Er bestaat geen wiskundige theorie om emoties te ontcijferen, tot grote spijt van Alan Turing. In het twintigste-eeuwse Engeland dromen twee jongens ervan om de wereld te veranderen. Echter, wanneer het noodlot toeslaat, wordt die zware klus aan Ala...
"I love you. I love you, but I'm turning to my verses and my heart is closinglike a fist." -Frank O'Hara
Angstig keek Alan in het rond, er was geen kast in Cyrils kamer om zich in te verstoppen. De voetstappen kwamen steeds dichterbij, samen met de angst om betrapt te worden. Het raam lonkte hem. Samen met Chris duwde hij het smalle, witte raam open, het kwam uit op een schuin afdakje, met paar meter lager de kiezels.
Alan tuurde naar Chris alsof hij gek was geworden, toen die zijn been over het kozijn gooide.
Zijn blonde wenkbrauwen kropen verwachtingsvol omhoog.
Alan gaf toe en repte zich het raam uit, zich vasthoudend aan de glibberige stenen. Het raam schoof dicht met een bevredigende klik.
Chris greep zijn arm vast en knikte naar binnen. Daar zag hij Cyril zijn kamer binnenstappen.
Alan keek met groot genot toe hoe hij zijn neus ophaalde en een woord brulde dat Boughey niet graag in zijn school hoorde. De jongen naast hem moest zijn lach inhouden toen Cyril spreekwoordelijk groen van misselijkheid werd. Hij werd herinnerd aan een frase die Blamey vaak reciteerde.
O, beware, my lord, of jealousy. It is the green-ey'd monster, which doth mock the meat it feeds on.
Maar van Shakespeares groene monster der jaloezie moest hij nu geen schrik meer hebben. Nooit meer.
Ze schoven over hun buik het afdakje af en kwamen al lachend op de natte kiezels terecht.
'Dat was waarschijnlijk de spannendste gebeurtenis die zich ooit op deze school heeft afgespeeld.'
Alan stemde daarmee in en hielp zijn vriend recht. Samen klopten ze hun jasjes af.
Nog steeds lachend kwamen ze terug aan bij de slaapkamers.
Chris draaide zich naar hem toe en meldde dat hij even zijn huiswerk zou verzamelen en dan naar de bibliotheek ging.
De lach van de jongen ontblootte zijn tanden, voor de eerste keer zag Alan dat hij een stukje van zijn hoektand miste.
Schaamrood kleurde zijn wangen. 'Ik kom dadelijk,' zei hij tegen de tippen van zijn schoenen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het exacte moment waarop zijn brede glimlach veranderde in een gechoqueerde gaap kon nauwkeurig met een chronometer vastgelegd worden. Het zou het precieze tijdstip aanduiden waarop zijn hoop op een betere toekomst terug verviel in zijn oude stramien.
Verbaasd liet hij de deur van zijn kamer achter zich dichtvallen. Blamey schrok op, het rode boekje viel uit zijn handen. Het viel open op de grond, inktplekken bekleedden de binnenkant.
Stilzwijgend boog Alan zich naar voor om zijn dagboek op te rapen.
Beide jongens hielden hun adem in, ze konden enkel naar de opengeslagen pagina's staren. Alans woorden, die hij enkel aan zijn eigen hart zou toevertrouwen, leken verraderlijk te dansen op het papier.
