tentje gevouwen.

'Ik heb uw dossier van de afgelopen jaren doorgenomen, op vraag van Smith.' Hij nam er een gele kaft bij en sloeg hem open voor zijn neus, zijn koele ogen gefixeerd op Alan.

Alan slikte, hij had gehoopt de naam van de vorige directeur - Nowell Smith - niet meer te horen. Hij was met opluchting gevuld geweest toen hij hoorde dat die wetenschappen-hatende punthoofd op pensioen ging.

De doodse blik en grijze haren van de man tegenover de twee jongens, vertelde hem dat Boughey al niet veel beter was.

'Je resultaten zijn ondermaats en als ik je zo eens bezie, snap ik wat mijn voorganger bedoelde met "een onverzorgde eenling".'

Die woorden kwamen als een klap in zijn gezicht, eentje die meer schade aanrichtte dan de schoppen van Cyril.

Alan slikte gal weg en nam even een moment om kalm te antwoorden. Wat hij ook deed, Boughey zou hem met zijn macht in een hoekje kunnen duwen. Letterlijk en figuurlijk.

'Mijn resultaten voor wetenschappelijke vakken zijn wel goed,' zei hij zo standvastig mogelijk. 'Meneer,' voegde hij er nog snel aan toe.

Boughey's lege ogen staarden hem aan, niet onder de indruk. Hij schraapte zijn keel en bekeek het dossier opnieuw.

'Misschien wel, al staat hier dat je stijl chaotisch en onbegrijpelijk is. Daarbij, met enkele wiskundesommen kom je niet vooruit in het leven. Ik had gehoopt dat die kamergenoot van jou dat al duidelijk had gemaakt.'

Blamey was dus echt op een geheime missie, besefte Alan met een schok. Met als opdracht hem Latijn en Grieks bij te brengen, en de zogenaamde wonderlijke wereld van literatuur.

Hij had wel eens Alice in Wonderland gelezen, het enige fictieve verhaal wat hem echt kon bekoren. Veel liever zat hij met zijn neus in zijn wetenschappelijk boek Natural Wonders.

De grijsharige man ging meedogenloos door. 'Alleen de oppervlakkigste van geest kan denken dat wetenschappelijke vooruitgang ons dichter bij het oplossen van de raadselen van het universum kan brengen,' citeerde hij het vorige schoolhoofd.

Alan moest zijn uiterste best doen om niet iets heel onbeschoft te zeggen, of iets atheïstisch, zoals zijn moeder hem verbood. Hij groef zijn nagels in de stoel.

Alan likte zijn lippen en verwelkomende het prikkende gevoel van de wonde die terug openging. Hij voelde zich vernederd en het ergste van al was dat Chris dit allemaal kon aanhoren. Alan was zich uitermate bewust van zijn aanwezigheid.

Zoals wel vaker gebeurde, merkte hij op dat hij zijn stem kwijt was. Dat zijn hoofd op volle toeren aan een gepast antwoord aan het denken was, tot het oververhit raakte. Het enige waar hij zich nu nog op kon focussen was de bloederige smaak in zijn mond.

Chris leek zijn spanning op te merken en stond heldhaftig recht. Voor de tweede keer die dag redde hij hem van de ondergang. 'Turing zal hulp van mij krijgen indien hij die nodig heeft, ik zie namelijk groot potentieel in hem,' zei hij met een zijdelingse blik en glimlach naar hem.