Gözlerini diktiği satranç tahtasından ayırmadan kanımı donduran ürpertici sesiyle "her oynadığımız hamlede" dedi "bir kişi ölecek."
Kan çanağı gözlerini bana çevirdi, samimiyetten uzak, korkunç bir kahkaha ile "ölen her kişi dünyanın daha iyi bir y...
Keyifli okumalar, oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.
"Yarayla alay eder, yaralanmamış olan." William Shakespeare
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.♝(c4) Reha
3. ♝(c5) Vuslat
Adrenalin kelimesinin sözlük anlamını biliyordum, yaşayanlara ise haberlerde denk geliyordum, 23 yıllık hayatımda adrenalinim tavan yaptı denecek kadar büyük bir heyecan yaşamamıştım.
Şu ana kadar.
Hiç tanımadığım birinin arabasına binmiştim, sanki peşimizde bir ordu varmışçasına makas atarak, çok hızlı bir şekilde arabayı sürüyordu. Arada yan yan bana bakarak 32 diş sırıtıyordu.
Uyarıcı ama kaba olmayan bir ses tonuyla "tırnaklarını yeme" dedi.
Öfke dolu bakışlarımı yüzüne çevirdim. "Tanımadığım bir insanın arabasındayım, nereye gittiğimizi bile bilmiyorum ve annemle arkadaşım muhtemelen peşimde, hatta soluğu poliste almışlardır."
Gaza bastı, "seni bulamayacakları bir yere gidiyoruz" dedi. "Daha doğrusu bizi. Kadın kaçırmaktan sorgulanmak istemem." Bunu söylerken alaycı bir tavırla gülmüştü.
Bana dönerek "polisi karıştırmasınlar diye aramaya ne dersin?"
Tek düze bir sesle "Telefonum yanımda değil" dedim.
Kolunu arka koltuğa uzatarak, bir telefon aldı ve bana uzattı.
"Al buradan ara ve iyi olduğunu falan söyle o kısmı sana bırakıyorum."
İyi miyim gerçekten? Yoksa kafayı yemiş miydim?
"Senin numaranı öğrenmeleri tehlikeli değil mi?"
Küçümseyici tavırla gözlerini yüzümde dolaştırdı. "Sence, gerçek numaram mıdır?"
"Tamam, her neyse. Kafam dağınık."
Dakika bir, gol bir. Ezildim ve rezil oldum.
Annemin numarası ezberimde yoktu ama Emir'in numarası ezberimdeydi enteresan şekilde. Üçüncü çalıştan sonra telefonu açtı, rahat bir nefes aldım.
Tedirgin bir şekilde "Emir, ben Vuslat" dedim. Birkaç saniyelik sessizlikten sonra anneme seslendi, "Esra abla, Vuslat arıyor."
Amacım Emir ile konuşmaktı ama annem telefonu çoktan almıştı. "Neredesin sen? Hemen geri dön Vuslat!" diye bağırıyordu. Yüksek sesi yüzünden telefonu kulağımdan uzaklaştırdım, Reha da yüzünü buruşturmuştu.
