Enigmatische Emoties

(xiii) Trouwe actie

"Never marry at all, Dorian.
Men marry because they are tired,
women, because they are curious:
both are disappointed."
-Oscar Wilde

De gehele kamer stond op zijn kop. Hugh en Dilly sjouwden met Enigmamachines vanuit elke uithoek van het gebouw, die ze ongemakkelijk hoog op elkaar stapelden. Joan keek vanuit haar ooghoek toe hoe er weer een toren omviel, maar was te druk bezig met Gordons plannen te aanhoren om de gevallen dozen op te rapen.

Hoewel Joan kritisch was en niet zeker kon zeggen of de methode een verbetering zou opleveren, was Alan direct begonnen met de machine aan te passen. Ondertussen was Joan met de hand – en haar expertise in de grafentheorie – een oplossing aan het uitwerken. Dat was nodeloos veel werk voor haar, aangezien Alan al bijna klaar was.

Zijn blikveld kleurde rood toen Mara de dozen optilde en vooroverboog om te kijken hoe het werk opschoot. Haar haren prikten in zijn ogen. 'Ik zou toch-'

Hij wapperde met zijn hand. 'Bijna klaar.'

Ze rolde met haar ogen en hurkte voor hem neer om de losse vijzen vast te draaien. In tegenstelling tot de meeste dames, droeg Mara standvastig geen rok, maar haar kenmerkende donkerblauwe broek met wijde pijpen en oranje bretellen, waar ze nu haar duimen achter haakte. 'Jij je zin.'

Alan gilde toen hij een elektrische schok kreeg.

Mara grinnikte en trok een draad uit de contactdoos naast haar die ze vervolgens triomfantelijk in de lucht stak. 'Eerst de machine van de stroom afhalen, alvorens je gaat solderen.'

Joan hield haar hand voor haar mond om geen schijn te geven van de lach die erachter verschuilde. Vervolgens stak ze met haar ene hand vier vingers in de lucht en met de andere twee. Het was fijn te weten dat ze nog steeds bijhield hoeveel keren hij zichzelf had geëlektrocuteerd in het afgelopen jaar.

Alan perste zijn lippen op elkaar en ging verder met de laatste buis vast te maken. De drukte in de ruimte gaf hem een bedrukkend gevoel, alsof er te weinig zuurstof was. Daarbij was hij iets van plan. Hij had het al te lang uitgesteld, de voor- en nadelen te lang afgewogen. En nu was er geen tijd meer.

Alan nam een stukje koperdraad dat was overgebleven en rolde het op rond zijn pink. Ontevreden bekeek hij het gevlochten bandje, maar stak het toch in zijn zak voor later. Dat zou het maar moeten doen.

Maar eerst de machine. Mara had er net de laatste hand aan gelegd.

Zijn handen waren klam van de spanning, dus veegde hij ze af aan zijn hemd. Hij richtte zijn blik op Joan, die vanachter haar bril naar hem terugkeek. Toen hij kort knikte, stond ze gelijk recht.

Het was nu of nooit. De wiskundigen keken naar het resultaat. Ze hadden de bombe met zijn tikkende rotors uitgebreid. Nu was elke rij, die stond voor één letter van het alfabet, verbonden met meerdere Enigmamachines. Alan grijnsde. Ze zouden diens code kraken door gebruik te maken van Enigma zelf.

Wat hij eerder over het hoofd had gezien, was dat als bijvoorbeeld de letter I naar H wordt gestuurd, dat ook H naar I gaat. Het was een doodsimpele cykel. Een paar uur geleden kon hij zichzelf wel voor het hoofd hebben geslagen dat hij het niet opgemerkt had.

Nu – aan de andere kant – voelde hij een geweldige sensatie en hij wist dat alle mensen in deze kamer dat ook voelden. Er ging niets boven deze spanning, zou het werken of niet? De wiskunde zegt van wel, dus zou hij daarop vertrouwen. Het stuurde tintelingen doorheen zijn hoofd.

Mara's Iers accent bracht hem terug naar het hier en nu. Ze gaf de laatste tekens in van het bericht in de machine. 'Deze boodschap hebben we vanochtend ontvangen.'