Gözlerini diktiği satranç tahtasından ayırmadan kanımı donduran ürpertici sesiyle "her oynadığımız hamlede" dedi "bir kişi ölecek."
Kan çanağı gözlerini bana çevirdi, samimiyetten uzak, korkunç bir kahkaha ile "ölen her kişi dünyanın daha iyi bir y...
Oy ve yorumlarınız iyi geliyor, teşekkür ederim. Benimle hala devam ettiğiniz için de teşekkürederimve kalan her şey için.✨️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Karşı karşıya duran iki uçurumuz biz!"
Fernando Pessoa
22. ♜f4 (Reha)
22. ♛e7 (Vuslat)
"Kaç gün oldu?"
İç çektim ve alaycı bir tavırla her şeyi çok biliyormuş gibi hiç susmayan bu kadına baktım, kollarımı birbirine bağlamıştım.
"Bilmiyorum, senin söylemen gerek doktor. Akıl hastanesinde olan biri için günlerin ne anlamı var ki? Her gün bir öncekinin aynısıysa ve gelecek de bugünün aynısı olacakken neden bunu takip etme gereği duyayım? Günleri takip etmek sizin gibilere mahsustur."
"Nasıl hissediyorsun? Bana hislerinden bahseder misin biraz?"
"Hissetmiyorum. Hiçbir şey hissetmiyorum."
Gülmeye başladım bu zoraki bir gülümsemeydi, karşı tarafı küçümsemek amaçlıydı. "Bir şey hissetmemem için yüzlerce ilaç veriyorsunuz, bir robota dönmemi sağlıyorsunuz sonra da neler hissettiğimi mi soruyorsun? Bir şeyler hissetmek istesem de hissetmeyeceğimi biliyorsun doktor."
"Pişman mısın Vuslat?"
Tüm vücudum titremeye başlamıştı. İstediği buydu. Bu soruyu sorunca çığırımdan çıktığımı biliyordu çünkü. Önümdeki masaya tekme atarak ayağa kalktım ve bağırmaya başladım.
"Değilim anlıyor musun? Değilim. Pişman falan değilim. Senin kardeşini de öldürseler nasıl bir tepki verirsin doktor? Bu soğukkanlılığını korumaya devam edebilecek miydin gerçekten? Pişman olduğumu duymak istiyorsun ama değilim."
