Er bestaat geen wiskundige theorie om emoties te ontcijferen, tot grote spijt van Alan Turing. In het twintigste-eeuwse Engeland dromen twee jongens ervan om de wereld te veranderen. Echter, wanneer het noodlot toeslaat, wordt die zware klus aan Ala...
"It's discouraging to think how many people are shocked by honesty and how few by deceit." -Noël Coward
Alan strompelde de trap af. Hij was wakker geschrokken van zijn nachtmerrie om een lege, nog warme plaats naast zich aan te treffen. In zijn haast schoof hij over de laatste trede naar beneden.
Het had voor Arnold niets betekend. Hij was verdergegaan met zijn leven, dat zo al gecompliceerd genoeg was. Hij had hem niet nodig. Of dat is toch wat het stemmetje in zijn hoofd zei. Alan kon zichzelf wel voor het hoofd slaan.
Toen hij naar de veranda liep om toch maar een spoor van de verdwenen jongen op te vangen, werd hij afgeleid door een vreemde geur.
Zijn neus leidde hem naar de keuken, waar hij Arnold aantrof. Met een achteloos gebaar, verplichtte hij Alan te gaan zitten. Alan schoof verbaasd een stoel naar achter en kreeg een bord voorgeschoteld.
'Ik moest wat improviseren.' Arnold schoof een gebakken ei samen met appelschijfjes en bonen op een bord voor zijn neus. 'Maar dan heb je ook eens goed ontbeten.' Met een knipoog legde hij een snede toast op het ei.
Alan nam sprakeloos een hap van het ei. Met een propvolle mond mompelde hij een bedankje.
Hij sloot zijn ogen om dit moment in te prenten in zijn geheugen, want hij wist dat het niet eeuwig ging duren.
Toen hij zijn ogen terug opende, landden ze op de lege overkant van de tafel. 'Eet je niet mee?'
De jongen zette het vuur uit en veegde zijn handen af aan het openhangende hemd. 'Nee, ik heb een sollicitatiegesprek.'
Een teleurgestelde 'oh' ontsnapte zijn lippen nog voordat hij het kon tegenhouden.
'Als ik een job heb, moet mijn vader me wel terug in huis halen. Al verwacht ik dat hij al is bijgedraaid vanaf het moment dat Chubz aan een wandeling toe was. Bedankt dat ik hier mocht blijven.' Hij nam Alans hand beet en drukte er een kus op. 'Wens me succes.'
Alan legde de vork neer en draaide zich om in zijn stoel, kijkend naar de groene jas die in een wervelwind van de haak gehaald werd. Hij probeerde de ontgoocheling uit zijn stem te bannen. 'Succes.' De dichtslaande deur kapte zijn woorden af.
Hij zuchtte en nam nog een hap van het ei. De smaak was minder fijn dan het net nog was. Dus rijkte hij naar zijn portefeuille en nam er een foto uit.
Een lachend grijs gezicht staarde naar hem. Hoe triestig die foto hem ook maakte, hij kon het nooit laten terug te glimlachen.
'Is dit liefde, Chris? Quod erat demonstrandum?' Hij schudde zijn hoofd. 'Als het dat ooit wordt, misschien op een dag, zal ik het je laten weten.'
Het had geen zin om stil te blijven staan in het verleden, maar een belofte zou hij altijd nakomen.
In één fatale seconde trachtte hij de kleur van de oceaan die brandde in zijn geheugen te grijpen. Met een laatste blik op de foto, draaide hij hem om in zijn hand.
Alans blik gleed naar het bord, zijn maag keerde zich om.
Terwijl hij Mevrouw Morcoms foto veilig opborg in zijn portefeuille, merkte hij iets op. Er was minstens twintig pond uit verdwenen, meer dan zijn weekloon. Arnold moest het hebben meegenomen.
Alan vloekte zo luid dat de buren hem waarschijnlijk minder aardig zouden vinden. Hij was furieus op zichzelf, om zo naïef te zijn. Met kokend bloed schoof hij het bord van zich af en nam briefpapier.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
