Gözlerini diktiği satranç tahtasından ayırmadan kanımı donduran ürpertici sesiyle "her oynadığımız hamlede" dedi "bir kişi ölecek."
Kan çanağı gözlerini bana çevirdi, samimiyetten uzak, korkunç bir kahkaha ile "ölen her kişi dünyanın daha iyi bir y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.
Duyuruları profilimde paylaşıyorum.
Keyifli okumalar!
Skapavo, Ben Senden Vazgeçtim
Adamlar, Acının İlacı
MaNga, Dursun Zaman
"Ve işte bana bakıyorlar ve gülüyorlar: ve gülerken benden nefret ediyorlar. Gülüşleri buz gibi."
Friedrich Nietzsche
10. ♘bd2 (Reha)
10. ♘g6 (Vuslat)
Uzun upuzun bir geceydi.
Sanki bir cambazçasına bir ipin üzerinde yürüyordum. Bir cambazdan farkım ise şuydu; benim ipten düşmem sorun değildi çünkü bir tiyatro sahnesinde değildim ve kimseyi eğlendirmek gibi bir amaç gütmüyordum.
Ama yine de düşmemeliydim ve o ipin üzerinde son bir gösteri yapmalıydım.
Hayatım boyunca herhangi birinin kötü hayatına şahit olmamıştım, duymamıştım. Dışarıda nasıl hayatlar olduğundan bihaber yaşıyordum.
Dışarıya kapalı biriydim.
Ve bu gece duyduklarım karşısında böyle olmanın daha iyi olduğunu anlamıştım.
Ben kendi hayatım içinde boğuluyordum. Şimdi bir başkasınınkini de üstlenmiştim.
Şafak sökene kadar sohbet etmiştik. Gerçi o anlatmıştı ben dinlemiştim. Bazen kafam başka yerlere gidiyordu. Kendimi uçurumdan atmak gibi ama önce bulmam gereken kişiler vardı.
