Enigmatische Emoties

(x) Het middelpunt van nergens

"The weight of the world is love.
Under the burden of solitude,
under the burden of dissatisfaction
the weight, the weight we carry is love."
-Allen Ginsberg

Worcestershire, Engeland 1941

Alan lachte onbeschaamd om zijn eigen verhaal, zelfs al was het een pijnlijke herinnering. 'Die man had het lef te zeggen dat ik niet zo naar hem moest kijken, want hij was zeker geen homo.' Hij rolde met zijn ogen en flapperde spottend met zijn handen. 'Dus ik antwoordde: "Ik zal mijn eigen ogen uitsteken, uwe majesteit."'

Alan keek omhoog, in de ogen van Christopher, die stilzwijgend luisterde. Hij klakte met zijn tong voordat hij zijn verhaal verderzette. Er kon toch wel een lachje vanaf?

Hij schraapte zijn keel en richtte zijn ogen ten hemel, met een zweem van een glimlach. 'Je had er moeten zijn. Met jouw scherpe tong hadden we de man een lesje kunnen leren. Net zoals bij Cyril. James, aan de andere kant, verdedigde me niet eens. Of misschien was hij even gepijnigd door die opmerking. Daarop stond ik recht en zei tegen James – luid genoeg zodat iedereen het kon horen – dat hij er niet op moet rekenen dat ik vannacht met hem naar bed ging.'

De blauwe ogen van Christopher staarden diep teleurgesteld terug. Alan ging met een zucht op het gras zitten, waarmee hij zijn grijze broek groen kleurde.

'Ik had die arme jongen niet moeten laten boeten omdat ik gekwetst was.'

James Atkins was de eerste en enige persoon – tot hiertoe – die zijn liefde voor hem verklaard had. Hij had Chris deze verhalen al talloze keren verteld, maar het luchtte op om een luisterend oor te hebben.

Alan plaatste zijn handen achter zich op de vochtige grond en sloot zijn ogen. In gedachten was hij terug op de universiteit, op een feestje in het buitenplein. De zoetzure geur van lemon drizzle cake en bovenal, de warmte van James' waarborgende armen rondom hem.

Gevolgd door de kilte die hij voelde wanneer hun eerste kus, diezelfde dag, voor zijn geestesoog flitste. Alan had het initiatief genomen. Hij herinnerde zich hoe James' lange haren zijn neus hadden gekieteld, de onhandigheid en nieuwigheid van de eerste liefde.

Alan opende zijn ogen opnieuw. Liefde, was het echt liefde wanneer je stiekem wenste dat het iemands anders' armen rondom je waren?

Hij zou zichzelf nooit vergeven voor zijn gemiste kansen met James.

'Het is een wonder dat hij onze relatie nog zo lang heeft voortgezet,' fluisterde hij schuldig. 'Maar ergens wisten we dat we nooit echt samen konden zijn. Zoals twee sterren aan de hemel, wetend van de start dat het zou eindigen in een verblindend mooie catastrofe. Komt dat je niet bekend voor, Chris?'

Toen er geen antwoord kwam, nam Alan een kiezel vast en smeet hem tegen de rode muur van de kerk. Het glas-in-loodraam dat de heilige Christopher afbeeldde, zou toch nooit zijn mond opentrekken.

En toch. De beeltenis van de heilige, wiens naam zijn vriend droeg, was geplaatst op aanvraag van mevrouw Morcom. Het was het dichtste dat hij bij Chris kon komen. Zijn grafzerk stond daarbij ook vlak naast hem. In de voorbije decennia had zich wat mos om de steen verwikkeld. Niet dat hij het graf verwaarloosde, hij wist gewoon dat Chris' liefde voor de natuur even groot was als die van hem. Nu was hij één met de aarde. Om de zoveel jaar kwam hij madeliefjes leggen en Chris inlichten over de wendingen van zijn leven.

'Het spijt me trouwens,' zei hij met een plots serieuze stem, 'ik heb nooit een beurs voor Trinity gekregen. De plek deed me te veel aan jou denken en aan de gebeurtenis na het weekend dat we doorgebracht hebben.'

Rouwende mensen op het kerkhof en bezoekers van de kapel staarden hem na en vroegen zich af waarom een bijna-dertigjarige man als een ongemanierd kind op de grond zat te mokken.