Enigmatische Emoties

(xvi) Een kus & een zwaard

"You think your pain and your heartbreak
are unprecedented in the history of the world,
but then you read. It was books that taught me
that the things that tormented me most were
 the very things that connected me with all the
people who were alive, who had ever been alive."
-James Baldwin

Eén ding moest hij toegeven; Joan was een vele betere chauffeur dan Hugh. Ze liet haar klaarblijkelijke ontzetting niet in de weg komen van haar rijgedrag. De groene wagen hobbelde rustig over de weg bezaaid met gaten, die ze vakkundig ontweek.

Na een pijnlijk lange tijd verbrak Joan de stilte. 'Heb je je noties over logische systemen op zijn minst gevonden?'

Het binnensmondse gevloek dat daarop volgde, verschafte een antwoord. Alan kon de map voor zijn geestesoog zien liggen in de kamer van de student. De dronken Pigou zou zich nu kunnen verkneukelen op de sarcastische voetnoten die hij had achtergelaten, want ze gingen duidelijk niet terugkeren om de map op te halen.

Joan stopte voor een kruispunt, ze manoeuvreerde de auto naar de uiterste zijkant van de weg en trok bruusk aan de handrem. 'Ik wil dat je een oprecht antwoord geeft op mijn volgende vraag.' Aangezien ze wist dat Alan altijd eerlijk was, wachtte ze zijn belofte niet af. Ze stelde bijna dezelfde vraag als James een uur geleden had gedaan. 'Hou je van die man?'

Alan zou verantwoording kunnen afleggen voor het feit dat James hem had vastgehouden. Hij kon zeggen dat James een ontzettende angst had voor de Nazi's. Hoewel dat geen leugen was, leek de waarheid achterhouden nutteloos. Zeker wanneer zijn lippen nog tintelden van hun gedeelde kus.

'Ja.' Wederom gaf hij hetzelfde antwoord, hoewel de vorm van liefde verschilde. 'Er was een tijd dat hij heel mijn wereld was.'

Die tijd was voorbij. Nu zou Joan zijn gehele hart moeten innemen. Hij had gehoopt dat het nog zou kunnen komen.

Nerveus tikte hij met zijn ring tegen de leren bekleding van de zetels. 'Hij kuste mij,' gaf Alan toe, 'en ik liet het toe. Het zal niet meer gebeuren.' Hij richtte zijn blik naar buiten, op de bladeren die door de wind bewogen werden. Hij wilde zich niet verontschuldigen voor zijn acties, maar dat was hij Joan op zijn minst verschuldigd.

Toen Alan zijn hoofd terug naar rechts draaide, werd hij verbaasd door haar reactie. Ze glimlachte droevig en bracht de auto terug in beweging. Er was geen greintje afkeer te bespeuren in haar bruine ogen.

'Ik hou van je,' flapte hij eruit, 'meer dan van mijn eigen moeder, meer dan van Hugh of-'

'Dat weet ik, al is het niet op dezelfde manier dat ik van je hou.' Joans ogen bleven gefocust op de mistige weg. 'Het stoort me niet weet je, zonder jou zou mijn leven liefdeloos zijn.'

Alans wenkbrauwen kropen dichter bij elkaar. Joan was een bevallige jongedame. Hij had Hugh eens horen zeggen dat ze aantrekkelijk was. Er waren zeker betere partijen dan hem, toch had ze 'ja' gezegd op zijn aanzoek.

'Mannen willen een vrouw die ze kunnen kneden naar hun verlangens, een hersenloze huismoeder.' Ze haalde nonchalant haar schouders op, al klonken de woorden wel bitter. 'Maar bovenal wil ik dat de persoon die mij zo dierbaar is, gelukkig is.' Ze haalde kort haar blik van de weg om hem aan te kijken. 'Luister voor één keer eens naar je hart in plaats van je overheersend brein. Ben je dat? Gelukkig?'

Alan keek naar de sterren die tussen de bomen piepten. Ergens had hij het gevoel dat hij Chris had teleurgesteld. Hij had dan wel zijn plicht als wiskundige vervuld, maar Chris wilde voornamelijk dat hij gelukkig was. Met Joan zou hij nooit echte liefde herontdekken, ze was een veilige keuze geweest, eentje met zekerheden. Hetzelfde gold misschien ook langs haar kant.