Enigmatische Emoties

(iii) Diepblauw & lichtgroen

"I never travel without my diary.
One should always have something
sensational to read in the train."
-Oscar Wilde

Een dichter was hij niet - verre van - maar over die blauwe ogen kon Alan oneindig veel pagina's vullen. Bijtend op zijn lip liet hij zijn pen de vrije loop. De woorden in zijn hoofd vloeiden over in krabbels van inkt. Het kon hem niet schelen dat wat hij schreef onleesbaar was. In feite was het een voordeel. Zelf wist hij exact wat er stond, omdat het in zijn hart gegraveerd was.

Als een kleurenexplosie in een zwart-wit wereld, kan je mijn blikveld vullen. Van alle sterren in de hemel, wil ik enkel bij jou zijn. Van al het water in de oceaan, kies ik jouw ogen om in te verdrinken. Als dit liefde is, waarom doet het dan zoveel pijn?

Alan liet zijn hoofd op het harde bedeind rusten. Hij herinnerde zichzelf eraan dat hij te hard van stapel liep. De afgelopen zomer had hij die gevoelens nog kunnen negeren, maar nu... Nu kon hij zichzelf wel voor het hoofd slaan om zo naïef te zijn met zijn hart.

Misschien kon hij het gedicht indienen voor de opdracht van Engels, het zou zeker zijn beste cijfer voor dat jaar opleveren.

Hij zag het al voor zich hoe de goedlachse leerkracht hem met te veel kracht op de rug zou kloppen. Dat hij dacht een compliment te geven als hij zou zeggen: "Turing wordt nog een echte vrouwenversierder met die gedichten."

Een onbehagelijk gevoel bekroop hem nog voordat hij het kon wegduwen.

Met een klap sloeg hij het rode dagboekje dicht en drukte hij het tegen zijn buik. Starend naar de vochtplekken op het plafond van zijn kamer, dacht hij aan het snode plannetje dat Chris bedacht had. Met enige opwinding en adrenaline werkte hij zich recht op zijn ellebogen. Dit mocht niet mislopen. Chris kon hierdoor van school geschopt worden en daar wilde hij niet verantwoordelijk voor zijn. Aan de andere kant, het beloofde opnieuw een bewogen dag te worden.

'Waarom grijns je als een halve idioot?' Die brutale opmerking kwam van de jongen naast hem. Blamey zat in kleermakerszit op zijn bed, rug tegen de muur. Onder zijn lange rosse wimpers staarden twee ogen Alan aan.

Onwetend hoe lang hij al zat te turen, veegde Alan de grijns van zijn gezicht. Het bed piepte toen hij rechtstond en beschermend het rode boekje tegen zich hield.

'Was je over mij aan het schrijven?' vroeg hij benieuwd, bijna oprecht. Alan haalde niet-begrijpend een wenkbrauw op. 'Over hoe je mij in mijn slaap gaat verwisselen met een betere kamergenoot?' Blamey tikte tegen zijn vingers tegen zijn slaap. 'Je vindt me misschien simpel, maar doof ben ik niet hoor. Ik hoorde je beramen hoe je een klasgenoot ging wreken.'

Alan lachte, al voelde hij zich betrapt. 'Je geeft jezelf te veel krediet, maar bedankt voor het idee.' Blamey werkte soms op zijn zenuwen, maar dat was momenteel het minste van zijn zorgen. De jongen was een rode draad door zijn schoolcarrière geweest. Jaren was hij de enige geweest die het dichtste bij een vriend kwam. Nu wist hij wel beter.

Blamey nam opgelucht adem, tevreden dat hij niet degene was die zijn wraak aan den lijve zou ondervinden.

Alan was blij dat hij niet vroeg over wie hij het dan wel had. Als het favorietje van het schoolhoofd, zou hij het zonder twijfel aan Boughey gaan verklappen.

Met zijn armen nog steeds rond het dagboek geslagen, wankelde Alan naar het kleine bureautje. Toen hij een blik naar buiten wierp, zag hij wat hij al verwacht had: regen. Druppels rolden over het raam, het groene grasveld was veranderd in een modderpoel. Hij opende de schuif een plaatste het boek zorgvuldig tussen de talloze brieven van Chris en zijn moeder die hem zo dierbaar waren.

Hij was bezig met aan het slot van de schuif te frutselen, toen Blamey een gil gaf. Met de sleutel nog in zijn hand draaide hij zich om.

De rosharige jongen sprong op van zijn bed en begon haastig zijn jasje te zoeken. Toen hij eenmaal zijn das had gladgestreken, verklaarde hij zich nader. 'De les begint. Nog een reden om me niet om te wisselen, zonder mij zou je nooit op tijd komen. Laat staan dat je zelfs naar de les zou gaan.'