Enigmatische Emoties

(xviii) Giftige vlammen

"Here's a loyal and a loving heart,
Take it, lad, or leave it."
-Edwin Bradford

Beduusd was Alan de steile houten trap opgeklommen. Nog voor hij zich kon bedenken en omdraaien, werd de deur opengetrokken.

Hij werd begroet door Arnolds lachend gezicht en het schelle geluid van een blaffende hond. 'Alan, so bona te vada your loveley eek. Kom binnen.'

'Ook fijn om jou te zien.' Grijnzend stapte Alan vooruit. Het ontging hem niet dat Arnold hem net had aangesproken in het Polari. Niet dat hij het dialect, dat voornamelijk gebruikt werd als geheimtaal voor homoseksuelen, zo machtig was, maar hij verstond genoeg.

Het eerste wat hem opviel waren de muntgroene muren, die het appartement groter lieten lijken dan het was. Wanneer hij beter keek, zag hij barstjes in het plafond waar de kleurrijke verf afbladderde en een berg aan opgestapelde vuile borden en pannen op het piepkleine fornuis.

Arnold zag hem staren en schraapte zijn keel. 'Normaal zou ik nooit iemand in mijn stekje laten zonder enige schaamte te voelen, maar jij lijkt me niet het type dat zich daar iets van aantrekt.'

Zijn mondhoek kroop naar boven. 'Dat heb je juist geraden.'

Het geblaf werd luider toen Arnold de volgende deur opende. Een mopshondje snelde de kamer uit, doelgericht sprong die op Alan af, maar hoger dan zijn knie kwam die niet.

'Chubz! Begroeten we onze gasten zo?'

Alan besteedde geen aandacht aan de hond, die zou snel toch geen energie meer hebben met al dat opspringen. 'En voor welke reden ben ik hier te gast, precies?' Het kwam er achterdochtiger uit dan hij bedoelde.

Arnolds wangen kleurden rood. 'Oh ja, wel ik wilde je bedanken voor het betalen van de lunch.'

De jongen verdween in de kamer waar Chubz net uit ontsnapt was. Alan volgde hem. Zoals hij al had voorspeld lag de hond nu buiten adem op zijn zij te hijgen.

Arnold zat op zijn bed in kleermakerszit. De muren van de kamer waren bedekt met papiertjes, alsof het één groot prikbord was. Tussen de blaadjes door herkende hij hetzelfde groen als in de vorige kamer. Alan bleef niet-begrijpend in de deuropening staan.

'Dus ik dacht,' Arnold streek nerveus zijn lichtbruine shirt glad, 'waarom veras ik je niet met een privéconcert?'

Het bed piepte gênant luid toen Alan tegenover hem plaatsnam, rug tegen het ijzeren hoofdeinde. 'Concert?'

Hij zag nog de grijns op het gezicht van de man tegenover hem verschijnen voordat die zich op zijn buik werkte en een gitaar vanonder het bed haalde.

'Nu ja, ik ben niet echt goed.' Toch plaatste Arnold zelfverzekerd zijn vingers op de snaren. Een uiterst geconcentreerde blik gleed over zijn gezicht toen de eerste akkoorden uit het instrument vloeiden.

Al snel dreef hij het tempo op. Alan herkende de vrolijke melodie direct. Hij tikte zijn hand tegen zijn knie met de maat mee.

Arnold keek op van zijn gitaar maar slaagde erin toch verder te spelen, zonder fouten te maken. Niet zo goed. Zijn ogen vonden die van Alan.

Hij kreeg kippenvel toen de man begon te zingen. Hij had een zeer zoete en lichte stem, waarmee hij prachtige uithalen kon maken, iets wat Alan nog niet eerder was opgevallen.

'Somewhere over the rainbow, skies are blue and the dreams that you dare to dream, really do come true.'

Hoewel hij zijn ogen zou willen sluiten om van het moment te genieten, werd Alans blik getrokken naar de papieren aan de muur.