Er bestaat geen wiskundige theorie om emoties te ontcijferen, tot grote spijt van Alan Turing. In het twintigste-eeuwse Engeland dromen twee jongens ervan om de wereld te veranderen. Echter, wanneer het noodlot toeslaat, wordt die zware klus aan Ala...
"I am so clever that sometimes I don't understand a single word of what I am saying." -Oscar Wilde
Destilte van de zee was bedrieglijk. Met een vishengel in zijn handen staarde Alan naar de kolkende leegte, zo blauw als de ogen van de jongen naast hem.
Hij glimlachte zwakjes naar Chris, toen die een gigantische baars triomfantelijk hoog boven zijn hoofd hief. Die aanblik deed pijn, maar toch kon hij zijn ogen niet afwenden. Hij wist dat het snel voorbij zou zijn, zodus zou hij van elke seconde genieten.
Alan legde de vishengel neer, hij had toch geen idee hoe het ding werkte.
De jongen zat geknield in de boot, zijn hand reikte naar het water. De toppen van zijn vingers trokken lijnen in de zee terwijl het bootje verder dobberde.
Er speelde een lach op Alans gezicht toen hij Chris vanachter aanviel met een knuffel, die geschrokken lachte en zich omdraaide in de omhelzing.
Het kleine gezicht was zo bekend, toch miste er iets. Terwijl Alan een blonde haarlok uit zijn gezicht veegde, snapte hij het al. Deze Chris was stil blijven staan in de tijd, versteend door Medusa. Toch kon hij het niet laten te zeggen hoezeer hij hem miste.
Maar Chris' ogen staarden naar een punt achter Alan, het licht in die blauwe spiegels was nergens te bespeuren. 'Mijnen,' fluisterde de jongen.
Nog voor Alan kon omkijken, vulde een knal zijn oren. Instinctief sloot hij zijn armen om Chris heen. De verschroeiende hitte van de ontploffing schraapte langs zijn rug net voordat ze het water in gekatapulteerd werden.
De lucht werd uit zijn longen geslagen. Alan hapte naar adem nog voordat hij het wateroppervlak bereikte. Een prikkende sensatie vulde zijn hele lichaam. Zijn schreeuw om Chris ging teniet in de donkere leegte. Al spartelend kwam hij terug boven. De boot was nergens te bekennen.
De jongen aan de andere kant dreef vlak voor hem, er liep een bloedspoor langs zijn slaap.
'Hoeveel doden moeten er nog vallen,' Chris pakte hem vast bij de schouders, met een kracht die niet paste bij zijn tengere lichaam, 'voordat je je brein gaat gebruiken?'
Alan stopte abrupt met spartelen en keek hem ongelovig aan.
'Je bent niet slim genoeg, ik had de berichten allang ontcijferd.'
Dat wist Alan maar al te goed.
'Dan weet je ook dat al die mensen doodgaan ten koste van jouw dwaasheid,' ging hij genadeloos door, alsof hij zijn gedachten kon lezen. 'Ik had moeten blijven leven, de geschiedenis heeft een fout begaan. Het is tijd om die recht te zetten.' De jongen duwde hem met zijn volle gewicht onder.
Alan liet hem begaan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
