Gözlerini diktiği satranç tahtasından ayırmadan kanımı donduran ürpertici sesiyle "her oynadığımız hamlede" dedi "bir kişi ölecek."
Kan çanağı gözlerini bana çevirdi, samimiyetten uzak, korkunç bir kahkaha ile "ölen her kişi dünyanın daha iyi bir y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ve herkes kendinin mezarıdır."
Ahmet Hamdi Tanpınar
"Beni mahkum eden insanların adaletidir." Demiş Albert Camus.
Albert Camus'un "Yabancı" isimli eserinde okumuştum bu alıntıyı ve sarı fosforlu kalemimle çizmiştim bu da yetmezmiş gibi o sayfaya post it yapıştırmıştım. Onun yarattığı karakterin hayatını yaşayacağımı nereden bilebilirdim ki? Ama hikayelerimizin sonunu değiştirmek her zaman bizim elimizdedir.
Bilinmeyen bir gelecek, öngörülemez bir yolculuk. Belki de içgüdülerim beni uyarmıştı, belki de karakterin öyküsü beni derinden etkilemişti. Ama şimdi, hayatımı şekillendiren seçimlerin ve hikayelerin sonunu değiştirmenin gücünü taşıyorum. Ve bu noktada, geleceğimi belirlemek için sarı fosforlu kaleme olan minnettarlığımı ifade etmek istiyorum. O küçük aracı, benim iç dünyamı dışarı yansıttı ve beni gerçek potansiyelime ulaşmaya teşvik etti.
Albert Camus'un karakterinin hayatını yaşama fırsatım olduğu için şükran duyuyorum. Şimdi, kendi hikayemi yazmak için kalemi elimde tutuyorum ve hayatın kıyısındaki yabancılığımı aşmak için cesaretle ileri adım atıyorum.
Yarın mahkeme günüydü. Belki suçsuz sayılacaktım, belki affedilecektim belki de bana yeni bir yaşama başlamam için şans verilecekti, herkesi arkamda bırakabilecektim, dünyanın diğer ucuna gidecektim ve yeniden tutunacaktım hayata. Soğuk soğuk terleyecek, tüm bedenim titreyecek ve dolu gözlerimde minnet ifadesi taşıyarak çıkacaktım o mahkeme salonundan ama nereye gidersem gideyim aynı kafa benimle gelecekti, geçmiş hep benimle olacaktı ve hiçbir şey değişmeyecekti. Sadece şu an bu akıl hastanesinde herkesle beraber çıkardığımız isyan değiştirebilirdi her şeyi. Ellerimizdeki bu meşaleler diğerlerine rahatsız verip vicdan azabı çektirebilirdi. Daha fazla cesaretlendim. Bağrışlar etrafı sarmıştı, alarmlar durmadan çalıyordu.
